Της Μαρίας Στάμου,
Το πρωί της Τετάρτης η όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα σε όλο τον ελληνικό και ευρωπαϊκό κόσμο. αφού μέσα σε λίγα λεπτά η είδηση έγινε γνωστή μέσω των social media τραβώντας πάνω της όλα τα βλέμματα μικρών και μεγάλων αναγνωστών, ενώ συγχρόνως το γεγονός αυτό προσέφερε μια ικανοποίηση σε ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθωριοποιημένοι κοινωνικά.
Το μήνυμα αυτό ήταν ένα και περιλάμβανε 4 λέξεις «Επιστρέφω σε πέντε λεπτά». Διοργανωτής αυτής της καμπάνιας, που στόχο είχε την να δοθεί ένα μήνυμα στους ασυνείδητους οδηγούς, ήταν ο Δημήτρης Αντωνίου γνωστός Έλληνας, που δραστηριοποιείται σε θέματα ΑμεΑ σε συνεργασία με τον Διευθυντή Τροχαίας Θεσσαλονίκης.
Η δράση αυτή πραγματοποιήθηκε με την τοποθέτηση αναπηρικών αμαξιδίων στη Λεωφόρο Νίκης στο ύψος της πλατείας Αριστοτέλους, δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν άτομα με κινητικές δυσκολίες στην καθημερινή τους ζωή.
Γιατί όμως το γεγονός αυτό έγινε τόσο δημοφιλές μέσα σε λίγα λεπτά; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να προβούν σε μία τέτοιους είδους απόφαση; Γιατί σε κάποιους η πράξη αυτή ήταν εντελώς αδιάφορη;
Τα «γιατί» είναι πολλά και συνοψίζονται όλα σε μία φράση: Ο Ελληνικός λαός δεν έχει στοιχειώδη παιδεία. Όσο βαρύ και αν ακούγεται κάτι τέτοιο, πράγματι ισχύει και είναι πολύ λυπητερό διότι δεν είναι δυνατό να ζούμε τον 21ο αιώνα εντός μίας Ευρωπαϊκής Κοινότητας που εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς και εμείς ως λαός να μην έχουμε μάθει να σεβόμαστε αυτούς τους ανθρώπους, αντιμετωπίζοντας τους κάποιες φορές ως παιδιά ενός κατώτερου θεού.
Σε αρχικό στάδιο η οικογένεια και πιο συγκεκριμένα οι οικογένειες που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα αναπηρίας στο οικογενειακό τους περιβάλλον δεν ενδιαφέρονται να μεταδώσουν στα παιδιά τους τις θεμελιώδεις αρχές του σεβασμού προς τα άτομα με κινητικές δυσκολίες και ιδιαιτερότητες με αποτέλεσμα το παιδί να αντιμετωπίζει αυτόν τον άνθρωπο δίχως σεβασμό αλλά πολλές φορές με οίκτο, γεγονός που θλίβει αυτούς τους ανθρώπους διότι θέλουν να αντιμετωπίζονται ως ισάξια μέλη μέσα στην κοινωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι ο γονέας δεν διστάζει να παρκάρει σε ειδικές θέσεις ή ράμπες ενώπιον των παιδιών του συμπεραίνοντας με αυτό τον τρόπο το γεγονός ότι ούτε αυτοί ενδιαφέρονται πραγματικά για τους ανάπηρους συμπολίτες μας. Από την άλλη πλευρά, το σχολείο ως βασικός φορέας κοινωνικοποίησης του ατόμου θα έπρεπε να διδάξει στα παιδία ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι διαφορετικοί, αλλά θέλουν ειδική μεταχείριση. Έτσι, αντί το σχολείο να απομονώνει και να δημιουργεί διακρίσεις -αφού δεν υφίστανται μεικτά σχολεία- θα έπρεπε να βρει τρόπο ώστε τα παιδία να έρχονται σε επαφή με τους ανάπηρους εφήβους μέσω δραστηριοτήτων.
Αποτελεί λοιπόν αδήριτη ανάγκη να τιμωρούνται οι σταθμεύσεις και οι στάσεις σε θέσεις και πεζοδρόμια, τα οποία είναι κατάλληλα διαμορφωμένα να βελτιώνουν την ζωή των ανθρώπων με δυσκολίες βάδισης και κίνησης. Στην Ελλάδα πρέπει να εφαρμοστούν οι κατάλληλοι νόμοι που εφαρμόζονται και σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, επιβάλλοντας πρόστιμα σε ασυνείδητους πολίτες, οι οποίοι δεν σκέφτονται τους συνανθρώπους τους. Μία τέτοια νομοθεσία υποβολής μεγαλύτερων προστίμων κρίνεται αναγκαία να εφαρμοστεί το συντομότερο δυνατόν αποτρέποντας όλους τους οδηγούς να προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις, που με αυτό τον τρόπο δυσχεραίνουν την ομαλή ζωή των συμπολιτών τους. Εν συνεχεία μία απόφαση τέτοιου είδους θα αποτελέσει κίνητρο για τα άτομα που είναι αντιμέτωπα με την δυσκολία κίνησης να συνεχίσουν να παλεύουν, να ελπίζουν και να ονειρεύονται ένα κόσμο χωρίς δυσκολίες στην ελεύθερη μετακίνηση, δίνοντας τους το κίνητρο να βγαίνουν από το σπίτι αφού πλέον η πρόσβαση τους θα γίνεται πιο εύκολα από ποτέ. Η οικογένεια, το σχολείο, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ο πολιτικός κόσμος πρέπει να στηρίξουν αυτή την απόφαση και σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση να βοηθήσουν τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και τις οικογένειές τους να ζήσουν μια ήρεμη ζωή όπως τους αρμόζει.
Όπως έλεγε και ο Αμερικανός μουσικός της Jazz, Scott Hamilton «Πιστεύω ακράδαντα ότι η χειρότερη αναπηρία είναι η κακή συμπεριφορά».
Γεννήθηκε και διαμένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις διεθνών οργανισμών, ενώ έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων, συνεδρίων και ημερίδων. Της αρέσει η ανάγνωση βιβλίων, η μουσική, ο χορός και η άθληση.
