Του Δημήτρη Τόλια,
Τις δύο προηγούμενες εβδομάδες τα σχολεία έκλεισαν, στήθηκαν κάλπες, παραβάν, τυπώθηκαν ψηφοδέλτια, άνθρωποι ταξίδεψαν χιλιόμετρα για να ψηφίσουν, συμπολίτες μας πέρασαν ατέλειωτες ώρες σε εκλογικά τμήματα είτε ως μέλη εφορευτικής επιτροπής είτε ως δικαστικοί ή εκλογικοί αντιπρόσωποι και γραμματείς. Μια ολόκληρη συντονισμένη διεργασία οργανώθηκε προκειμένου οι πολίτες της χώρας να ασκήσουν το ύψιστο δικαίωμα τους, το εκλογικό.
Δεν θα αναφερθώ σε όσους δεν ψήφισαν. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων για το ντροπιαστικό μέγεθος της αποχής (62,6% στη Θεσσαλονίκη). Θα γράψω σήμερα για τη δεύτερη και κατ’ εμέ χειρότερη απαξίωση όλης αυτής της διαδικασίας. Τη χλεύη.
Όσο και αν το προσπαθώ δεν καταφέρνω να μπω στο μυαλό όσων χλευάζουν την παραπάνω διαδικασία. Συμπολίτες μας που μπαίνουν στο παραβάν και γράφουν στίχους ή ποιήματα ή κάθε λογής λέξη που αντικατοπτρίζει τον βαθμό ευσυνειδησίας τους. Άλλοι που τοποθετούν εντός του φακέλου διάφορα αντικείμενα ή φαγώσιμα είδη (φάκελος-τοστ), άλλοι που τοποθετούν φυλλάδια delivery και ό,τι άλλο συνάδει ή και όχι με τη χωρητικότητα του φακέλου που συλλαμβάνει ο νους τους.
Δεν είναι καθόλου αστείο. Είναι ντροπιαστικό για μια Δημοκρατική χώρα. Για μια χώρα που στερήθηκε αρκετές φορές το δικαίωμα να αποφασίζει ελεύθερα και να εκφράζεται ελεύθερα. Πάνε μόλις 44 χρόνια από την τελευταία δικτατορία. Δεν αντιλαμβάνομαι σε ποιόν νομίζεις πως πας κόντρα. Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πετύχεις με αυτό. Απορώ εάν συνειδητοποιείς πως πουλάς το μέλλον σου. Χλευάζεις μια διαδικασία η οποία στήνεται για μήνες αποκλειστικά για εσένα. Χλευάζεις ένα δικαίωμα που για να το αποκτήσεις, άνθρωποι έχυσαν αίμα και θυσίασαν τη ζωή τους, όσο τετριμμένο και αν σου ακούγεται. Χλευάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν έχει να κάνει με την τελική σου επιλογή. Φτάνεις σε αυτό διότι κάτι δεν έχεις εμπεδώσει. Καταλήγεις να χλευάζεις ό,τι πιο ισχυρό διαθέτεις επειδή δεν συνειδητοποιείς την αξία της διαδικασίας. Δεν επιλέγεις τον δύσκολο δρόμο του να μάθεις, του να ερευνήσεις που όμως σε κάνει ισχυρό και επιλέγεις τη χλεύη που σε καθιστά αυτόματα αδύναμο.
Είναι ακόμα βαθύτερο. Έχει να κάνει με την νοοτροπία. Με το συνειδησιακό. Με το πως αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου. Με το πως σφυρηλατείς την ταυτότητα σου. Όλοι έχουμε απογοητευτεί κατά διαστήματα με ένα κόμμα, με το πολιτικό σκηνικό. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή είναι που χρειάζεται να κοιτάξεις βαθιά τον εαυτό σου. Να αναρωτηθείς, να αναζητήσεις, να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις. Μόνο με τον τρόπο αυτό διαμορφώνεις την ταυτότητα σου. Εντοπίζεις τη θέση σου στην κοινωνία, τον δικό σου τελικό σκοπό αναλαμβάνοντας υποχρεώσεις και λαμβάνοντας ευθύνες.
Και ίσως στη λέξη αυτή να είναι το κλειδί. Μήπως είναι μεγάλη ευθύνη να ταυτιστείς με μια άποψη; Μήπως είναι μεγάλη ευθύνη να ψηφίσεις ένα κόμμα; Μήπως είναι μεγάλη ευθύνη να συμμετέχεις στην πολιτική; Μήπως είναι μεγάλη ευθύνη να μπεις στο παραβάν και να επιλέξεις για το μέλλον σου; Είναι.
Μήπως απλά λοιπόν, δεν αντέχεις τόση ευθύνη;
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στον Ωρωπό Αττικής. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ έχει φοιτήσει και για ένα έτος στο ίδιο τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι λάτρης της πολιτικής ιστορικής ανάλυσης και έρευνας. Ασχολείται με την ανίχνευση της διαδικασίας διάδοσης και τις επιδράσεις των πολιτικών ιδεών στην κοινωνία τόσο στο παρελθόν όσο και φυσικά στο σήμερα.
