Του Γιώργου Πασσά,
Μετά και την τραγική ιστορία με το ταξίδι Αθήνας-Λάρισας που έκανε ο τρελός γυναικοκτόνος για να δολοφονήσει, ακόμη και οι πιο δύσπιστοι σχετικά με το συγκεκριμένο φαινόμενο αρχίζουν να αποδέχονται την ύπαρξή του. Για να αλλάξει η κοινωνία, να αλλάξουν τα τόσο επικίνδυνα στρεβλά μυαλά που ζουν ανάμεσά μας, χρειάζεται πολύς χρόνος και πολυεπίπεδη προσπάθεια. Το πλέον ανησυχητικό, όμως, σε περισσότερο βραχυπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα, είναι άλλο και αφορά την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών από το κράτος εν γένει και, πολύ περισσότερο, το σώμα προστασίας των πολιτών.
Σύμφωνα με τις αναφορές των γειτονικών κατοίκων, είχαν προηγηθεί επανειλημμένες καταγγελίες για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας από το διαμέρισμα του δολοφόνου. Παρά, όμως, τις επαναλαμβανόμενες κλήσεις προς την αστυνομία, η αντίδραση της τελευταίας ήταν το λιγότερο ανεπαρκέστατη, με τους αστυνομικούς να καταφθάνουν ενίοτε στη διεύθυνση, να ελέγχουν μέσα από το περιπολικό (;;;) αν όλα είναι εντάξει, και ακολούθως να συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους.
Αυτή η αδιαφορία είναι χαρακτηριστική και ταυτοχρόνως απαράδεκτη. Οι προσπάθειες για ένα διαφορετικό αύριο πρέπει να ξεκινήσουν και από εκεί, πρώτον επειδή εμπίπτουν, όπως προαναφέρθηκε, στους τρόπους άμεσης αντιμετώπισης και πρόληψης τέτοιων περιστατικών, δεύτερον επειδή είναι αδιανόητο το ίδιο το κράτος να ευθύνεται λόγω πλημμελούς άσκησης καθηκόντων.
Η αδιαφορία αυτή πηγάζει από τη γενικότερη τάση της κοινωνίας να υποβαθμίζει τη σοβαρότητα της ενδοοικογενειακής βίας ή να αμφισβητεί την κατεύθυνση αυτής, πολλές φορές αποκλειστικά, προς το γυναικείο φύλο. Στην περίπτωση των κρατικών φορέων και δη της αστυνομίας, είναι απαραίτητος ένας σχεδιασμός γύρω από την επιμόρφωση των στελεχών, τόσο όσον αφορά στην αναγνώριση των περιστατικών και της σπουδαιότητάς τους, όσο και στην έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους. Και επιμόρφωση όχι μόνο μέσω απλοϊκών και τετριμμένων σεμιναρίων, αλλά και μέσω του να έρθουν σε άμεση επαφή με θύματα ενδοοικογενειακής βίας, προκειμένου να αντιληφθούν πληρέστερα τη φρίκη που βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί. Προφανώς, σημαντικότατη είναι και η αυστηροποίηση των ποινών για πλημμελή άσκηση καθηκόντων, όπως στις περιπτώσεις των αστυνομικών που δεν κατέβηκαν από το περιπολικό, ώστε να ελέγξουν δεόντως την κατάσταση.
Στην Ελλάδα, οι ενήλικες γυναίκες – θύματα ενδοοικογενειακής βίας έφτασαν τις 3.815, το 2018. Το 2019, ξεπέρασαν τις 4.170. Το 2018, καταγράφηκαν δεκατρείς γυναικοκτονίες, οκτώ το 2019, και δέκα το 2020. Όλες ήταν δολοφονίες εκ προθέσεως. Με την πανδημία, το φαινόμενο αυτό επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο και πλέον η ανάγκη για περισσότερες και εντατικότερες πολιτικές πρωτοβουλίες είναι πιο επιτακτική παρά ποτέ. Οι τοποθετήσεις των πολιτικών και δη της Προέδρου της Δημοκρατίας κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό. Πρέπει οι θεωρητικές προθέσεις να μετουσιωθούν σε έμπρακτες δράσεις, με την ενίσχυση του αντίστοιχου νομοθετικού πλαισίου και την ευαισθητοποίηση μέσα από τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Μα, πρωτίστως, με την αναγνώριση του φαινομένου ως υπαρκτού και άκρως ανησυχητικού.
Η αρχή έχει γίνει. Μετά το κύμα που προκάλεσε η Σοφία Μπεκατώρου, η κοινωνία σαν να «κλοτσάει» πολύ περισσότερο σιγά σιγά σε θέματα γύρω από τη βία κατά των γυναικών. Τώρα πλέον το επαναλαμβανόμενο τραγικό μοτίβο γυναικοκτονιών αφυπνίζει ακόμη περισσότερο. Τη δυναμική αυτή οφείλει να εκμεταλλευτεί η πολιτεία. Ώστε τώρα, που οι συνθήκες, δυστυχώς, είναι καταλληλότερες από ποτέ, να ληφθούν οι απαραίτητες πρωτοβουλίες ευκολότερα, ταχύτερα και αποτελεσματικότερα. Για να μην υπάρξει καμία άλλη Καρολάιν, Γαρυφαλλιά, Έλενα.
