Της Μυρτούς Κατσούλη,
Εμπρησμοί, ξε-εμπρησμοί, ποσώς ενδιαφέρει. Η κατάσταση είναι αδιανόητη σε κάθε περίπτωση. Πάει κόντρα σε κάθε ιδεολογική σταθερά που προσπαθεί χρόνια να χτίσει η ελληνική κοινωνία. Δεν μας έφτανε δηλαδή ο κορωνοϊός και οι ήδη περιοριστικές διακοπές (που όλοι τις έχουμε ανάγκη, ειδικά τώρα), είχαμε να αντιμετωπίσουμε πανελλαδικά μια τραγικότητα που δεν χωρά σε κανέναν ανθρώπινο νου, πέραν των ιθυνόντων.
Πραγματικά, ποια είναι επιτέλους τα τόσο «ισχυρά» κίνητρα, ώστε κάποιος να θυσιάσει το εθνικό του πνεύμα σε σημείο αυταπάρνησης και να σπείρει τον πανικό σε τέτοιο βαθμό που να απειλείται η οικονομική, κοινωνική και πολιτική ακεραιότητα της χώρας και των συνανθρώπων του;
Και με αφορμή αυτά τα απίστευτου κάλλους γεγονότα, ίσως είναι η ευκαιρία να αναθεωρήσουμε πολλά σχετικά με το περιβάλλον και τη συμπεριφορά μας απέναντι σε αυτό. Γιατί δεν μπορεί εν έτει 2021 να γίνονται εκστρατείες κατά των σκουπιδιών, την προστασία της πανίδας και της γενικότερης βιοποικιλότητας, που κινδυνεύει να καταστραφεί εξαιτίας διαφόρων ελαφριών, εγωιστικών ηθικών συνειδήσεων.
Είναι δηλαδή αυτονόητο ότι θα έπρεπε να έχουμε ξεπεράσει το «όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές» προ πολλού, όχι μόνο για να βοηθάμε το περιβάλλον να αναπνέει, αλλά και για να επιδεικνύουμε την απαραίτητη μέριμνα και προσοχή και για εμάς τους ίδιους. Γιατί η φύση δεν είναι ανεξάρτητη από την ανθρώπινη ζωή, αλλά αλληλένδετη, καθώς η τελευταία από εκείνην πηγάζει, συντηρείται και διαιωνίζεται. Μάλιστα, όσο περισσότερο σεβόμαστε το περιβάλλον και την φυσικότητά του, τόσο καλύτερα και πιο υγιεινά ζούμε. Σε κάθε περίπτωση, η φύση θα μας ανταποδώσει την όποια κακή μας συμπεριφορά και ίσως τότε να είναι αργά για να τη σώσουμε και να σωθούμε.
Γιατί ο πολιτισμός κάθε χώρας φαίνεται και από την αντιμετώπιση του τόπου του. Ταμπέλες όπως «μην πετάτε σκουπίδια» ή οι κολλημένες τσίχλες στους πεζοδρόμους των πόλεων, ιδίως της Αθήνας, που έχουν δημιουργήσει μια ανεπανάληπτη αισθητική με μαύρες βούλες, δείχνουν πόσο πίσω είμαστε ακόμα σαν νοοτροπία και πόσο λίγο σεβόμαστε τον περίγυρό μας.
Και ξαφνικά με τις φωτιές όλοι γίναμε ευαίσθητοι για τον τόπο μας, την ίδια στιγμή που τον βρωμίζουμε απερίσκεπτα. Που λησμονούμε ό,τι καλό μάς έχει προσφέρει και το θυμόμαστε μόνο, όταν γίνεται της μόδας. Διότι, αν σεβόμασταν πραγματικά το περιβάλλον, και θα ξοδεύαμε λιγότερο και θα εκμεταλλευόμασταν καλύτερα τους φυσικούς πόρους και θα στοχεύαμε στη διατήρηση της βιωσιμότητας του πλανήτη αλλά και της ποιότητας της ανθρώπινης ζωής.
Και όσο θεωρητική και να ακούγεται μια τέτοια προσέγγιση, και ενδεχομένως οικονομικά επιβαρυντική, πιο σημαντικό από όλα είναι να καλλιεργηθεί στους ανθρώπους από την αρχή η οικολογική συνείδηση, για να μπορέσουν να τεθούν σε εφαρμογή οι όποιες δράσεις και πρωτοβουλίες για τη βελτίωση των περιβαλλοντικών συνθηκών. Καθώς ούτε οι μεγάλες δαπάνες απαιτούνται για την οικολογική προστασία του τόπου ούτε και οι υπερσύγχρονοι εξοπλισμοί. Μια καθόλα οικολογική ενσυναίσθηση με λίγη καλή θέληση και μικρές πρωτοβουλίες είναι το πρώτο βήμα για να ενεργοποιηθεί ο περιβαλλοντικός μηχανισμός και να ξεπεράσουμε συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν στο ήθος και την πολιτιστική ταυτότητα των Ελλήνων.
Το συναίσθημα όλων αυτήν την χρονική στιγμή είναι αρκετά βαρύ και φορτισμένο. Αλλά μπορούμε με αφορμή αυτά τα γεγονότα να ενδιαφερθούμε περισσότερο για το περιβάλλον μας, τον τόπο μας και να ασχοληθούμε έμπρακτα με τη προστασία του. Ας διαβάσουμε, ας πληροφορηθούμε και ας μάθουμε περισσότερα για το πώς μπορούμε να συνεισφέρουμε σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο. Και ας αφήσουμε τους ψευτοηθικούς influencers του Instagram και του Facebook να αναρτούν ηχηρά μηνύματα, αμέσως μετά την εξωτική πλαζ και τις ξέφρενες βραδινές εξόδους.
