Του Γιώργου Γιαρμά,
Ο τρόπος εισαγωγής στα δημόσια ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, αλλά και διεξαγωγής των πανελλαδικών εξετάσεων αυτών καθ’ αυτών υπήρξαν ανέκαθεν ζητήματα που απασχολούσαν την κοινή γνώμη και αποτελούσαν αιτία επιθέσεων κατά του εκάστοτε Υπουργείου Παιδείας. Και ενώ η φετινή χρονιά δεν ήταν εξαίρεση στον κανόνα και οι υποψήφιοι φοιτητές κλήθηκαν για ακόμα μια φορά να έρθουν αντιμέτωποι με τα ήδη γνωστά υφιστάμενα προβλήματα του θεσμού, όπως οι διαφορές στις βαθμολογίες των εξεταστών, η ανακριβής ημερομηνία δημοσίευσης των βαθμών κλπ., ο φετινός «ντόρος» ήταν ο πλέον δικαιολογημένος, αφού στο ήδη απαιτητικό σύστημα εισαγωγής «εμφανίστηκε» ένα επιπρόσθετο εμπόδιο: η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ). Τι ακριβώς είναι, όμως, η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και πώς καταφέρνει να προσθέσει ακόμα ένα άγχος στις πλάτες των ήδη φορτωμένων υποψηφίων;
Οι Βάσεις Εισαγωγής προκύπτουν από τον μέσο όρο των επιδόσεων όλων των υποψηφίων κάθε επιστημονικού πεδίου, ανάλογα και με κάποιους συντελεστές που ορίζονται από το ίδιο το εκπαιδευτικό ίδρυμα υποδοχής. Σχετικά με τα ειδικά μαθήματα, κάθε τμήμα έχει την δυνατότητα να επιλέξει κάθε τιμή μεταξύ του 70% και 110% της μέσης επίδοσης των εξεταζόμενων ως βάση. Έτσι, στη κατεύθυνση των επιστημών οικονομίας η ΕΒΕ διαμορφώνεται στο 8.27, στην κατεύθυνση επιστημών υγείας η ΕΒΕ αγγίζει το 9.70, στην κατεύθυνση θετικών και τεχνολογικών επιστημών το 9.58, ενώ στις ανθρωπιστικές επιστήμες το 8.94. Η νέα αυτή προσθήκη στο εξεταστικό σύστημα μπορεί να επιδράσει διττά. Από την μία πλευρά κρίνεται ιδιαίτερα θετικό το γεγονός ότι επιτέλους δίνεται η ευκαιρία στα εκπαιδευτικά ιδρύματα να θέσουν ανεπηρέαστα ορισμένα κριτήρια επιλογής των φοιτητών που θα υποδεχτούν, διαδικασία από την οποία ως τώρα είχαν αποκλειστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου.
Ωστόσο, παρά αυτή την αδιαμφισβήτητα θετική εξέλιξη, η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής κατακρίθηκε από τους ίδιους τους υποψηφίους, τους εκπαιδευτικούς και τους χρήστες του Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και όχι αδίκως. Ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώθηκε η Βάση σε πληθώρα ειδικών μαθημάτων είχε ως αποτέλεσμα να αποκλειστούν από τη σχολή επιλογής τους υποψήφιοι που όχι μόνο ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις της εξέτασης, αλλά στην πραγματικότητα αρίστευσαν: Νέοι που κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν αστρονομικούς αριθμούς μορίων, που άγγιζαν ακόμα και τα 20.000, δεν ανταμείφθηκαν στο ελάχιστο από τον θεσμό, αφού έμειναν εκτός από την σχολή επιλογής τους (αλλά και σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, έμειναν και εκτός των αντίστοιχων τμημάτων της επαρχίας χάνοντας, έτσι, κάθε ευκαιρία να ασχοληθούν με το αντικείμενο που επιθυμούν), απλώς επειδή τα αποτελέσματά τους στο ειδικό μάθημα της κατευθύνσεώς τους, δε συνάντησαν την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής.
Μία από τους αποκαλούμενους «αποτυχημένους αριστούχους», η Δήμητρα Νικολάου, που ακολούθησε την κατεύθυνση των θετικών επιστημών (2ο επιστημονικό πεδίο) και κατάφερε να αριστεύσει σε κάθε μάθημα που κλήθηκε να εξεταστεί, κατορθώνοντας να συγκεντρώσει 19.500 μόρια, εξαιτίας της θέσπισης της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής στο ειδικό μάθημα του σχεδίου, μένει εκτός της Αρχιτεκτονικής Σχολής σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και πιθανώς και άλλες πόλεις της επαρχίας, δηλώνει χαρακτηριστικά: «Νιώθω αδικημένη. Η προσπάθεια που κατέβαλα τα τελευταία δύο χρόνια εκμηδενίστηκε από ένα θεσμό που δεν έχει μάθει να σέβεται τους υποψηφίους του. Έχοντας συλλέξει 19.500 μόρια, πώς είναι άραγε δυνατόν να μην μου δίνεται η δυνατότητα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και να σπουδάσω Αρχιτεκτονική; Θα προέτρεπα την Υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, να αρχίσει να βλέπει τους μαθητές ως προσωπικότητες και όχι ως απλούς αριθμούς, να σταθεί δίπλα τους. Το σύστημα είναι σάπιο στον πυρήνα του».
Από τα προαναφερόμενα δεδομένα, 30.000 υποψήφιοι αναμένεται να μείνουν εκτός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ενώ 15.000 πανεπιστημιακά έδρανα θα μείνουν κενά. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι το νέο αυτό σύστημα είναι προβληματικό όχι μόνο επειδή απογοητεύει τους επίδοξους φοιτητές, αλλά και επειδή δεν συμβάλλει στην ομοιόμορφη και ομαλή κατανομή τους στις προσφερόμενες θέσεις. Αν και η ΝΔ επιδιώκει με κάθε δυνατό τρόπο να δικαιολογήσει την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας, το γενικότερο αίσθημα παραμένει το ίδιο: το σύστημα παλεύει με νύχια και με δόντια, για να ωθήσει τους νέους σε ιδιωτικά κολλέγια και να κερδοσκοπήσει μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
