Του Άγγελου Μαρίνου,
Ένα πράγμα που σίγουρα διασκεδάζει κάθε λογής καθαρό πνεύμα σε αυτή τη χώρα, είναι η ανάγκη που υπάρχει για μεταμόρφωση σε κάτι καινούργιο όσον αφορά το κράτος, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη ροπής για αλλαγή. Το μόνο που έχει να κάνει κανείς, είναι να δει τη βουλή που προέκυψε. Ούτε ένα από τα κόμματα που έλαβαν επαρκές μερίδιο των ψήφων, δεν φέρει αγνό μεταρρυθμιστικό σχέδιο, καθαρό από μικροπολιτικές αντιλήψεις.
Επιπλέον, πάντα υπάρχει χώρος για αντιδραστικά κόμματα, ωστόσο όταν στηρίζονται σε πρόσφατες πολιτικές συγκυρίες, είναι περισσότερο ευκαιριακή, πρόσκαιρη πολιτική, παρά ουσιώδης λόγος μακροπρόθεσμης σημασίας. Δεν πιστεύω ότι οι ψηφοφόροι ζητούν, μήτε επιθυμούν επαναστάτες, ή κόμματα αντεπίθεσης, που η αξία τους γρήγορα αρχίζει να φθείρεται με τον χρόνο. Επιθυμούν όμως σίγουρα αλλαγή, η οποία δεν θα βασίζεται σε αποδιοπομπαίους τράγους. Επιθυμούν ένα όραμα, το οποίο όμως δεν θα είναι φανταστικό και υπερβολικό, αλλά ειλικρινές και πραγματιστικό.
Είδατε να συμβαίνει κάτι τέτοιο τόσα χρόνια; Εγώ όχι.
Είδατε για έστω μία στιγμή να συζητάμε με τη πολιτική αντιπαλότητα στο πλάι, εστιάζοντας σε αυτά που συμφωνούμε; Εγώ όχι.
Θα ήθελα να μπορώ να πω πως έχω τις υψηλές απαιτήσεις που είχα για την δημοκρατία, όπως όταν μεγάλωνα, αλλά μου είναι απλά αδύνατο. Δεν με πληγώνει, όπως άλλους, που βγήκε ο Κυριάκος, καθώς θεωρώ άκρως υπερβολική οποιαδήποτε καταστροφολογική αντίδραση, δεδομένου του τι προηγήθηκε. Αλλά δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να δω πως οδηγούμαστε μπροστά όταν για όσο καιρό λειτουργεί η μνήμη μου, η μόνη φωνή που νικά σταθερά στις εκλογές, είναι αυτή του πολιτικού κόστους.
Δεν μπορεί να περιμένεις ότι όλοι θα συμφωνήσουν για μία αλλαγή η οποία πρέπει να γίνει. Διότι πολύ απλά, το εάν κάτι είναι καλό ή κακό να γίνει, δεν είναι θέμα πλειοψηφίας. Ποτέ δεν ήταν, και αυτό μπορούν να το αποδώσουν οι ακραίες περιπτώσεις. Δεν ήταν σωστό να δημιουργηθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία, ακόμα και εάν το έργο είχε πραγματοποιηθεί με συναίνεση της πλειοψηφίας. Ομοίως, θα ήταν απόλυτα ορθό να μπει η Αμερική στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο, ακόμα και σε ένα σενάριο όπου λόγο διαφόρων γεγονότων (ή έλλειψης αυτών) δεν υποστηριζόταν κάτι τέτοιο από την πλειοψηφία.
Στο πολιτικό μας σύστημα λοιπόν, όπου πριν συμβεί οτιδήποτε άλλο, πρέπει πρώτα να εξασφαλισθεί μία ισχυρή πλειοψηφία, και μάλιστα με τρόπο οπού θα επιβιώσει μετά το πέρας της τετραετίας (εφόσον κάτι τέτοιο είναι δυνατό), δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση να πραγματοποιηθούν οι δύσκολες αλλαγές, οι αντιαισθητικές, οι αλλαγές για τις οποίες αισθανόμαστε συχνά άβολα να υποστηρίξουμε.
Ποια αλλαγή θα έρθει έτσι; Θα τη φέρει μήπως κάποιος πελαργός; Ή θα πρέπει να περιμένουμε καμιά τριακονταετία, όπου θα έχουμε την ελπίδα να μας λύνει τα διοικητικά προβλήματα η τεχνητή νοημοσύνη, εφόσον κάτι τέτοιο είναι δυνατό.
Εγώ να σας πιστέψω και να πιστέψω στη δημοκρατία. Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να πιστεύω με βάση την αλήθεια που βλέπω μπροστά μου, και όχι μόνο επειδή έτσι έχω μάθει. Θα πρέπει το αποτέλεσμα μας, ο διάλογος μας να είναι αυτό που με πείθει. Όχι ο κεκαλυμμένος πιθηκισμός μου.
Πολύ απλά, για να μη μιλάω μέσα από τα δόντια μου, δεν με πείθει η πολιτική κατάσταση αυτής της χώρας. Ούτε διάλογο της προκοπής έχει, ούτε ουσιώδης τομές πραγματοποιούνται, η αντικειμενικότητα είναι μία δυσεύρετη κατάρα για αυτόν που την έχει, και πάνω από όλα εδώ και μία δεκαετία δεν έχει γίνει τι-πό-τα . Τόσα χρόνια σε αυτή τη χώρα, όλοι έξω συζητούν για τα ίδια προβλήματα, μιλώντας για αυτά με περίσσια διαύγεια, προσθέτοντας πάντα ότι δεν θα λυθούν, αναφέροντας το πάντα με μία γλυκιά απογοήτευση. Από την εισαγωγή στα πανεπιστήμια η οποία σε πολλά έχει ρίξει το επίπεδο στα τάρταρα, μέχρι και τους δημοσίους υπαλλήλους με μονιμότητα καθώς και τον γελοίο όγκο γραφειοκρατίας. Είμαστε τρελοί, δεν εξηγείται αλλιώς. Μόνο ένας τρελός θα απαντούσε, ‘πιστεύω στο σύστημα που έχουμε’, και έπειτα χωρίς ούτε μία γκριμάτσα, θα σου εξηγούσε για ποιο λόγο δεν μπορούν να επιλυθούν τα ουσιώδη. Όσο ήμουν παιδί, δεν γνώριζα αρκετά για να μπορώ να πω ότι αποτυγχάνουμε. Τώρα, δεν θα είμαι ενήλικας εάν δεν το βροντοφωνάξω.
Γεννηθείς το 1996 στη Κομοτηνή, είναι φοιτητής του Οικονομικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, με κατεύθυνση στην οικονομική ανάλυση. Διαθέτοντας ακόρεστο ενδιαφέρον για τα πολιτικά, αρθρογραφεί στην κατηγορία των Οικονομικών του OffLine Post.
