Tης Σοφίας Λιάτη,
Ο Γεώργιος Δροσίνης, ποιητής, πεζογράφος αλλά και δημοσιογράφος γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 1859 στην Πλάκα. Οι γονείς του ήταν αγωνιστές του Μεσολογγίου και ευκατάστατοι, γεγονός που τον βοήθησε στις μετέπειτα σπουδές του. Μάλιστα, η οικογένειά του είχε συνεισφέρει στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821. Υπήρξε τρομερά φιλομαθής και έτσι σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ύστερα έκανε μεταγραφή για τη Φιλοσοφική Σχολή.
Συνέχισε, έπειτα, τις σπουδές του πάνω στην Ιστορία της Τέχνης σε πανεπιστήμια του εξωτερικού (Λειψία, Δρέσδη, Βερολίνο), αλλά δεν πήρε πτυχίο. Από το 1889 έως το 1897, ήταν διευθυντής του περιοδικού «Εστία», το οποίο αργότερα ο ίδιος μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα. Εκείνη την εποχή ήταν που δημιούργησε τα δύο περιοδικά «Εθνική Αγωγή και Μελέτη» και το «Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος». Ο Δροσίνης ήταν πρωτοπόρος καλλιτέχνης και επαγγελματίας και συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό στην πνευματική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας. Διετέλεσε διευθυντής του Τμήματος Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας από το 1914 μέχρι το 1923, καθώς και γραμματέας του «Συλλόγου προς διάδοση ωφελίμων βιβλίων», στον οποίο ήταν και συνιδρυτής μαζί με τον Δημήτριο Βικέλα.
Το 1901, ιδρύει τις σχολικές βιβλιοθήκες, πράξη πολύ σημαντική για την παιδεία της χώρας, και εφτά χρόνια μετά, το 1908, το Εκπαιδευτικό Μουσείο. Η εθελοντική και κοινωνική του δράση ήταν φανερή, καθώς βοήθησε και συνετέλεσε στην ανέγερση του Οίκου τυφλών της Σεβαστοπούλειας Επαγγελματικής Σχολής και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρίας. Ήταν τακτικό μέλος από το 1926 της Ακαδημίας Αθηνών, όπου μεταξύ 1926 και 1928 διετέλεσε πρώτος γραμματέας των δημοσιευμάτων της Ακαδημίας και από το 1914 μέχρι το 1923 κατείχε την θέση του τμηματάρχη Δημοτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας. Η δράση του εκεί ήταν καταλυτική για τη δομή του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας, αλλά και για την εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος του Ελευθέριου Βενιζέλου. Έχει τιμηθεί ακόμα με το Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών.
Η λογοτεχνική πορεία του χρονολογείται από το 1879, γράφοντας ποιήματά που δημοσιεύονταν στα περιοδικά «Ραμπαγάς» και «Μη Χάνεσαι με ψευδώνυμο «Αράχνη». Το 1980, εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Ιστοί Αράχνης. Έναν χρόνο αργότερα εκδίδει τη συλλογή Σταλακτίται, όπου όπως και στην προηγούμενη, κυρίαρχο θέμα ήταν ο έρωτας και οι σχέσεις. Παρόλο που ασχολήθηκε εξίσου και με την πεζογραφία, το ποιητικό του έργο τον καθιέρωσε. Έτσι, λοιπόν, το 1884, όταν κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή Ειδύλλια, φάνηκε ξεκάθαρα το ταλέντο του και καθιερώθηκε ως καλλιτέχνης. Σε αυτή τη συλλογή τα ποιήματα αποτυπώνονται στη δημοτική, σε αντίθεση με τα προηγούμενα, που ήταν σε καθαρεύουσα. Ύστερα, ακολουθούν και άλλες ποιητικές συλλογές: Αμάραντα (1902), Γαλήνη (1914), τα Κλειστά βλέφαρα (1918), Η πεντάμορφη (1924), Το μοιρολόγι της όμορφης (1927), Φευγάτη χελιδόνα (1936) κ.α.
Μαζί με τον Κωστή Παλαμά αποτέλεσε μέρος μιας νέα ποιητική γενιά του 1880, πρωτοπόρας και διαφορετικής, με έντονο το στοιχείο της δημοτικής γλώσσας, αντλώντας πολλά στοιχεία από τη λαογραφία της χώρας, τα δημοτικά τραγούδια και τη λαϊκή παράδοση. Ίδια πορεία γλωσσικά ακολούθησε και στη λογοτεχνική του συγγραφή, όπως φαίνεται και στο βιβλίο και διήγημα Το βοτάνι της αγάπης.
Ένα από τα πιο όμορφα και ευαίσθητα ποιήματα του, Ανθισμένη Αμυγδαλιά, γράφτηκε για την ξαδέλφη του Δροσίνα Δροσίνη. Ένα πρωί, ο ποιητής άνοιξε το παράθυρο και αντίκρισε την μόλις 16 χρονών ξαδέρφη του να κάθεται κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο. Το δέντρο ήταν νεραντζιά, αλλά στο ποίημα αναφέρεται ως αμυγδαλιά. Η νεαρή κοπέλα κούνησε το δέντρο και τα άνθη που έπεφταν πάνω της δημιούργησαν μία μαγική εικόνα από την οποία εμπνεύστηκε ο Δροσίνης. Το ποίημα μελοποιήθηκε από τον Γεώργιο Κωστή και αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά και αγαπητά Ελληνικά ποιήματα.
«Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
και γέμισ’ από τ’ άνθη η πλάτη, η αγκαλιά
και τα μαλλάκια της».
Ο Γεώργιος Δροσίνης έφυγε από τη ζωή στις 3 Ιανουαρίου του 1951 στο σπίτι του στην Κηφισιά. Το σπίτι του ανήκει πια στον Δήμο Κηφισίας και είναι μουσείο προς τιμήν του από το 1997.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Η γυναίκα για την οποία ο Δροσίνης έγραψε την “Ανθισμένη Αμυγδαλιά” ήταν η 16χρονη εξαδέλφη του. Το ποίημα τραγουδήθηκε από τους φαντάρους που ονειρεύονταν τις “χαρές” της ειρήνης…, Η Μηχανή του Χρόνου, διαθέσιμο εδώ
- Γεώργιος Δροσίνης, Σαν Σήμερα, διαθέσιμο εδώ
- Γεώργιος Δροσίνης, Ellines, διαθέσιμο εδώ
