Της Μαρίας Στάμου,
Μεγάλος σάλος ξέσπασε στην ελληνική πολιτική κοινότητα την προηγούμενη εβδομάδα και λίγο πριν την πραγματοποίηση πρόωρων εθνικών εκλογών με αφορμή το διορισμό συγγενικών προσώπων τις σημερινής κυβέρνησης σε θέσεις του δημοσίου και συγκεκριμένα στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Ένα πρόβλημα που μαστίζει το ελληνικό κράτος από την αρχή της δημιουργίας του και αποτελεί σημείο χλευασμού από τα ευρωπαϊκά κράτη είναι το πρόβλημα της αναξιοκρατίας. Τα ρουσφέτια και οι πελατειακές σχέσεις έχουν απασχολήσει κατά καιρούς τις κυβερνήσεις αυτού του τόπου. Μια λύση στο πρόβλημα δόθηκε το 1994 με την θεσμοθέτηση του Ανώτατου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού (ΑΣΕΠ) από τον τότε πολιτικό Αναστάσιο Πεπόνη ενώ άρχισε να εφαρμόζεται από το 2001 μετά την αναθεώρηση του συντάγματος. Με βάση αυτό το νόμο όσοι επιθυμούν να μπουν στο δημόσιο είναι υποχρεωμένοι να υποβάλλονται σε γραπτές εξετάσεις. Ο νόμος Πεπόνη είχε ως απώτερο σκοπό την επίτευξη ενός αξιοκρατικού συστήματος πρόσληψης σε δημόσιους φορείς, σκοπός όμως ο οποίος τελικά δεν επετεύχθη στο επιθυμητό μέτρο αφού εν έτη 2019 η ευνοιοκρατία συνεχίζει να αποτελεί το τρωτό σημείο του κράτους μας.
Διορισμοί, μεταθέσεις, αποσπάσεις και μετατάξεις γίνονται καθημερινά μέσω γνωριμιών με αποτέλεσμα να λαμβάνουν καθήκοντα άνθρωποι που δεν έχουν τις κατάλληλες ικανότητες και να μένουν στο περιθώριο και οι ικανοί.
Σε αυτό το σημείο λοιπόν ένα είναι το μεγάλο ερώτημα που τίθεται: Γιατί αρέσει στον ελληνικό λαό να «βολευτεί» σε μία θεσούλα χωρίς να μοχθήσει για να τα καταφέρει με την αξία του ; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει μόνο έναν υπεύθυνο και αυτός είναι το ίδιο το κράτος. Τα παιδιά από μικρή ηλικία ακούνε και κατά συνέπεια μαθαίνουν από τους μεγαλύτερους ότι οι γνωριμίες αποτελούν την κινητήριο δύναμη για να λειτουργήσει η κοινωνία αφού δεν χρειάζεται να παλέψουν για να κερδίσουν κάτι. Από την άλλη πλευρά μεγαλώνοντας αντί αυτό το στερεότυπο που έχει δημιουργηθεί να αλλάζει, διογκώνεται αφού συνειδητοποιούν ότι τίποτε δεν μπορούν να καταφέρουν άμα δεν έχουν το λεγόμενο “μέσον” ώστε να πραχθούν και να αναλάβουν καθήκοντα που αρμόζουν στις ικανότητες και δυνατότητες που έχουν. Η νέα γενιά πυροδοτεί την υπάρχουσα κατάσταση αφού και αυτή με την σειρά της προτιμά την εύκολη λύση και όχι τα αξιοκρατικά κριτήρια. Από την άλλη πλευρά βέβαια όσες κυβερνήσεις πέρασαν από την εφαρμογή του νόμου και ύστερα όχι μόνο δεν εφάρμοσαν την νομοθεσία αλλά συνέχισαν να κάνουν ασύστολα διορισμούς δικών τους προσώπων με στόχο την επανεκλογή τους.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν ότι η κατάσταση αυτή έχει τις ρίζες της πολύ βαθιά αφού η πολιτική σκηνή της Ελλάδας χαρακτηρίζεται από οικογενειοκρατία και εκτεταμένη ύπαρξη πελατειακών σχέσεων. Βέβαια για να αλλάξει μία τέτοια κατάσταση αποτελεί αδήριτη ανάγκη να αναδιαμορφωθεί εκ βάθρων η κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας μέσω των κατάλληλων φορέων καθώς και να αποτελέσει η ευρωπαϊκή ένωση παράδειγμα και αρωγός βοήθειας ώστε να εξαλειφθεί η σαθρότητα του πολιτικού συστήματος.
Ας γίνουμε λοιπόν εμείς οι νέοι η κινητήρια δύναμη ώστε τα δεδομένα να αλλάξουν και να κάνουμε ένα κόσμο πιο δίκαιο και αξιοκρατικό που θα έχει ως γνώμονα την προώθηση των δημοκρατικών αρχών σε όλους τους κοινωνικοπολιτικούς θεσμούς.
Γεννήθηκε και διαμένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις διεθνών οργανισμών, ενώ έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων, συνεδρίων και ημερίδων. Της αρέσει η ανάγνωση βιβλίων, η μουσική, ο χορός και η άθληση.
