Της Άννας Βαρβαρέζου,
Μία στιγμή είναι αρκετή για να ανατραπούν τα πάντα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένα στιγμιαίο λάθος που λαμβάνει απρόσμενα σάρκα και οστά, είναι αρκετό για να τινάξει ολόκληρη την ζωή στον αέρα. Δίχως αμφιβολία οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ή έχουμε κάπου ακούσει το γνωμικό «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος». Ποια είναι όμως η αντίδραση και κυρίως η διαχείριση των κακοτοπιών που εκτυλίσσονται και αλλάζουν τα δεδομένα μας;
Ακριβώς επάνω σε αυτούς τους προβληματισμούς βασίζεται η πλοκή στην ταινία «Επτά Ζωές» (“Seven Pounds”), η οποία έκανε την πρεμιέρα της το μακρινό 2008, αλλά παραμένει επίκαιρη, καθώς θίγει ένα αμιγώς κοινωνικό θέμα που εξακολουθεί να είναι αμφιλεγόμενο. Ειδικότερα, ο Μπεν Τόμας είναι ένας εφοριακός υπάλληλος, ο οποίος ξαφνικά βρίσκεται στο κενό, όταν άθελα του ενώ οδηγεί εμπλέκεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και χάνει την πολυαγαπημένη του σύντροφο. Προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει να ζει χωρίς να χάσει την λογική του από τις τύψεις και την λύπη που τον κατακλύζουν, συλλαμβάνει μία πρωτότυπη ιδέα: Να σώσει επτά ζωές.
Η ενέργεια του αυτή θα αποτελέσει το αντίβαρο στην ζυγαριά που έχει γείρει μονομιάς στον βαθύ πόνο και φαντάζει φορτίο ασήκωτο. Τα επτά δευτερόλεπτα που ήταν αρκετά για να αφαιρέσουν βίαια μία ζωή, μεταπλάθονται σε επτά ζωές, σε επτά ευκαιρίες για να μην χαθεί το αύριο κάποιων ανθρώπων. Ο Μπεν παίρνει μία γενναία απόφαση, καθώς γίνεται δωρητής ζωτικών οργάνων παρότι ο ίδιος βρίσκεται στη ζωή και είναι υγιής. Θυσιάζει εαυτόν προκειμένου να σώσει τρίτους δίνοντας μέχρι και την καρδιά του στην κοπέλα που ερωτεύτηκε.
Οι κριτικές που έχουν εκφραστεί για την εν λόγω ταινία χαρακτηρίζονται ως διφορούμενες δεδομένου ότι το κοινό διχάζεται ανάμεσα σε δυο διαφορετικές περί του σκοπού της αντιλήψεις. Το βασικό αντεπιχείρημα που προσπαθεί να μειώσει την κοινωνική της διάσταση είναι πως ο Will Smith (Μπεν Τόμας) έχει αναλάβει τον ρόλο ενός Θεού -της Παλαιάς Διαθήκης- και επιχειρεί να παρέμβει διορθωτικά σε συμβάντα του παρελθόντος. Η απόφαση του δε περί δωρεάς οργάνων ξεπερνά την ανθρώπινη του διάσταση και του προσδίδει τον ρόλο ενός ρυθμιστή που ομοιάζει και πάλι σε κάποια ανώτερη δύναμη παρά σε έναν κοινό θνητό.
Ωστόσο, η θεώρηση αυτή πέρα από ακραία ματαιώνει και το συνολικό πνεύμα που καλλιεργεί η ταινία γύρω από το μείζον θέμα της δωρεάς οργάνων. Έντεχνα παρουσιάζει μία θεώρηση γύρω από την αξία της δωρεάς, καθώς καταδεικνύει πόσες θετικές συνέπειες μπορεί αυτή να συνεπάγεται για την ζωή εκείνων των ανθρώπων που αναμένουν σαν μία σανίδα σωτηρίας το ενδεχόμενο να βρεθεί κάποιος συμβατός δότης. Υπό το πνεύμα αυτό είναι τουλάχιστον εγωιστικό να γίνεται λόγος για προσπάθειες μίμησης θεών και να ακυρώνεται η δοτικότητα, αλλά και αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων που τόσο έντονα παρουσιάζεται.
Στην τελική της ανάλυση, η συγκεκριμένη ταινία δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Ενισχύει την ιδέα της πίστης στον άνθρωπο, το γεγονός πως συμπορευόμαστε και οφείλουμε να προσφέρουμε βοήθεια σε όποιον βρίσκεται σε ανάγκη. Πέρα από το γεγονός όμως αυτό, βλέπουμε έναν ήρωα που αυτοκτονεί θεωρώντας πως έτσι «ξεπληρώνει» το κακό που προκάλεσε. Το συμβάν αυτό φυσικά δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους καθώς πορεύεται προς σκοτεινά μονοπάτια. Παραμένει η επίγευση ενός ηθικού διχασμού που εναπόκειται στην αποκλειστική κρίση και αντίληψη του καθενός προκειμένου να κατανοήσει εις βάθος τις σκέψεις του Μπεν.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Επτά ζωές (2008), imdb.com, διαθέσιμο εδώ
