Της Δήμητρας Σαρούδη,
Αν ρωτούσαμε κάποιον, έστω και πριν από 10 χρόνια, δεν θα μπορούσε να διανοηθεί και να προβλέψει την καθολική ανταπόκριση που θα έβρισκε η διανομή προϊόντων κι υπηρεσιών από φυσικά και διαδικτυακά καταστήματα. Ο σοφός λαός, όμως, συνηθίζει να μνημονεύει το εξής ρητό: Ποτέ μη λες ποτέ! Και κάτι ξέρει καλύτερα.
Ας αναλογιστούμε τις φορές που βλέπουμε έναν διανομέα να καλύπτει με το μηχανάκι, το πατίνι, το ποδήλατο και τα πόδια, μεγάλες αποστάσεις για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του καταναλωτικού κοινού. Πλέον, δεν μας προξενεί καμία απολύτως εντύπωση. Άπειρες εξάλλου είναι οι αγγελίες, που απευθύνονται στη κάλυψη τέτοιων θέσεων εργασίας. Οι κοινώς γνωστοί και λαϊκά «ντελιβεράδες» είναι οι άνθρωποι με τα «φτερά στις πλάτες». Μεγάλη η γκάμα των ηλικιών που καλύπτουν τέτοιες θέσεις, με δυναμική συμμετοχή και των γυναικών, στον απαιτητικό αυτό κλάδο.
Γιατί, όμως, η κοινωνία μας πλέον είναι «εξαρτημένη» από το επάγγελμα αυτό, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της εργασιακής αλυσίδας;
Οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, ειδικά στις μεγαλύτερες πόλεις, είναι ο βασικός παράγοντας. Ας μη λησμονήσουμε και το γεγονός της άμεσης επιρροής των συνθηκών ζωής, της μόδας και της νοοτροπίας που κυριαρχεί στην Αμερική, καταντώντας το delivery σε καθεστώς παγίωσης για τη λειτουργία μίας κοινωνίας. Επιπλέον, ο φόρτος εργασίας και τα εξαντλητικά ωράρια, δεν αφήνουν περιθώρια ούτε για το πιο απλό, δηλαδή ένα διάλειμμα για κάποιον ώστε να πάρει έναν καφέ ή κάτι φαγώσιμο για να συνεχίσει τη μέρα του. Διανομές γίνονται τόσο σε υπηρεσίες της εστίασης, όσο και για προϊόντα γραφικής ύλης, σε φαρμακεία, καταστήματα ρούχων και σίγουρα ο κατάλογος με τον καιρό θα εμπλουτίζεται με περισσότερες παροχές. Η συγκεκριμένη τάση θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως εδραιώθηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όπου τα πάντα ήταν κλειστά και η μορφή αυτή εργασίας μπορούσε να δώσει κάποια ελάχιστα σημάδια κανονικότητας.
Αναμφίβολα, η συνθήκη αυτή δημιουργεί νέα κοινωνικά δεδομένα. Από τη μία έχουμε τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, χαρακτηριστικό εξάλλου των μεταβολών μίας κοινωνίας. Στον αντίποδα, οι ευκαιρίες για διαπροσωπική επαφή, επικοινωνία και συναναστροφή μειώνονται δραματικά, μεγεθύνοντας τη δυσκολία που έχει αρκετός κόσμος στη δημιουργία κοινωνικών σχέσεων, οδηγώντας στην αποξένωση. Φυσικά, καλό θα ήταν να υπάρχει το μέτρο τόσο στη δημιουργία των υπεράριθμων, τέτοιου είδους θέσεων εργασίας, ταυτοχρόνως με τον συνυπολογισμό των συνεπειών και επιδράσεων.
Άξιο αναφοράς, λόγω και των τελευταίων γεγονότων με γνωστές εταιρίες διανομής με μπλε και κόκκινο φόντο αντίστοιχα, είναι πως δεν πρέπει να αμελούμε και να παραβλέπουμε τη πρέπουσα και ανθρώπινη συμπεριφορά που οφείλουμε να έχουμε απέναντι σε κάθε εργαζόμενο, σε οποιοδήποτε φορέα και υπηρεσία, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και δη στη συγκεκριμένη περίπτωση, που καλείται υπό άσχημες καιρικές συνθήκες, ειδικά μέσα στον χειμώνα, να διεκπεραιώσει σωστά και άρτια την εργασία του. Κανένα σύνταγμα, στις ανεπτυγμένες χώρες τουλάχιστον, δεν θεωρεί κάποιον υποτελή έναντι άλλου είτε κοινωνικά, είτε οικονομικά, είτε εργασιακά κτλ.
Η τάση των διανομών, λοιπόν, είναι μία από τις τόσες που προκαλεί το αποτέλεσμα της αναπροσαρμογής των δεδομένων σε μία κοινωνία. Η διαχείριση και η αντιμετώπιση της, παρουσιάζει ικανοποιητικά δείγματα στο παρόν -το ζούμε εξάλλου- και σημαντικές ενδείξεις για ενδεχόμενες προβλέψεις αλλαγών στο μέλλον.
