Της Ιωάννας Μπινιάρη,
Παρά τις συνεχείς προόδους που πραγματοποιεί η σύγχρονη κοινωνία τόσο στη νοοτροπία όσο και στον τρόπο σκέψης της, διαπιστώνει κανείς ακόμα ότι πολλές καταστάσεις, γεγονότα αλλά και επαγγέλματα συνοδεύονται από ταμπού και κοινωνικό στιγματισμό. Ένα τέτοιο επάγγελμα είναι και ο χορός σε ένα strip club, ή όπως συνηθίζεται να αποκαλείται στην ελληνική γλώσσα «στριπτιτζάδικο», με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη εργασία να γίνεται πολλές φορές αντικείμενο χλευαστικών και υποτιμητικών σχόλιων.
Αρχικά, όμως, ας δούμε τι είναι το στριπτίζ, το οποίο προσφέρεται σε αυτά τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης. Όπως είναι ευρέως γνωστό, το στριπτίζ είναι ένας ερωτικός χορός που περιλαμβάνει την αφαίρεση ρούχων με έναν αισθησιακό και σαγηνευτικό τρόπο υπό τη συνοδεία της αντίστοιχης μουσικής. Μάλιστα, είναι ένας χορός που κρύβει από πίσω του πλούσια ιστορία και παράδοση, καθώς συναντάται και στη μυθολογία αλλά και στην αρχαία Ελλάδα. Συναντάται, επίσης, τόσο στη γαλλική όσο και στη βρετανική παράδοση στις δεκαετίες του 1880 και 1890, όταν άρχισαν πρώτη φορά να παρουσιάζονται αισθησιακοί χοροί από ελαφρώς ντυμένες γυναίκες σε παρισινά καμπαρέ και σκηνές του θεάτρου, ενώ μετέπειτα το στριπτίζ άρχισε να γίνεται δημοφιλές στην Αμερική και στην Ιαπωνία.
Σήμερα, στον κόσμο του στριπτίζ έχει κυριαρχήσει ο λεγόμενος «Χορός στο στύλο», ή όπως είναι περισσότερο γνωστός ως pole dancing. Στο τέλος της δεκαετίας του 1990, μάλιστα, άρχισε να πραγματοποιείται η αναβίωση του κλασικού αμερικανικού μπουρλέσκ στριπτίζ, με λιγότερη έμφαση στο γδύσιμο των χορευτών και περισσότερη προσοχή στο καλλιτεχνικό θέαμα. Στην ουσία, δηλαδή, ένας στρίπερ (stripper) δεν κάνει τίποτα παραπάνω από τα να δίνει μία επαγγελματική παράσταση χορού προς τέρψη των θεατών, όπως μπορεί να συμβεί σε ένα οποιαδήποτε άλλο bar.
Γιατί, λοιπόν, το συγκεκριμένο επάγγελμα περιστοιχίζεται από υποτιμητικά σχόλια ανθρώπων που παριστάνουν την «αστυνομία» της ηθικής και αντιμετωπίζεται συχνά ως κάτι ανάρμοστο και κατακριτέο; Ίσως αυτό συμβαίνει λόγω της ενδεχόμενης σύνδεσής του με το σεξ και με τις αντίστοιχες προκαταλήψεις που επικρατούν ως προς το ότι οι γυναίκες που ασχολούνται επαγγελματικά με το στριπτίζ προσφέρουν και τις υπηρεσίες μίας ιερόδουλης, πράγμα το οποίο δεν είναι καθόλα αληθές, αφού συχνά οι θαμώνες των συγκεκριμένων κέντρων δεν επιτρέπεται καν να αγγίξουν τις χορεύτριες.
Όμως, ακόμα και να ίσχυε ότι ενδεχομένως προσφέρονται και άλλες υπηρεσίες, για ποιο λόγο να αντιμετωπίζεται με απαξία και περιφρόνηση ένα άτομο που εργάζεται στη βιομηχανία του σεξ και να μην λαμβάνει τον σεβασμό που του αρμόζει για το έργο που προσφέρει; Σαφώς και δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό το ερώτημα, διότι τέτοιου είδους σκέψεις και αντιλήψεις δεν είναι τίποτα παραπάνω από αρνητικά στερεότυπα βασιζόμενα στη συνήθεια να αντιμετωπίζεται ό,τι σχετίζεται με το σεξ με ντροπή, ενοχές και κριτική. Πολλές φορές, μάλιστα, τα strip clubs θεωρούνται επικίνδυνα και «κακά» μέρη και οι εργαζόμενοι σε αυτά θεωρούνται θύματα που δεν είχαν άλλη επιλογή στη ζωή τους.
Αυτή όμως είναι η μία όψη του νομίσματος. Αν κοιτάξει κανείς από την αντίθετη πλευρά και δει πώς είναι μία συνηθισμένη μέρα στη συγκεκριμένη δουλειά, ίσως κατανοήσει ότι πολλά άτομα εργάζονται εκεί από δική τους επιλογή και επιθυμία και δεν έχουν λόγο να ντρέπονται για αυτό. Άλλωστε, δεν είναι πάντα το γδύσιμο το δυσκολότερο καθήκον που έχει να κάνει ένας εργαζόμενος σε strip club, αλλά μπορεί να αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα που έχει ο καθένας από εμάς στο χώρο εργασίας του, όπως για παράδειγμα έναν απαιτητικό και πιεστικό εργοδότη ή αγενείς πελάτες ή κακεντρεχείς συναδέλφους. Ωστόσο, μπορεί να έχει αναπτύξει και δυνατούς φιλικούς δεσμούς με τους υπόλοιπους συναδέλφους και ικανοποιητική σχέση με τον εργοδότη.
Σε κάθε περίπτωση, η εργασία σε ένα στριπτιτζάδικο είναι εξίσου ικανή να επιφέρει οικονομική σταθερότητα, την αίσθηση χειραφέτησης σε μία γυναίκα η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι υποχρεωμένη να «ενδώσει» σε αιτήματα πελατών για σεξουαλική επαφή, αλλά και αυτοπεποίθηση. Υπάρχουν, μάλιστα, πολλές μαρτυρίες γυναικών αλλά και αντρών, οι οποίοι έχουν επιλέξει το στριπτίζ για βιοποριστικούς λόγους, και μιλούν για τόνωση της αυτοεκτίμησής τους χωρίς να έχουν λόγο να ντρέπονται ή να φοβούνται για τη συγκεκριμένη τους επιλογή. Πάντως, αυτό που τους απασχολούσε κυρίως και τους προξενούσε αισθήματα φόβου ήταν η αποκάλυψη στο στενό οικογενειακό περιβάλλον λόγω της ενδεχόμενης έλλειψης στήριξης από φίλους και γονείς, αν και θεωρώ ότι συνιστά καθήκον του κοινωνικού και οικογενειακού περίγυρου να στηρίξει τις επιλογές ενός οικείου ατόμου για το οποίο τρέφει αισθήματα αγάπης.
Συνεπώς, αν θέλουμε να εξελίσσεται διαρκώς η μοντέρνα κοινωνία, πρέπει να αποβάλλουμε όποιες σκέψεις και απόψεις οδηγούν στο περιθώριο άλλα άτομα και δεν τους δίνουν την ευκαιρία να είναι ο εαυτός τους. Οι εργαζόμενοι στα strip clubs δεν είναι αντικείμενα χωρίς αξία, αλλά σωστοί επαγγελματίες που πρέπει να χαίρουν του ίδιου σεβασμού και εκτίμησης, όπως όλοι οι συνάνθρωποί μας. Το γεγονός ότι η εργασία τους μπορεί να σχετίζεται με τη σεξουαλική διέγερση και την ερωτική επιθυμία δεν ενέχει τίποτα επιλήψιμο, αντιθέτως προάγει τη θετική για το σεξ κουλτούρα και την έμπρακτη αποδοχή της διαφορετικότητας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Στριπτίζ, el.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
- Το πιο Δύσκολο στο Στριπτίζ Δεν Ήταν να Βγάζω τα Ρούχα μου, vice.com, διαθέσιμο εδώ
- Άτομα που Εργάζονται στη Βιομηχανία του Σεξ Περιγράφουν τη Στιγμή που το Αποκάλυψαν στους Γονείς τους, vice.com, διαθέσιμο εδώ
