Της Μαρίας Τάκη,
Κορίτσι θέλει αγόρι, (μπορείτε να αλλάξτε τη σειρά, την ταύτιση, την ύπαρξη ενός ή και των δύο φύλων). Και το αγόρι θέλει το κορίτσι. Κάποια ανώτερη δύναμη από τους ίδιους, που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει, στέκεται εμπόδιο στην ερωτική ιστορία τους. Λύπη, στεναχώρια, ίσως και απελπισία, είναι μερικά από τα συναισθήματα που αναδύονται στην επιφάνεια. Κάποιος από τους δύο, ή και οι δύο, αψηφά τα πάντα και κάνει την υπέρβαση, προκειμένου να αποδείξει όλα όσα νιώθει. Η αντίθετη πλευρά συγκινείται. Η ιστορία τελειώνει με το ζευγάρι αγκαλιασμένο μπροστά από τον πύργο του Άιφελ ή κάποιο άλλο πασίγνωστο αξιοθέατο του κόσμου τούτου και τα γράμματα “The End” πέφτουν αμέσως μετά.
Το παραπάνω σενάριο, ή οι ελαφρές παραλλαγές αυτού, είναι το κύριο μοτίβο που βλέπουμε να διαδραματίζεται στην πλειοψηφία των ρομαντικών-συναισθηματικών ταινιών που προβάλλονται κάθε χρόνο. Είναι σχεδόν βέβαιο πως σημειώνεται εισπρακτική επιτυχία στις περισσότερες ταινίες αυτού του είδους (και αντίστοιχα στα σενάρια πάνω στα οποία είναι γραμμένες). Ως αποτέλεσμα, το ίδιο concept επαναλαμβάνεται με μικρές διαφοροποιήσεις, επιβεβαιώνοντας το «ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει».
Το συγκεκριμένο μοντέλο ταινιών, όμως, έχει δημιουργήσει ένα αδιανόητο κακό. Το κοινό, βλέποντας κάτι τόσο φαντασμαγορικό και grande όσον αφορά το συναίσθημα και τον έρωτα, ταυτίζει την αγάπη με τη δυσκολία και τη μόνιμη αναταραχή, μεταφέροντάς το και στην καθημερινή του ζωή. «Αν δεν σου προκαλεί πόνο, δεν είναι αγάπη», «αν δεν περάσεις μέσα από σαράντα κύματα για να είσαι καλά με τον άνθρωπό σου, δεν τον θέλεις πολύ», είναι κάποιες από τις σκέψεις που περνούν υποσυνείδητα από το πίσω μέρος του μυαλού και, δυστυχώς, δεν μένουν μονάχα εκεί. Γίνονται προσδοκίες και στερούν την απόλαυση της ηρεμίας και της γαλήνης στις σχέσεις.
Γιατί ξέρετε, αγάπη δεν είναι να κρέμεσαι πάνω από ένα τηλέφωνο περιμένοντας να φωτίσει η οθόνη με το όνομα αυτού/ής που σε ενδιαφέρει. Αγάπη είναι το δόσιμο, το αληθινό νοιάξιμο και το μοίρασμα στην ταινία Irreplaceable You.
Η Άμπι και ο Σαμ, οι πρωταγωνιστές της, γνωρίζονται από μικρά παιδιά. Σε μια σχολική εκδρομή στο ενυδρείο, μαθαίνουν για την πολυγαμία των ζώων και για την εξαίρεση στον υδάτινο κόσμο, όπου η αρσενική πεσκανδρίτσα κυνηγάει στα σκοτεινά νερά των θαλασσών το ταίρι της και, μόλις το εντοπίσει, το δαγκώνει και το κάνει δικό της για πάντα. Τότε η Άμπι γυρνάει στο μέρος του Σαμ και του δαγκώνει τον ώμο. Έτσι, ο Σαμ κερδίζει έξι ράμματα και τον παρτενέρ της ζωής του.
Η Άμπι και ο Σαμ δεν χώρισαν ποτέ. Πήγαν στο κολέγιο, σπούδασαν, συγκατοίκησαν, ενώ ταυτόχρονα είχαν στήριγμα ο ένας τον άλλον. Τα γέλια, οι αναμνήσεις, τα κλάματα, η χαρά, ήταν όλα κοινά. Η ευτυχία τους έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν την ημέρα των αρραβώνων τους, ανακοίνωσαν στους αγαπημένους τους ότι περιμένουν παιδί. Κανείς δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο χαρούμενος!
Η ζωή, όμως, είχε άλλα σχέδια, κάπως πιο στενάχωρα και άδικα. Το φούσκωμα στην κοιλιά της Άμπι δεν ήταν έμβρυο, αλλά επιθετικός καρκίνος 4ου σταδίου και ταχύτατα εξελισσόμενος. Στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης, θα πάγωνε ο οποιοσδήποτε, όση χαρά κι αν υπήρχε στη ζωή του. Η Άμπι και ο Σαμ δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Τα πλάνα για καρότσια και παρκοκρέβατα μετατράπηκαν σε χημειοθεραπείες, ιατρικές εξετάσεις και ειδική διατροφή, την ίδια στιγμή που η ζωή κυλούσε (ή τουλάχιστον προσπαθούσε να κυλίσει) κανονικά.
Η Άμπι προσπαθούσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι ο χρόνος της τελειώνει και να συμφιλιωθεί με την ιδέα. Ο Μάιρον, ο φίλος που βρίσκει μέσα από το support group, της υπενθυμίζει διαρκώς ότι όλοι οι καρκινοπαθείς σε αυτό το στάδιο, ζουν, μα ταυτόχρονα πεθαίνουν, λέγοντάς της συνέχεια πόσο τυχερή είναι που σ’ αυτήν τη ζωή έχει αγαπήσει και αγαπηθεί. Ο Σαμ, από την άλλη, προσπαθεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι ο άνθρωπος που αγαπάει περισσότερο από τον καθένα στη ζωή του, αργά ή γρήγορα δεν θα είναι εδώ. Την ίδια σκέψη κάνει και η Άμπι, και στην ιδέα ότι ο Σαμ δεν θα έχει έναν άνθρωπο για να του ξεχωρίζει τις κάλτσες, να βρίσκει τα γυαλιά του και να του μαγειρεύει, την πιάνει πανικός. Ο Σαμ θα χρειαστεί μια νέα σύντροφο ζωής. Και η ίδια ξεκινάει την αναζήτηση.
Ναι, καλά διαβάσατε. Η Άμπι όσο είναι εν ζωή, ψάχνει σε διάφορα apps γνωριμιών να βρει τη «διάδοχό» της. Όσο παρανοϊκό κι αν ακούγεται ή είναι, ήταν ο δικός της τρόπος για να δείξει στον Σαμ ότι τον σκέφτεται, τον φροντίζει και τον αγαπάει. Άλλοι το λένε τρέλα, εγώ το λέω αληθινή αγάπη.
Γιατί, αγάπη σημαίνει να θέλεις ο άνθρωπός σου να είναι καλά, ακόμα κι αν εσύ δεν είσαι εκεί για να τον βλέπεις ή για να μοιράζεσαι την καθημερινότητά του. Αγάπη είναι να ξέρεις πως το προηγούμενο σενάριο θα συμβεί, και, παρ’ όλ’ αυτά, να σκέφτεσαι ότι η θέση σου δεν θα μείνει κενή και αργά ή γρήγορα θα αντικατασταθεί. Αγάπη είναι να αποδέχεσαι την αντικατάσταση, επειδή ξέρεις ότι ο άνθρωπός σου θα είναι ευτυχισμένος.
Και μπορεί να μην μάθαμε ποτέ αν η αντικατάσταση έγινε και από ποια, αλλά σίγουρα καταλάβαμε ότι μερικοί άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι. Γιατί, μπορεί το σώμα τους να φεύγει, αλλά το αποτύπωμά τους στη ψυχή και το μυαλό μας είναι τόσο ισχυρό, που τους κουβαλάμε πάντα μαζί μας.
Ο Σαμ θα είχε για πάντα τα ράμματα, και τόσες άλλες αναμνήσεις, για να του θυμίζουν το δικό του για πάντα. Και η Άμπι; Η Άμπι, επί της ουσίας, δεν έφυγε ποτέ από δίπλα του. Η δική τους ιστορία επιβεβαίωνε την πίστη στον άνθρωπο, την αληθινή αγάπη και το «μαζί». Γι’ αυτό και παρέμεινε αναντικατάστατη.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Καμία σαν εσένα (2018), imdb.com, διαθέσιμο εδώ
