Της Κατερίνας Φιλακούρη,
“Squid Game”. O ελληνικός τίτλος: «Το παιχνίδι του καλαμαριού». Είναι η τελευταία σειρά που κατέκλυσε την πλατφόρμα του Netflix. Νοτιοκορεάτικης προέλευσης, δημιουργία του Hwang Dong-hyuk. Προσελκύοντας πάνω από 140 εκατ. τηλεθεατές παγκοσμίως, αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία της πλατφόρμας. Γιατί όμως; Από το τρέιλερ και μόνο, καταλαβαίνω ότι το κόνσεπτ δεν είναι της θεματικής που θα με «τραβούσε». Κι εδώ έρχεται ένα μεγάλο «ΑΛΛΑ». Αλλά αποφάσισα, να δώσω μία ευκαιρία στο τελευταίο τηλεοπτικό προϊόν, που είναι très à la vogue. Γράφοντας αυτό το άρθρο, δεν έχω ακόμη τελειώσει και τα 9 επεισόδια της σεζόν. Κι αυτό γιατί η όλη προσέγγιση της τηλεοπτικής σειράς με βρίσκει υπό διαρκή προβληματισμό, για λόγους που θα γίνουν κατανοητοί κατωτέρω. Η γνώμη μου για το προϊόν αλλάζει με την ταχύτητα που αλλάζουν οι σκηνές αυτού – η μία διαδέχεται την άλλη.
Η υπόθεση εν συντομία είναι η εξής: Τετρακόσιοι πενήντα έξι άνθρωποι στο χείλος της οικονομικής εξαθλίωσης/καταστροφής «παραδίδονται» με την κυριολεκτική έννοια του όρου στους διοργανωτές του παιχνιδιού, έχοντας υπογράψει ειδικό συμβόλαιο επ’ αυτού. Μετατρέπονται από άνθρωποι σε παίκτες ενός παιχνιδιού ζωής ή θανάτου. Το πρώτο επεισόδιο το βρήκα ανούσιο, επώδυνο για τα μάτια να υπερβαίνει τα όρια του διεστραμμένου. Αίμα, βία, φανταχτεροί παστέλ τοίχοι με παιδικές ταπετσαρίες να κοσμούν την «αρένα» του παιχνιδιού. Οι τελευταίες καταφέρνουν να δημιουργήσουν το επιθυμητό κοντράστ. Η σκηνογραφία συνοδεύεται από μία πλέον κατάλληλη μουσική επένδυση, που συμβάλλει στην ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Και ο νικητής φυσικά θα λάβει ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό, αφού πρώτα έχει πατήσει -κυριολεκτικά- επί πτωμάτων.
Το παιχνίδι είναι μία απεικόνιση της κοινωνίας στην πιο ωμή της εκδοχή. Και δεν θα πω άναρχη, καθώς υπάρχουν παντού μασκοφόροι, οπλισμένοι επιτηρητές. Υποχρέωση αυτών είναι να «εξαλείφουν» τους ηττημένους. Το παιχνίδι έχει κανόνες και μία υπέρτατη αρχή. Αυτή της ισότητας. Όλοι οι παίκτες είναι ίσοι μεταξύ τους. Αρχή απαράβατη. Τους χαρίζεται απλόχερα η ισότητα σε αντίθεση με την ανισότητα που βίωσαν στον έξω κόσμο. Οι πρωταγωνιστές, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Εσύ κι εγώ. Είναι αναγκασμένοι να παίζουν παιδικά παιχνιδάκια με αντάλλαγμα τη ζωή τους. Σχέσεις διαμορφώνονται. Εμπιστοσύνη χτίζεται και γκρεμίζεται εν μία νυκτί. «Δεν εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους, επειδή είναι έμπιστοι. Αλλά επειδή δεν μπορείς να στηριχτείς αλλού».
Κι ενώ γινόμαστε θεατές μίας άκρατης βίας, μίας χωρίς έλεος αιματοχυσίας υποκινούμενης από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, υπάρχουν λαμπερές σκηνές ανθρωπιάς. Δεν περίμενα ποτέ να το πω αυτό. Αλλά ναι, είναι αλήθεια και είναι ο λόγος που αποφάσισα να γράψω. Μικρές λάμψεις φωτεινής ανθρωπιάς και αυτοθυσίας, ανάμεσα σε αναρίθμητες απάνθρωπες στιγμές προδοσίας. Αλληλεγγύη στα παιχνίδια για να “γλιτώσουμε”, δημιουργία της ομάδας αντί της διατήρησης της ατομικότητας. Το “Squid Game” δεν είναι για όλους και δικαίως κάποιοι επέλεξαν να πατήσουν skip. Όμως, δεν μπορεί να αντιλέξει κανείς ότι αφαιρώντας τις παρωπίδες έχει κρυφά (ή και φανερά) νοήματα ν’ ανακαλύψεις.
ΥΓ1. Το “Squid Game” για μένα είναι σαν το sushi, στην αρχή πήγα να ξεράσω, αλλά επεισόδιο με επεισόδιο, όπως μπουκιά με τη μπουκιά, εθίστηκα.
ΥΓ2. To do list: Να δω το βιντεάκι του Φάνη Λαμπρόπουλου για το “Squid Game” και την ελληνική πραγματικότητα.
