Της Τάνιας Βράνου,
«Aυτό που οι γυναίκες έχουν ακόμη να μάθουν είναι ότι κανείς δεν σου δίνει δύναμη. Απλά τη παίρνεις μόνη σου». Roseanne Barr
Στις μέρες μας οι γυναίκες μειώνονται εξευτελιστικά. Παρόλα αυτά υπάρχουν γυναίκες που τις ενοχλεί περισσότερο να τους υποδεικνύουν πώς να βάφονται παρά πώς να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Παρατηρείται μια αδράνεια, μια σιωπή, μια παύση από μέρους τους. Στέκονται παθητικές χωρίς να διεκδικούν τη θέση που έχουν μέσα στη κοινωνία. Είναι σαν να μην τiς απασχολεί ο τρόπος που τις αντιμετωπίζουν, που τις συμπεριφέρονται, σαν να μην έχουν τη διάθεση να διεκδικήσουν την ελευθερία τους, να απαιτήσουν την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα. Δεν έχουν το θάρρος, το θράσος και τη διάθεση να φροντίσουν για το παρόν τους και κατά συνέπεια το μέλλον τους, ένα παρόν χωρίς διακρίσεις και επικριτικές συμπεριφορές.
Ακόμη και σήμερα υπερισχύει η αντίληψη ότι οι γυναίκες δεν είμαστε ίσες με τους άντρες. Τον 21ο αιώνα υπάρχουν γυναίκες που στερούνται του δικαιώματος στη μόρφωση και στην εργασία. Υπάρχουν γυναίκες θύματα κακοποίησης, βιασμών, δολοφονιών. Γυναίκες που υποβάλλονται σε κλειτοριδεκτομή, γυναίκες που εξαναγκάζονται σε γάμους. Υπάρχουν γυναίκες που παρατάνε καριέρες, , γυναίκες που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, γυναίκες που βασίζονται στους άλλους , γυναίκες που θλίβονται και γυναίκες που καταθλίβονται, γυναίκες που κρύβουν τις εμπειρίες τους, γυναίκες που απολογούνται για τις εμπειρίες τους.
Στην Ασία διακόπτονται εγκυμοσύνες όταν το μωρό που κυοφορούν είναι κορίτσι, ενώ στην Ευρώπη ακόμη συζητάμε για το εάν οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος τους. Αυτό σημαίνει ότι αγνοείται το γεγονός ότι η μητρότητα είναι κάτι τελείως προσωπικό που αφορά τη κάθε γυναίκα ξεχωριστά. Με αποτέλεσμα να απαγορεύεται ν’ αποφασίσουν οι ίδιες αν θα φέρουν στο κόσμο ή όχι το παιδί που κυοφορούν. Υπάρχουν γυναίκες που υποβάλλονται σε εκτρώσεις παρά τη θέληση τους κι απ την άλλη γυναίκες που απαγορεύεται να κάνουν έκτρωση, ενώ σε άλλες περιπτώσεις γυναίκες στιγματίζονται επειδή μεγαλώνουν μόνες παιδιά από επιλογή.
Μέχρι και σήμερα επικροτώντας την πατριαρχία επιδεικνύεται στη γυναίκα ένας συγκεκριμένος ρόλος, ο οποίος είναι ελεγχόμενος, αυτός της καλής μητέρας και συζύγου, της καλής νοικοκυράς, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύονται όλα τα «μη» που πρέπει ν’ ακολουθήσει στη πορεία της ζωής της, απλά και μόνο επειδή είναι γυναίκα. Θεωρείται ότι η γυναίκα ανήκει σε κάποιον γι αυτό πρέπει να απολογηθεί. Να απολογηθεί γιατί δεν θέλει να γίνει μάνα, γιατί θέλει να κάνει μόνη της παιδί ή γιατί επέλεξε να κάνει άμβλωση, γιατί επέλεξε να κάνει ένα συγκεκριμένο επάγγελμα. Δεν της παρέχεται το περιθώριο να κάνει λάθη. Την ίδια στιγμή που καταδικάζεται μια γυναίκα που κάνει άμβλωση, ή που εγκαταλείπει την οικογένειά της την ίδια ακριβώς στιγμή δίνεται άφεση αμαρτιών σ’έναν άντρα που εγκαταλείπει μια εγκυμονούσα ή την εξαναγκάζει σε άμβλωση. Ζούμε σε μια κοινωνία περικυκλωμένοι από στερεότυπα, κατασκευάζουμε ταμπέλες και δημιουργούμε διακρίσεις. Ο όχλος είναι αυτός που κρίνει τι είναι ηθικό, τι ανήθικο, τι σωστό, τι λάθος, τι δικαιολογείται και τι αποδοκιμάζεται.
Όμως μην περιμένεις να σε αντιμετωπίσουν ισότιμα αν δεν το απαιτήσεις, αν δεν το διεκδικήσεις με ορμή, αν δεν αμφισβητήσεις κι αν δεν απεγκλωβιστείς από την εικόνα αυτού του πρότυπου που σου περάσανε ως «κανονικό» που εν τέλει εξελίσσεται σε κάτι τόσο επικίνδυνο. Οι γυναίκες πρέπει να κατανοήσουμε ότι είμαστε δυναμικές, ελεύθερες ν αποφασίσουμε αν θα κάνουμε οικογένεια και με ποιον, αν θα κάνουμε παιδιά μόνες ή με σύντροφο, με τι θέλουμε ν ασχοληθούμε, αν θα ζήσουμε μόνες χωρίς κανέναν έλεγχο και χωρίς καμία καταπίεση. Έχουμε το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην επιλογή. Η εγγύηση για τη προστασία του γυναικείου φύλου δίνεται μέσα από τον αγώνα για την ισότητα. Κι αυτή επιτυγχάνεται όταν η κοινωνία πάψει να συμπεριφέρεται εξουσιαστικά στις γυναίκες.
