Της Μαρίας Στάμου,
Ένα ζήτημα το οποίο δεν έχει απασχολήσει, όπως θα έπρεπε, την κοινή γνώμη των Ελλήνων πολιτών είναι το ζήτημα της δωρεάς οργάνων, μία απόφαση που για να παρθεί από το ίδιο το άτομο ή από τους συγγενείς τους όταν βρίσκονται μπροστά σε μία προ τετελεσμένη κατάσταση απαιτεί εν συναίσθηση, αίσθημα ευθύνης προς την κοινωνία αλλά και συνειδητοποίηση για το μέγιστο αγαθό που θα προσφέρουν απλόχερα στον συνάνθρωπό τους που δεν είναι άλλο από την ζωή όταν η δικοί τους πλέον θα έχει χαθεί.
Αρχικά, είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί ότι η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών όχι μόνο δεν γνωρίζει την διαδικασία για να πραγματοποιηθεί η δωρεά οργάνων αλλά και το τι είναι ως πράξη. Η αδιαφορία αυτή για τις υπόλοιπες χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης θα αποτελούσε έγκλημα καθώς και συνενοχή στο θάνατο των ανθρώπων που χάνουν την ζωή τους εξαιτίας της έλλειψης οργάνων.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία των αρχών, κάθε χρόνο σημειώνεται στην Ελλάδα πληθώρα τροχαίων ατυχημάτων με ένα σημαντικό ποσοστό από αυτά να επιφέρει τον εγκεφαλικό θάνατο. Ο συγκεκριμένος θάνατος σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι ήδη νεκρός αλλά ζωτικά όργανα όπως για παράδειγμα η καρδία, το συκώτι, τα νεφρά και τα μάτια λειτουργούν και μπορούν να δωρηθούν άμεσα σώζοντας τις ζωές άλλων ανθρώπων και δίνοντας ξανά χαμόγελα σε αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους.
Σε μια τέτοια πραγματικά θλιβερή περίπτωση, σύμφωνα με την προβλεπόμενη διαδικασία, ο γιατρός ανακοινώνει στους συγγενείς ότι ο δικός τους άνθρωπος είναι εγκεφαλικά νεκρός και ότι άμα θέλουν μπορούν να υπογράψουν για να γίνει δωρεά οργάνων σώζοντας κάποιες ζωές μια απόφαση η οποία θέλει γρήγορη σκέψη αφού τα χρονικά όρια στενεύουν και τα ζωτικά όργανα δεν μπορούν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μπροστά σε αυτό το μεγάλο δίλημμα λοιπόν τις περισσότερες φορές η απάντηση είναι αρνητική με αποτέλεσμα να μην χάνεται μόνο μία ζωή αλλά χάνεται και η ευκαιρία να σωθεί μια άλλη ζωή η οποία θα μπορούσε να έχει επιβίωση από αυτή τη θεάρεστη πράξη που είναι η δωρεά οργάνων.
Τα στοιχεία άλλωστε μιλούν από μόνα του αφού σύμφωνα με τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, πέρυσι περισσότεροι από τους μισούς (52%) συγγενείς δυνητικά δοτών οργάνων (εγκεφαλικά νεκρών) στην Ελλάδα αρνήθηκαν τη δωρεά οργάνων, όταν σε άλλες χώρες της Ε.Ε. όπως στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπερνά το 20%.
Η ευρωπαϊκή ένωση θα ήταν καλό να αποτελέσει παράδειγμα για τον ελληνικό λαό και κίνητρο να ενημερωθεί και να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο γύρω από αυτό το θέμα. Η κοινωνία ως σύνολο καθώς και μέσα από φορείς όπως το σχολείο έχει την υποχρέωση να ενημερώσει μικρούς και μεγάλους σε συνεργασία με τους κατάλληλους φορείς και να τους περάσουν της αντίληψη ότι το να είσαι δωρητής οργάνων είναι υποχρέωση και καθήκον προς την κοινωνία, προς τον συνάνθρωπό σου αλλά και ως προς τον ίδιο σου τον εαυτό αφού ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορείς να βρεθείς εσύ ή κάποιος κοντινός σου άνθρωπος στην θέση του ανθρώπου που για να ζήσει θα έχει την ανάγκη ενός οργάνου.
Συμπερασματικά, στόχος όλων μας πρέπει να γίνει να δίνουμε ζωή σε ένα άνθρωπο όταν μία άλλη δυστυχώς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω αμβλύνοντας έτσι την σειρά αναμονής για όργανα καθώς και τα όργανα που πηγαίνουν άχρηστα αφού δεν δωρίζονται.
Γεννήθηκε και διαμένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις διεθνών οργανισμών, ενώ έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων, συνεδρίων και ημερίδων. Της αρέσει η ανάγνωση βιβλίων, η μουσική, ο χορός και η άθληση.
