Της Σοφίας – Δυσσέλιας Λίτσα,
Πριν από οχτώ δεκαετίες, ο απόφοιτος δημοτικού εθεωρείτο άτομο με ιδιαίτερη μόρφωση, ενώ ο κάτοχος πτυχίου πανεπιστημίου αντιμετωπιζόταν από τους συμπολίτες του ωσάν ένας μικρός θεός. Δυστυχώς ή ευτυχώς (ευτυχώς κατ’ εμέ), οι εποχές αλλάζουν και μαζί με την Επιστήμη εξελίσσονται και οι κοινωνικές σταθερές. Πλέον, ο απόφοιτος πανεπιστημίου είναι ένας στους πολλούς, ενώ τριβή και εξειδίκευση αποτελούν λέξεις-κλειδιά για την επίτευξη της προόδου. Ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια, ο νεαρός επιστήμων έρχεται σε επαφή όχι μόνο με τον κύκλο σπουδών της σχολής του αλλά και με δραστηριότητες εξωπανεπιστημιακές, δραστηριότητες που τον ωφελούν πολυεπίπεδα.
Ο φοιτητής στις μέρες μας δεν περιορίζεται στη διδακτέα ύλη και στα πανεπιστημιακά του εγχειρίδια. Διαγωνισμοί προσομοίωσης, διαλέξεις, διεπιστημονικά συνέδρια και ημερίδες καθώς και ενεργός συμμετοχή σε φοιτητικές ομάδες και σωματεία είναι μερικές μόνο από τις ασχολίες με τις οποίες μπορεί αφενός να αξιοποιήσει τον ελεύθερό του χρόνο και αφετέρου να καλλιεργήσει την προσωπικότητά του. Η ενασχόλησή του με τα παραπάνω συμβάλλει στην ανάπτυξη των επικοινωνιακών του δεξιοτήτων καθώς και στην κατανόηση της ιδέας της συνεργασίας. Με άλλα λόγια, ο εν δυνάμει επιστήμονας μαθαίνει μέσω των ενασχολήσεών του αυτών να συνεργάζεται, να πειθαρχείται και να εναρμονίζεται με τους στόχους και τις απαιτήσεις μίας ομάδας, στοιχείο απαραίτητο για μία επιτυχή διαδρομή στον επαγγελματικό στίβο. Μαθαίνει την αξία του εθελοντισμού αλλά και το τι εστί ιεραρχία, γνώσεις πολύ σημαντικές για την είσοδό του στην αγορά εργασίας.
Επιπλέον, με τις εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες δίνεται η ευκαιρία στον καθένα να κοινωνικοποιηθεί και να επεκτείνει τον κύκλο των γνωριμιών του με άτομα παρόμοιων επαγγελματικών και μη ενδιαφερόντων. Αξίζει να σημειωθεί πως καθ’ όλο το διάστημα κατά το οποίο τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας μας λειτουργούσαν εξ αποστάσεως, μη ευνοώντας έτσι την κοινωνικοποίηση των νέων, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οργανισμοί και ομάδες κατέβαλαν προσπάθειες να φέρουν, έστω και διαδικτυακά, τους φοιτητές κοντά, πράγμα που μετά χαράς μου διαπιστώνω, πως σε μεγάλο βαθμό το κατόρθωσαν.
Πέρα από τις παραπάνω πιο γενικές δεξιότητες που μπορεί να αποκομίσει κανείς, είναι ανάγκη να αναφέρουμε πόσο προσφέρουν οι προαναφερθείσες δραστηριότητες στην πολυπόθητη τριβή και εξειδίκευση των νέων. Ο φοιτητής Νομικής, για παράδειγμα, μέσα από τη συμμετοχή του σε διαγωνισμούς εικονικής δίκης αντιλαμβάνεται καλύτερα το νόημα της επιστήμης που τον απασχολεί, ενώ βλέπει να εφαρμόζονται στην πράξη οι θεωρητικές γνώσεις που αποκόμισε εντός των τειχών του Πανεπιστημίου, παίρνοντας σάρκα και οστά εντός της δικαστικής αίθουσας. Παρακολουθώντας διαλέξεις καταξιωμένων επαϊόντων, ο νεαρός σπουδαστής αφουγκράζεται καλύτερα τον σκοπό των γνώσεών του ενδεχομένως, τις εκτιμά περισσότερο και μοχθεί για να τις τελειοποιήσει. Ευτυχώς, στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας μας παρατηρείται μεγάλο ενδιαφέρον από φοιτητές και καθηγητές για περαιτέρω τριβή με τα διδαχθέντα αντικείμενα, ενδιαφέρον που γεννά μεγάλες προσδοκίες για το επιστημονικό μέλλον αυτού του τόπου.
Εν κατακλείδι, γίνεται σαφές πως ο σημερινός απόφοιτος πανεπιστημίου δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες με τον αντίστοιχο του προηγουμένου αιώνα. Οι καιροί έχουν αλλάξει με τις απαιτήσεις να είναι μεγαλύτερες, ενώ πλέον το πρότυπο του ιδανικού επιστήμονα συνδυάζει την ενδελεχή του γνώση επί του αντικειμένου του με τις γενικότερες κοινωνικές δεξιότητες, δεξιότητες που πλέον ευτυχώς μπορεί ο καθένας να αποκτήσει ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια.
