Της Αναστασίας Παπαδά,
Οι σχέσεις μεταξύ της Ουγγαρίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης περνούν μια σοβαρή κρίση και αφορμή είναι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να επιβάλει κυρώσεις στη χώρα και να ενεργοποιήσει το Άρθρο 7 της Συνθήκης της Λισαβόνας, λόγω των πρακτικών που ακολουθεί η χώρα στο μεταναστευτικό.
Συγκεκριμένα, στις 12 Σεπτεμβρίου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε μια πρωτοφανή για τα ιστορικά χρονικά κίνηση, επέβαλε κυρώσεις κατά κράτους μέλους της ΕΕ και την ενεργοποίηση του Άρθρου 7 της Συνθήκης της Λισαβόνας. Το άρθρο 7 ενεργοποιείται σε περίπτωση που κάποιο κράτος-μέλος παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές δικαίου, οι οποίες μεταξύ άλλων είναι ο σεβασμός της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πέρα όμως από την επιβολή κυρώσεων, το άρθρο προβλέπει και το προσωρινό πάγωμα στο δικαίωμα ψήφου. Το Συμβούλιο της Ευρώπης καταγγέλλει σε έκθεσή του τα συχνά κρούσματα κακομεταχείρισης που υφίστανται οι μετανάστες όταν επαναπροωθούνται από την Ουγγαρία στη Σερβία, καθώς η τελευταία δε θεωρείται ασφαλής χώρα. Επίσης, αναγνωρίζεται πως οι ουγγρικές αρχές προσπαθούν να προσφέρουν «αξιοπρεπείς υλικές συνθήκες» στα κέντρα κράτησης, ωστόσο αυτές οι συνθήκες παραπέμπουν σε «φυλακές».
Η αντίδραση του Ούγγρου εθνολαϊκιστή πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν ήταν άμεση και δήλωσε πως η Ουγγαρία θα αναζητήσει νομικούς τρόπους προκειμένου να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα, δεδομένου ότι οι αποχές δεν καταμετρήθηκαν και έτσι οριακά η ψηφοφορία έφτασε τα δύο τρίτα και εγκρίθηκε η ενεργοποίηση του άρθρου 7. Ανάμεσα στις χώρες που υποστηρίζουν την Ουγγαρία είναι η Πολωνία, δηλώνοντας ότι θα μπλοκάρει την επιβολή κυρώσεων κατά της Ουγγαρίας, η Βουλγαρία και η Τσεχία.
Το μεταναστευτικό αποτελεί αδιαμφισβήτητα το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει γνωρίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση τον 21ο αιώνα. Όσο συνεχίζονται οι συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή, τόσο θα πληθαίνουν τα κύματα μεταναστών προς την Ευρώπη από την ανατολή, σε συνδυασμό με τα κύματα μεταναστών από την Αφρική. Το άμεσο αποτέλεσμα αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης είναι η ανάπτυξη της ξενοφοβίας και η ανάδειξη όλο και περισσότερων ακραίων εθνικιστικών κομμάτων, είτε στις κυβερνήσεις, είτε στα κοινοβούλια των χωρών της ΕΕ. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα όσον αφορά την πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ στο μεταναστευτικό είναι ότι δεν ακολουθεί μία πολιτική, η οποία είναι αποδεκτή από όλους τους αρχηγούς των κρατών μελών. Για παράδειγμα, η Ουγγαρία και η Τσεχία δεν δέχονται να φιλοξενήσουν πρόσφυγες, τη στιγμή που οι χώρες του Νότου, λόγω των θαλάσσιών τους συνόρων υποδέχονται περισσότερους μετανάστες απ’ ότι οι χώρες του Βορρά.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να συμφωνήσουν όλες οι χώρες της ΕΕ σε μια κοινή πολιτική ως προς το μεταναστευτικό και να κατανεμηθούν τα βάρη δίκαια σε όλες της χώρες και όχι μόνο σε μερικές. Θα πρέπει η ΕΕ να επιμένει πραγματικά στις αξίες και τα ιδεώδη που πρεσβεύει και να είναι για τον υπόλοιπο κόσμο το παράδειγμα προς μίμηση. Αντί να κουνάει το δάκτυλο σε κάθε χώρα ξεχωριστά, θα πρέπει όλες οι κυβερνήσεις να βάλουν στην άκρη τα πολιτικά τους συμφέροντα και να βρουν μια βιώσιμη λύση, από τη στιγμή μάλιστα που διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές. Τώρα είναι η ώρα να δείξει την αλληλέγγυα πλευρά της και εντός της αλλά και προς τους μετανάστες. Φυσικά, υπάρχει χώρος και για πολλές μεταρρυθμίσεις όσον αφορά το μεταναστευτικό, όπως να αναθεωρηθεί το Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου και να λειτουργήσει αποτελεσματικά η Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή και Ακτοφυλακή. Με αυτόν τον τρόπο η ΕΕ θα ενισχύσει περισσότερο την υπερεθνική της διάσταση και θα αφαιρέσει ένα βάρος από τις πλάτες των κρατών-μελών. Πρέπει η ΕΕ επιτέλους να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο και να προωθήσει την αλληλεγγύη και τη συνεργασία.
Γεννηθείσα το 1996 και μεγαλωμένη στην Αθήνα, σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων, στην κατεύθυνση των Διεθνών Σχέσεων. Υπήρξε συντάκτρια Κοινωνικών και Ιστορικών Θεμάτων του OffLine Post.
