Της Στέλλας Πετρακάκη,
Λίγους μήνες μετά το πέρας των γαλλικών περιφερειακών εκλογών του 2021, και καθώς αυτή η δύσκολη χρονιά πλησιάζει προς τη λήξη της, το 2022 είναι ακόμα ένα κρίσιμο έτος ενόψει των επερχόμενων γαλλικών προεδρικών εκλογών. Μετά την επικράτηση του Emmanuel Macron και της Marine Le Pen στον β’ γύρο των εκλογών του 2021, ένα ανερχόμενο πρόσωπο στην πολιτική κάνει αισθητή την παρουσία του. Και το όνομα αυτού, Eric Zemmour. Ακραίος, αμφιλεγόμενος, παίρνοντας ρίσκα με κάθε του τοποθέτηση, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας φημολογείται, με την απαραίτητη προετοιμασία από τα γαλλικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, πως πρόκειται να πάρει τη θέση της Marine Le Pen στο κόμμα της, που ονομάζεται Εθνική Συσπείρωση.
Με το ποσοστό δημοτικότητάς του ανάμεσα στους ακροδεξιούς ψηφοφόρους να ανέρχεται στο 17%, τη στιγμή που η Le Pen έχει συγκεντρώσει μόλις το 15%, έχει ήδη κερδίσει την υποστήριξη του Jean – Marie Le Pen, ο οποίος, αν και πατέρας της προαναφερθείσας, δήλωσε ξεκάθαρα πως θα στηρίξει δυναμικά τον Zemmour, εάν αποδειχτεί ικανός υποψήφιος για το κόμμα. Σε περίπτωση που ο Zemmour εν τέλει θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία της Εθνικής Συσπείρωσης, θα αναμετρηθεί με τον Emmanuel Macron, ο οποίος στα προγνωστικά παραμένει πρώτος στην προτίμηση του κοινού των ψηφοφόρων, με το ποσοστό του να ανέρχεται στο 24%.
Προκειμένου να σχηματιστεί μια εικόνα για το πρόσωπο του Eric Zemmour, και τη μέχρι σήμερα πορεία του στη δημοσιογραφία και τη συγγραφή ειδικά των δυο τελευταίων έργων του, είναι απαραίτητο να παρατεθούν ορισμένες σημαντικές πληροφορίες της δημόσιας αλλά και, σε φανερά μικρότερο βαθμό, της προσωπικής του ζωής.
Ο Eric Zemmour, γεννηθείς το 1958 στο Montreuil της Γαλλίας, από αλγερινή οικογένεια, προσδιορίζεται ως Εβραίος Βερβερικής καταγωγής, αλλά πάνω από όλα ως Γάλλος Εβραίος. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών και αμέσως μετά άρχισε να ασχολείται με την πολιτική δημοσιογραφία. Ο Eric Zemmour έγινε, επίσης, γνωστός για τις βιογραφίες που έχει συγγράψει τόσο για τον Edouard Balladur, ο οποίος διετέλεσε Πρωθυπουργός της Γαλλίας υπό τον François Miterrand, όσο και για τον τέως Πρόεδρο της Γαλλίας, Jacques Rene Chirac.
Εκτός από τις βιογραφίες, η φήμη του εκτοξεύτηκε με τα δυο τελευταία έργα του La Suicide français (Η γαλλική αυτοκτονία) και La France n’a pas dit son dernier mot (Η Γαλλία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη). Εάν θα μπορούσε να εξαχθεί μια σύντομη άποψη για την κατεύθυνση της δράσης και της πολιτικής τοποθέτησης του δημοσιογράφου, σίγουρα Η γαλλική αυτοκτονία θα ήταν το χαρακτηριστικό παράδειγμα. Συγκεκριμένα, στο εν λόγω βιβλίο, ο Eric Zemmour τονίζει την επικείμενη παρασκηνιακή ισλαμοποίηση της Γαλλίας, αναφερόμενος και στην επίθεση τζιχαντιστών στη γαλλική εφημερίδα Charlie Hebdo. Η «γαλλική μελαγχολία», όπως αναφέρεται στο βιβλίο, συνεπάγεται την αμφισβήτηση και την απώλεια εμπιστοσύνης απέναντι στην ίδια τη γαλλική ταυτότητα, που θα έπρεπε να είναι το λίκνο της πολιτισμικής άνθησης.
Στο σημείο που έγιναν ακόμα πιο φανερές οι δηλώσεις του ακραίου δημοσιογράφου ήταν στο debate με τον Jean – Luc Melenchon, αρχηγό του ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος La France Insoumise. Γνώμονας του debate ήταν το ζήτημα της μετανάστευσης, όπου ο Zemmour υποστηρίζει την πλήρη αφομοίωση, όχι απλά ένταξη των αλλοδαπών στη γαλλική κοινωνία, και ο Melenchon απαντά με τη θεωρία του «κρεολισμού». Κατά τη θεωρία αυτή, είναι δυνατόν η συμβίωση πολλών εθνοτήτων μαζί να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνία και γλώσσα, την κρεολική, η οποία μπορεί να καθίσταται και ως μητρική, αποδίδοντας θετικά δεδομένα για τη γαλλική κοινωνία.
Ύστερα από το πολύκροτο debate, δεν θα έλειπε και η επίσκεψη του Zemmour στην Ουγγαρία, και συγκεκριμένα στον Victor Orban, τον οποίο και θαυμάζει για την πολιτική πορεία αλλά και τις δηλώσεις του περί ανάγκης ενίσχυσης των γεννήσεων στα κράτη, η οποία δήλωση αναιρεί την ανάγκη μετανάστευσης.
Ο Eric Zemmour είναι ένας φιλόδοξος άνθρωπος που έχει «φλερτάρει» με κάθε είδους απομάκρυνσή του λόγω των ιδεών του, με χαρακτηριστικές τρεις περιπτώσεις. Αρχικά, το νυν γαλλικό κανάλι CNews, που θεωρείται και υπεύθυνο στην ουσία για την ανάδειξη του Zemmour στο πολιτικό γίγνεσθαι της Γαλλίας, έχει μια ενδιαφέρουσα μεν και ταραχώδη δε ιστορία. Μέχρι και πριν το 2017, εξέπεμπε στην Γαλλία με το όνομα i – Telé έχοντας δώσει στον Zemmour ελευθερία κινήσεων, ο οποίος και είχε αποκτήσει τη δική του εκπομπή. Ωστόσο, το 2014, έφτασε η στιγμή να απολυθεί στην κυριολεξία εν μία νυκτί, λόγω των ακραίων δηλώσεών του για το Ολοκαύτωμα αλλά και για την αμφισβήτηση των γεγονότων εκείνων. Από εκείνη τη στιγμή, αναλαμβάνει τα ηνία ο επιχειρηματίας Vincent Bolloré, ο οποίος συχνά παραλληλίζεται με τον Rupert Merdoch, ιδιοκτήτη του αντίστοιχου αμερικανικού τηλεοπτικού σταθμού Fox News, τεράστιο υποστηρικτή του Donald Tramp επί προεδρίας του. Ο Bolloré, όντας συνεχώς παρεμβατικός στη ροή των ειδήσεων του i – Telé, προκάλεσε την απεργία των εργαζομένων και ύστερα από εκκαθαρίσεις το 2017 το όνομα του σταθμού αλλάζει σε CNews, δίνοντας στον Zemmour πίσω τη δουλειά του.
Οι δυο άλλες περιπτώσεις εμπεριέχονται στις δηλώσεις με ρατσιστικό περιεχόμενο στην εκπομπή του Thierry Ardisson το 2018, όπου προσβάλλει και την ευρωβουλευτή Rachida Dati λόγω του μουσουλμανικού ονόματος που έδωσε στην κόρη της Zohra αλλά και την συμπαρουσιάστρια του Ardisson, την Hapsatou Sy, τονίζοντας χαρακτηριστικά πως «το όνομά της είναι ύβρις για τη Γαλλία και θα ήταν προτιμότερο να ονομαζόταν Κορίν». Με αυτές τις δύο περιπτώσεις αναφέρεται κιόλας στην ανάγκη τα ονόματα των Γάλλων να συμβαδίζουν με το ονοματολόγιο Χριστιανών Αγίων. Δεν έχουν λείψει και οι βαρύγδουπες δηλώσεις κατά του Τούρκου Προέδρου, Recep Tayyip Erdoğan, ο οποίος το 2020 έθεσε τον κίνδυνο της ευρωπαϊκής ισλαμοποίησης με τον ίδιο ως παρασκηνιακό υποκινητή της.
Ο Eric Zemmour είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί με απόλυτη καθαρότητα ένας σύγχρονος γκωλικός, ένας υποστηρικτής του γαλλικού έθνους με τρόπο που δεν συμβαδίζει με τα δημοκρατικά και γενικά τα ιδεώδη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία κατακρίνει και απορρίπτει. Στο ένα άκρο υπάρχει η Marine Le Pen, η οποία προσπαθεί πάση θυσία να αποδαιμονοποίησει το κόμμα της με μια στροφή προς το κέντρο, στο άλλο άκρο ο Eric Zemmour καλείται να καλύψει τα κενά που έχει αφήσει στους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της Le Pen η στροφή αυτή. Μένει μόνο έμπρακτα να δηλώσει την υποψηφιότητά του στα μέσα ενημέρωσης ο Zemmour, για να αρχίσουμε να μιλάμε για μια σελίδα στην ιστορία της Γαλλίας που ίσως πρόκειται να φανεί ως μαύρη, εάν ο Zemmour παραμείνει πιστός στις έως τώρα δηλώσεις του.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Η μετεωρική άνοδος του Ερίκ Ζεμούρ, Η Καθημερινή, διαθέσιμο εδώ
- Η περίπτωση του Ερίκ Ζεμούρ-«Το όνομά σας, Χαπσάτου, είναι ύβρις στην Γαλλία», είπε σε γαλλο-αφρικανή, iefimerida, διαθέσιμο εδώ
- Εric Zemmour: Far-right journalist cast as Macron election rival, ΒΒC News, διαθέσιμο εδώ
- Eric Zemmour, the anti-immigrant radical who could supplant Marine Le Pen, The Economist, διαθέσιμο εδώ
- Γαλλία: o Zεμούρ λεηλατεί την Λε Πεν- Η πρώτη δημοσκόπηση που τον δείχνει να μπαίνει στον β’ γύρο απέναντι στον Μακρόν, iefimerida, διαθέσιμο εδώ
