Του Άγγελου Μαρίνου,
Αλλάζεις το παλιό σου όχημα με ένα καινούργιο. Απλή ερώτηση… Γίνεται να οδηγείς ένα πιο ελαφρύ όχημα και με πιο αποδοτική μηχανή από το παλιό, και να καις παραπάνω ή την ίδια βενζίνη; Όχι, δεν γίνεται.
Η ίδια απάντηση ισχύει, αναλογικά, και στο ζήτημα του απαρχαιωμένου δημοσίου. Δεν αναφέρομαι, προφανώς, σε υπηρεσίες όπως ενεργή αστυνόμευση, νοσηλευτική και ό,τι παρόμοιο. Αναφέρομαι στη κολοσσιαία γραφειοκρατία και την έλλειψη κοινής βάσης δεδομένων για τις δημόσιες υπηρεσίες.
«Δεν θα γίνουν απολύσεις στο δημόσιο». Αυτή είναι μία θέση που όλες οι πλευρές βιάζονται να υιοθετήσουν, ιδίως προεκλογικά. Ο λόγος εμφανής, καθώς οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αρκετοί για να αποτελούν σημαντική πληθυσμιακή ομάδα, κάτι που δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Εν μέρει, ίσως, φαντάζει και ορθό, καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που χρησιμοποιούν την συρρίκνωση του δημοσίου ως πανάκια για τα προβλήματα μας και που βασίζονται σε αυτή τη ρητορική για εύκολους πολιτικούς πόντους, χωρίς καμία ουσιώδη αναφορά στις κρίσιμες λεπτομέρειες. Αλλά, αν αναλογιστούμε τη σύσταση του δημοσίου, βγάζει όντως νόημα η θέση «δεν θα απολυθεί κανείς στο δημόσιο»;
Γνωρίζουμε ότι έχουμε υψηλή γραφειοκρατία, καθώς και ότι δεν υπάρχει κοινή βάση δεδομένων. Εγώ όμως διερωτώμαι… Γίνεται να μειώσουμε τη γραφειοκρατία σε λογικά επίπεδα, να εφαρμόσουμε ένα σύγχρονο σύστημα ηλεκτρονικού δημοσίου και ταυτόχρονα να χρειαζόμαστε τον ίδιο αριθμό ατόμων για να «τρέξει» αυτό το «όχημα»; Ας σκεφτούμε την αρχική αναλογία. Λιγότερη γραφειοκρατία ίσον λιγότερο βάρος οχήματος. Κοινή βάση δεδομένων ίσον πιο αποδοτική μηχανή. Γίνεται μετά από αυτές τις αλλαγές να χρειαζόμαστε την ίδια βενζίνη;
Επομένως, δύο είναι τα τινά:
- Το δημόσιο δεν αλλάζει διαρθρωτικά με σκοπό την εξέλιξη, και ως εκ τούτου δεν χρειάζεται να απολυθεί κανείς (το οποίο δεν είναι αυταπόδεικτο αλλά χαλάλι).
- Το δημόσιο αλλάζει, αλλά δημιουργούνται νέες κοινωνικές υπηρεσίες με σκοπό την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Μήπως μέσω των νέων υπηρεσιών μπορέσουμε όντως να απορροφήσουμε αυτούς που θα έχαναν τη δουλειά τους; Αμφιβάλλω. Πρωτίστως, διότι οι απολυμένοι από τους διάφορους κλάδους του δημοσίου, δεν θα αποτελούσαν άξια στελέχη για νέες δημόσιες οργανώσεις. Με βάση δημοσίευση της οποίας ηγήθηκε ο δρ. Ρωσσίδης Ιωάννης, πρώην στέλεχος του υπουργείου οικονομικών, η κατάσταση στο δημόσιο είναι οικτρή. Μεταξύ άλλων, εντός της δημοσίευσης αναφέρεται:
«Σύμφωνα με μελέτη που διενεργήθηκε από το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης (2007) με θέμα την «Αξιολόγηση αποτελεσμάτων επιμόρφωσης στη Δημόσια Διοίκηση» υποστηρίζεται ότι η αναγκαιότητα εφαρμογής συστημάτων εκπαίδευσης ανάγεται σε πρωταρχικό στόχο της δημόσιας διοίκησης, προκειμένου να καταστεί δυνατή η αύξηση της παραγωγικότητας των δημοσίων υπαλλήλων και κατ’ επέκταση η εν γένει βελτίωση της αποτελεσματικότητας και της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.. αποτελεί όμως μια αρκετά αβέβαιης αποτελεσματικότητας διαδικασία, καθώς εναπόκειται στη διάθεση, στη χρονική ευχέρεια και στην εγκυρότητα των γνώσεων του κάθε υπαλλήλου που αναλαμβάνει παράλληλα με τα τρέχοντα καθήκοντα του και χρέη εκπαιδευτή. Στην ελληνική περίπτωση, το εν λόγω σύστημα συνέβαλλε σημαντικά στο να ενταθούν φαινόμενα ημιμάθειας ή πλήρους άγνοιας, βασικών γνώσεων για τη λειτουργία μιας δημόσιας υπηρεσίας, διογκώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, το πρόβλημα της χαμηλής αποτελεσματικότητας του κρατικού μηχανισμού.»
Επομένως, έχουμε ανεπαρκείς εργαζομένους στο δημόσιο, οι οποίοι λογικά θα ήταν αυτοί που θα έφευγαν. Μάλιστα, αρκετούς ώστε η αναγκαιότητα εφαρμογής συστημάτων εκπαίδευσης να ανάγεται σε πρωταρχικό στόχο. Με αυτούς τους εργαζομένους θα στελεχώναμε νέες δομές για να μην υπάρξουν απολύσεις;
Άρα, αυτό που καλούμαστε να πιστέψουμε είναι πως με δομές απαρχαιωμένες, με τεράστιο όγκο συνολικής και εσωτερικής γραφειοκρατίας στους δημόσιους οργανισμούς, με ανεκπαίδευτο προσωπικό που δεν επιδέχεται συμμόρφωσης σε μεγάλο μέρος του, θα πραγματοποιηθεί εκσυγχρονισμός του δημοσίου και μάλιστα χωρίς απολύσεις. Δεν το πιστεύω. Μάλλον επειδή ξέχασα την τρίτη επιλογή… Εκσυγχρονισμός του δημοσίου κάνοντας τα στραβά μάτια, ώστε να μην υπάρξουν απολύσεις, μία πολιτική που μπορούμε να φέρουμε εις πέρας και μάλιστα με απόλυτη επιτυχία σε αυτή τη χώρα.
Γεννηθείς το 1996 στη Κομοτηνή, είναι φοιτητής του Οικονομικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, με κατεύθυνση στην οικονομική ανάλυση. Διαθέτοντας ακόρεστο ενδιαφέρον για τα πολιτικά, αρθρογραφεί στην κατηγορία των Οικονομικών του OffLine Post.
