Της Ελένης Κόρου,
Για την Ίβα, τα παιδιά δεν είναι ευτυχία. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι ευτυχισμένη μία μητέρα ενός παιδιού, που καταλήγει να δολοφονεί 9 ανθρώπους λίγο πριν τα δέκατα έκτα γενέθλιά του; Η Ίβα δεν ήθελε πραγματικά να γίνει μητέρα, αλλά απέκτησε δύο παιδιά, ένα εκ των οποίων μετατράπηκε σε δολοφόνο.
Το βιβλίο της Λάιονελ Σράιβερ «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2011, σε σκηνοθεσία της Λιν Ράμσεϊ. Η ταινία, όπως και το βιβλίο άλλωστε, «κόβει την ανάσα». Συγκλονιστική είναι, μεταξύ άλλων, η ερμηνεία της Τίλντα Σουίντον στο ρόλο της Ίβα, η οποία βραβεύτηκε για καλύτερο γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2003, αναστατώνοντας τους αναγνώστες. Η Λάιονελ Σράιβερ με αυτό το βιβλίο ανατρέπει τις κοινωνικά αποδεκτές απόψεις για τη μητρότητα, ενώ εκπλήσσει με την αριστοτεχνική και ρεαλιστική γραφή της. Διαβάζοντάς το, φτάνει κανείς στο σημείο να αντιληφθεί πως η μητρότητα δεν είναι πάντοτε ειδυλλιακή και πως η ανιδιοτελής αγάπη μιας μητέρας προς το παιδί της δεν είναι δεδομένη.
Το βιβλίο αποτελεί μία εκτενή συλλογή επιστολών της Ίβα προς τον σύζυγό της, Φράνκλιν. Η ίδια εξιστορεί γεγονότα και συναισθήματα που αφορούν κυρίως τη σχέση της με τον γιο της, τον Κέβιν, ενώ εκθέτει τους προβληματισμούς της, σχετικά με το αν ήταν σωστή η απόφασή τους να κάνουν παιδιά, ενώ θα μπορούσαν να αρκεστούν στην μεταξύ τους ευτυχία. Η σχέση της Ίβα με τον Κέβιν σκιαγραφείται λεπτομερώς, καθώς η ίδια βρίσκεται σε αδιέξοδο και προσπαθεί να καταλάβει τι πήγε λάθος.
Ο Κέβιν περιγράφεται ως ένα ψυχρό παιδί, που είναι ως επί το πλείστον δυσλειτουργικό στις σχέσεις του. Η Ίβα ισχυρίζεται πως ο γιος της την μισεί από τη μέρα που γεννήθηκε και φτάνει στο σημείο να αναρωτηθεί αν υπήρξε κακιά μητέρα και εάν είναι δικό της φταίξιμο, που ο γιος της είναι δολοφόνος.
Η Ίβα, μετά το δολοφονικό αμόκ του Κέβιν και αφού η υπόθεση έχει λάβει δημοσιότητα μέσω των ΜΜΕ, έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με τα επικριτικά βλέμματα των γύρω της και μέσα της γνωρίζει πως κατηγορούν εκείνη. Παράλληλα, της είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνεχίσει τη ζωής της, καθώς το αιματηρό περιστατικό δεν σταματά να στοιχειώνει τη συνείδησή της. Η ταινία, από την άλλη, αποτελεί μία αφήγηση, όχι πάντα γραμμική, που μετακινείται διαρκώς από το παρελθόν, που είναι το ίδιο το έγκλημα του Κέβιν, αλλά και η σχέση του με την οικογένειά του, στο παρόν, που είναι η προσπάθεια της Ίβα να συνέλθει από το φρικτό γεγονός που συνέβη στην οικογένειά της.
Σε αντίθεση με το βιβλίο, η ταινία δεν είναι ιδιαίτερα αναλυτική όσον αφορά τα συναισθήματα και τις σκέψεις των ηρώων, άλλωστε η περιορισμένη διάρκεια μιας κινηματογραφικής ταινίας δεν θα επέτρεπε μια εκτενή ανάλυση. Ωστόσο, πρόκειται για μια πρωτότυπη ταινία, που σίγουρα θα σας βάλει σε σκέψεις. Η ουσία της ιστορίας αυτής δεν είναι το έγκλημα του Κέβιν, αλλά η σχέση του με την μητέρα του και το βασικό ερώτημα που προκύπτει αναπόφευκτα είναι εάν μία μητέρα έχει την αποκλειστική ευθύνη για τις πράξεις του παιδιού της και εάν μπορεί να θεωρηθεί «κακιά» μία μητέρα, που δεν νιώθει ικανή να δείξει τρυφερότητα στο παιδί της.
Η Λάιονελ Σράιβερ έγραψε για μία εναλλακτική οπτική της μητρότητας, που ίσως πολλές φορές φοβόμαστε να αντικρίσουμε. Ίσως πρέπει εν τέλει να αποδεχτούμε πως δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι ευτυχισμένοι, δημιουργώντας μία οικογένεια. Ο συμβιβασμός με τον κοινωνικά αποδεκτό τρόπο ζωής μπορεί πολλές φορές να αποβεί μοιραίος, εάν αυτός δεν συμβαδίζει με τα προσωπικά μας θέλω. Όσον αφορά, από την άλλη, το ποσοστό ευθύνης της μητέρας για τις πράξεις του παιδιού της, αυτό το αφήνω στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη να απαντήσει.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- We need to talk about Kevin (2011), IMDb.com, διαθέσιμο εδώ.
