Της Μαριάννας Τέλλη,
Η Ottessa Moshfegh είναι μία συγγραφέας που μπορεί να αποτυπώσει με έναν καταπληκτικό τρόπο την αλλοτρίωση του μοντέρνου ανθρώπου, κάτι το οποίο έχει αποδείξει μέσα από τα έργα της, όπως τα βιβλία «Αϊλίν» και “McGlue”. Οι χαρακτήρες της είναι συνήθως τελείως αντιπαθητικοί στο κοινό, αναζητούν απεγνωσμένα μια λύση, ώστε να απελευθερωθούν από την ανία της καθημερινής ζωής τους. Οι λύσεις που βρίσκουν για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα, την οποία απεχθάνονται τρομερά, όσο παράδοξες κι αν είναι, ακολουθούνται με ακρίβεια και καμία συμπόνια ή ενδιαφέρον για τους γύρω τους.
Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι καταφανή στο μυθιστόρημα “My Year of Rest and Relaxation”, όπου η πρωταγωνίστρια, προκειμένου να ξεφύγει από το κενό που της προκαλεί η καθημερινή της ζωή, προσπαθεί να ζήσει έναν χρόνο μέσα σε μία τεχνητή «χειμερία νάρκη», υπό την επήρεια ενός κοκτέιλ από υπνωτικά χάπια, συνταγογραφούμενα από την απολύτως ακατάλληλη ψυχίατρό της.
Θα περίμενε κανείς πως η πρωταγωνίστριά μας ζει κάτω από δύσκολες συνθήκες ή πως παλεύει με καθημερινά εμπόδια, κάτι που δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο. Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη του 2000, λίγο πριν την τεράστια αλλαγή που δημιούργησε η 11η Σεπτεμβρίου 2001. Η πόλη χαρακτηρίζεται από μια ατμόσφαιρα άκρατης αισιοδοξίας, όπως θα περίμενε κανείς να υπάρχει στην αρχή μιας νέας χιλιετίας, πόσο μάλλον σε ένα μέρος γεμάτο πλούτο και ανοιχτούς δρόμους για ευκαιρίες.
Σ’ αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό βρίσκεται η ηρωίδα μας. Η ίδια αποτελεί ένα αρκετά προνομιούχο μέλος, ούσα νέα, αδύνατη και όμορφη, απόφοιτος του περίφημου πανεπιστημίου Columbia και κάτοικος μιας εκ των ωραιότερων (και ακριβότερων) περιοχών του Μανχάταν, συντηρούμενη από την τεράστια κληρονομιά της.
Όμως, τίποτα από τα παραπάνω δεν της προσφέρει χαρά, καθώς φαίνεται να μισεί τα πάντα γύρω της ή, στην καλύτερη περίπτωση, να μη νοιώθει τίποτα ιδιαίτερο γι’ αυτά. Ο πλούτος, η μόρφωση και η κοινωνική της θέση δεν αποτελούν παρά κενά κελύφη χωρίς τη θέληση και τα κίνητρα, για να χαράξει τη ζωή της, ενώ η προνομιακή της θέση λειτουργεί ως ένα κλουβί παθητικότητας για να καλλιεργεί την αυτολύπησή της. Η σχέση της με την καλύτερή της φίλη, Reva, έχει έναν τρόπον τινά σαδομαζοχιστικό χαρακτήρα, αφού από την πλευρά της, η Reva βασίζεται στη ζήλεια, ενώ, για την ηρωίδα, η Reva αποτελεί έναν ενοχλητικό ήχο παρασκηνίου, όσο βρίσκεται υπό την επήρεια των φαρμάκων. Από την άλλη πλευρά, η ρομαντική σχέση της με τον τραπεζίτη Trevor θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιεικώς τοξική.
Η αντίδραση της ηρωίδας απέναντι στην από κάθε άποψη προνομιούχα ζωή της, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιεί τους πόρους της, την κάνει εντελώς αντιπαθητική στο κοινό. Παρ’ όλα αυτά, η περιγραφή των συνθηκών ζωής της αποτελεί μια εξαιρετικά ρεαλιστική αποτύπωση του συνδυασμού αγχωτικής διαταραχής και κατάθλιψης ενός νέου ατόμου, εγκλωβισμένου σε έναν τρόπο ζωής που ακολούθησε μηχανικά. Γιατί «έτσι είναι η ζωή» και σε μια πόλη συνυπάρχουν τόσο οι γρήγοροι ρυθμοί όσο και το αστικό ennui, που εξαναγκάζει τα άτομα σε μια παθητική ρουτίνα. Αν και η ιστορία διαδραματίζεται 20 χρόνια πριν, είναι εξαιρετικά επίκαιρη για κάθε άτομο που περνάει τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής του.
