Της Κωνσταντίνας Καλλέργη,
Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες ταινίες αλλά και σειρές, πραγματεύονται ζητήματα και θεματικές όπως ο θάνατος ή η απώλεια, καθώς και τις ψυχολογικές τους επιπτώσεις και προεκτάσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, η προσοχή στρέφεται και σε φαινόμενα και καταστάσεις, που στο παρελθόν συχνά αποσιωπούνταν και δεν προβάλλονταν, καθώς θεωρούνταν ιδιαίτερα «ευαίσθητα» θέματα. Μία από αυτές είναι κι ο θάνατος βρεφών ή μικρών παιδιών και η διατάραξη που αυτός προκαλεί στη δυναμική και στις ισορροπίες μίας οικογένειας, κάτι που είδαμε να προσεγγίζεται σε παραγωγές τόσο της προηγούμενης, όσο και αυτής της χρονιάς.
Με την ταινία “Pieces of a woman” (2020) να έχει ήδη ασχοληθεί εκτενώς με την ψυχοσύνθεση μίας γυναίκας, της οποίας πεθαίνει το νεογέννητο μωρό, η ταινία “The Starling”, ήρθε φέτος τον Σεπτέμβριο να μας δείξει και μία άλλη όψη του νομίσματος. Μία παραγωγή του Netflix, σε σενάριο του Matt Harris και σκηνοθεσία του Theodore Melphi (γνωστού για τις ιδιαίτερα επιτυχημένες ταινίες “St. Vincent” και “Hidden figures”), και με τους Melissa McCarthy, Chris O’ Dowd και Kevin Kline να κρατούν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, η ταινία σίγουρα δημιούργησε προσδοκίες, στις οποίες όμως, δεν κατάφερε να ανταποκριθεί όπως αναμενόταν.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, στην ταινία συναντάμε τη Lilly Maynard, εργαζόμενη σε ένα super market, η οποία προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μόνη της, τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά, καθώς ο σύζυγός της, Jack, βρίσκεται σε ψυχιατρική κλινική, αφού επιχείρησε να αφαιρέσει τη ζωή του, ύστερα από το θάνατο της μικρής κόρης τους. Αν κι έχει να σηκώσει το τρομερά βαρύ ψυχολογικό φορτίο μίας μητέρας που χάνει το παιδί της, η Lilly, καλούμενη να φροντίσει για το σπίτι, αλλά και για τον σύζυγό της, έχει βάλει τα συναισθήματά της «στον πάγο» και τη διαδικασία να ξεπεράσει το πένθος της σε δεύτερη μοίρα.
Η ζωή της Lilly, από εκεί που φάνταζε συγκροτημένη κι ιδανική, πλέον περιορίζεται σε μια δουλειά η οποία δεν της παρέχει καμία ικανοποίηση, σ’ ένα μοναχικό σπίτι -με το δωμάτιο της κόρης της, το οποίο αποφεύγει- και σε εβδομαδιαίες επισκέψεις στον Jack, που αντί να γίνεται καλύτερα με τον καιρό, φαίνεται όλο και πιο παραδομένος στη θλίψη του, χωρίς διάθεση να προσπαθήσει να ξεπεράσει τον πόνο του. Αυτή την πεζή και χωρίς προοπτική καθημερινότητα, έρχεται να ταράξει ένας «απρόσκλητος επισκέπτης» με τον οποίο η Lilly έρχεται αντιμέτωπη όταν αποφασίζει να περιποιηθεί και να καλλιεργήσει ξανά τον κήπο της: Ένα ψαρόνι (είδος μικρού πουλιού), που έχει φτιάξει τη φωλιά του σε ένα δέντρο και αντιμετωπίζει την ίδια ως απειλή. Με αφορμή αυτό, η Lilly έρχεται σε στενότερη επαφή με έναν τοπικό γιατρό, τον Larry Fine (Kevin Kline) -πρώην ψυχίατρο, νυν κτηνίατρο- ο οποίος, μεταξύ άλλων, τη βάζει στη διαδικασία να εστιάσει λίγο περισσότερο στον εαυτό της και στα συναισθήματά της, σε μία προσπάθεια να τα αντιμετωπίσει, αντί να τα αγνοεί.
Κάπως έτσι, ξεκινάει ένας αγώνας να απαλλαγεί από την ενοχλητική και συχνά επιθετική παρουσία του ψαρονιού, που γίνεται το έναυσμα για να έρθει και η ίδια αντιμέτωπη με το πένθος, το τραύμα της και το πόσο αυτό την έχει επηρεάσει ψυχολογικά. Όλη η ιστορία αποτελεί έναν συμβολισμό της προσπάθειάς της να ξεπεράσει το πλήγμα του θανάτου της κόρης της, αλλά και να έρθει ξανά σε επαφή με τον εαυτό της και τον σύζυγό της.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός, πως στην ταινία απεικονίζεται -σε αντίθεση με τα συνηθισμένα- ο σύζυγος να έχει επηρεαστεί πολύ σοβαρά ψυχολογικά και να μη μπορεί να ανακάμψει, ενώ η σύζυγος να είναι αυτή που παλεύει και για τους δύο, πεπεισμένη πως με τον καιρό θα καταφέρουν να σώσουν τους εαυτούς τους αλλά και το γάμο τους. Χαρακτηριστική των συναισθημάτων που την κατακλύζουν, είναι η σκηνή, όπου η Lilly, μιλώντας στον Jack, στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, επιχειρεί να τον «αφυπνίσει», λέγοντάς του πως δεν πονά μόνο αυτός από την απώλειά τους, ενώ τον κατηγορεί για εγωιστική συμπεριφορά, επειδή αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει και να την απομακρύνει από τη ζωή του, με διάφορους τρόπους.
Παρόλα αυτά, στα περισσότερα δημοσιεύματα και τις κριτικές, η ταινία δε φαίνεται να περνά τη βάση, και οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, αν και εκτιμώνται, δεν κρίνονται ικανές να σώσουν ένα σενάριο με προφανείς συμβολισμούς, αρκετά κλισέ, κι ένα happy end, που έρχεται με πρόθεση να φέρει τη λεγόμενη «κάθαρση», αλλά μάλλον κάνει τους θεατές να αναρωτιούνται αν άξιζε να παρακολουθήσουν την ταινία, αντί να τους δημιουργεί προβληματισμούς, γύρω από ένα, ομολογουμένως, σοβαρό ζήτημα.
Σε μέσα όπως ο Guardian ή οι Los Angeles Times, η ταινία χαρακτηρίζεται επιεικώς μέτρια, έως και «χάσιμο χρόνου» (Peter Bradshaw, The Guardian), καθώς στο σύνολό της, μοιάζει να είναι ένα αψυχολόγητα μονταρισμένο συνονθύλευμα σκηνών, που ίσως καταφέρνουν κάποιες στιγμές να συγκινήσουν -κυρίως χάρη στο θέμα που πραγματεύεται η ταινία και τις ερμηνείες των ηθοποιών- χωρίς όμως να έχουν να δείξουν κάτι βαθύτερο και να οδηγούν σε ένα ουσιαστικότερο νόημα.
Άλλα μέσα, κρίνοντας την ταινία με λίγο περισσότερη επιείκεια, τη χαρακτηρίζουν ένα ήπιο μελόδραμα για ενήλικες, με καλές ερμηνείες σε γενικές γραμμές, αλλά με εξαιρετικά απλοϊκούς συμβολισμούς, που αντί να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στον θεατή, τον κάνουν να αισθάνεται πως το έργο επιχειρεί να του παρουσιάσει μια φιλοσοφημένη εκδοχή για το αυτονόητο.
Εν γένει, πρόκειται για μία μάλλον ευχάριστη ταινία από άποψη εικόνας, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας και γενικότερης αισθητικής. Οι βασικές ερμηνείες είναι ιδιαίτερα καλές -εξάλλου δε θα περιμέναμε κάτι λιγότερο από τους Chris O’ Dowd και Melissa McCarthy- όμως το σενάριο είναι κάπως απλοϊκό, με πολλούς προφανείς υπαινιγμούς και με λόγια, τα οποία κάποιες στιγμές μοιάζουν άκαιρα. Υπάρχουν ορισμένες αστοχίες στο σενάριο, όπως ο χαρακτήρας του Larry Fine, ο οποίος φαίνεται να έχει κάποιο ενδιαφέρον back-story, που δεν εξηγείται ποτέ και παραμένει μετέωρο καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, παρόλο που ο ρόλος είναι σημαντικός για την έκβαση της ιστορίας και τραβά την προσοχή του θεατή. Ή ο σχετικά ξαφνικός τρόπος με τον οποίο η ταινία κλείνει την πλοκή της, χωρίς να έχει προηγηθεί ένα επαρκές «χτίσιμο» για αυτή την έκβαση.
Ίσως το “The starling” να μην αποτελεί μία από τις καλύτερες παραγωγές του Netflix, αλλά σίγουρα αυτό δε σημαίνει ότι πρόκειται για μια γενικά «κακή» ταινία. Ναι μεν δίνει την αίσθηση πως «παλεύει» να πει κάτι, αλλά δεν το λέει, όμως στη τελική, και μόνο η προοπτική ενός happy end σε μία ιστορία που ξεκινά με ένα αρκετά τραγικό δεδομένο, παρέχει μια κάποια «ανακούφιση» και μία αισιόδοξη οπτική στο θεατή!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- The Starling, en.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
- The Starling movie review & film summary (2021), rogerebert.com, διαθέσιμο εδώ
- The Starling review – toe-curlingly embarrassing Melissa McCarthy drama, theguardian.com, διαθέσιμο εδώ
- Why The Starling’s Reviews Are So Bad, screenrant.com, διαθέσιμο εδώ
