Του Βασίλη Βασιλάκη,
Σαν σήμερα, το 1981, έρχεται στη ζωή ένας θρύλος του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Το ημερολόγιο έγραφε 29 Ιουλίου, όταν στο Οviedo της Ισπανίας, γεννιέται ο Fernando Alonso, ένας από τους πιο ταλαντούχους και πετυχημένους οδηγούς στην ιστορία της Formula 1. Ο πατέρας του Αλόνσο, Χόρχε Ρουίθ, κατασκεύασε ένα go-καρτ, το οποίο προοριζόταν κανονικά για την οκτάχρονη αδερφή του Lorena, αλλά εκείνη δεν έδειξε ποτέ κανένα ενδιαφέρον για το άθλημα, εν αντιθέσει με τον τρίχρονο αδερφό της, ο οποίος έδειξε από τότε ότι «είχε το μικρόβιο» μέσα του. Ο Χόρχε Ρουίθ έκανε εν αγνοία του ένα μεγάλο δώρο σε όλους τους φίλους της F1.
Ο Fernando ξεκινά να αγωνίζεται σε τοπικά και εγχώρια πρωταθλήματα καρτ, αναδεικνύοντας το ταλέντο του και ξεχωρίζοντας αμέσως. Στην ηλικία των 7 ετών, κερδίζει το τοπικό πρωτάθλημα των Αστουριών και ακολουθούν έξι ισπανικά πρωταθλήματα έως την ηλικία των 17, όταν και προάγεται στο Euro Open MoviStar by Nissan. Ο πρώην οδηγός της F1 Adrián Campos, υπογράφει τον ταλαντούχο Ισπανό στην ομάδα του Campos Motorsport και αυτός τον βγάζει ασπροπρόσωπο, καθώς κερδίζει στον δεύτερο αγώνα και εν τέλει και το πρωτάθλημα και προβιβάζεται στην Formula 3000, αντίστοιχη της σημερινής F2, όπου και αγωνίζεται με την Αstromega Team. Από εκεί, μεταπηδά στην F1 με την ομάδα της Μinardi, έχοντας τερματίσει την προηγούμενη χρονιά στην 4η θέση της βαθμολογίας.
H συνέχεια είναι γνωστή. Παίρνει μεταγραφή στη Renault, όπου στην πρώτη του χρονιά, το 2003, γίνεται ο νεαρότερος νικήτης και poleman στο Ουγγρικό και στο Μαλαισιανό Grand Prix αντίστοιχα. Το 2005, εκθρονίζει τον Μίχαελ Σουμάχερ, και γίνεται ο νεότερος παγκόσμιος πρωταθλητής σε ηλικία 24 ετών και 59 ημερών, σε μια εντυπωσιακή κούρσα τίτλου με έναν έτερο ταλαντούχο οδηγό της γενιάς του, τον Κίμι Ραϊκκόνεν. Το 2006, κάνει το repeat.
Την επόμενη χρονιά, μεταβαίνει στη ΜcLaren και μετά από διαμάχες με τον team principal της βρετανικής ομάδας Ron Dennis, που έφεραν τον αποκλεισμό από το πρωτάθλημα κατασκευαστών και την απώλεια του πρωταθλήματος οδηγών, που φαινόταν πως θα κατέληγε ή στον ίδιο ή στον τότε rookie συμπαίκτη του, Lewis Hamilton, επιστρέφει στην Renault για τη διετία 2008-2009. Η Γαλλική ομάδα δεν του προσέφερε ένα ανταγωνιστικό μονοθέσιο και το 2010, υπέγραψε στην Ferrari. Με ένα μονοθέσιο που δεν ήταν αντάξιο για παγκόσμιο τίτλο ο Φερνάντο θα δείξει όλη την έκταση του ταλέντου του και θα διεκδικήσει μέχρι τελικής πτώσης 2 πρωταθλήματα, το 2010 και το 2012, για να ηττηθεί στην κόψη του ξυραφιού από τον Sebastian Vettel της Red Bull. Το 2013, τερμάτισε ξανά 2ος στο πρωτάθλημα, αλλά με μεγάλη διαφορά από τον Vettel και το 2014 τερμάτισε 6ος.
Από το 2015, επιστρέφει στη ΜcLaren, η οποία ανακοίνωσε τη συνεργασία της με την Honda, ως προμηθευτή κινητήρων. Το project έμοιαζε αρκετά υποσχόμενο, αφού η συνεργασία των δύο brand είχε καρποφορήσει στο παρελθόν, αποφέρoντας μέσα σε μια πενταετία (1988-1992) 4 από τους 5 διαθέσιμους τίτλους στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Όμως, η συνεργασία εν τέλει δεν στέφθηκε με επιτυχία, αφού ο νέος ιαπωνικός κινητήρας δεν ήταν ανταγωνιστικός, με τη McLaren να μην μπορεί να ανακάμψει για μία 3ετία έως το 2017 και τους 2 οδηγούς να είναι έρμαια της χαμηλής απόδοσής του. Το 2018, θα ήταν η τελευταία χρονιά του Αλόνσο στην ομάδα, με τον ίδιο να δηλώνει μάλιστα πως αποσύρεται γενικά από την F1 με τη λήξη της σεζόν. Με την αλλαγή σε κινητήρα Renault, έδειξε ψήγματα του ταλέντου του και είχε την δυνατότητα να οδηγεί για τους πόντους συχνότερα. Τα 4 χρόνια του εκεί μας χάρισαν πλήθος ευφάνταστων και διασκεδαστικών ενδοεπικοινωνιών κατά την διάρκεια των αγώνων.
Ο Fernando, αποφασισμένος να οδηγεί για κάτι παραπάνω, αποφάσισε όσο ήταν στη McLaren για τη 2η θητεία του να κυνηγήσει το triple crown (νίκη Μονακό στην F1- νίκη στο Ιndianapolis 500- νίκη στις 24 ώρες Le Mans). Αγωνίζεται στο Ιndy από το 2017 μέχρι σήμερα, χωρίς επιτυχία. Όμως, έχει καταφέρει να κερδίσει 2 φορές στα Λε Μανς με την ομάδα της Toyota, το 2018 και το 2019.
Παρά την απόσυρσή του το 2018, φέτος ο Αλόνσο αποφάσισε να επιστρέψει στην F1 με την Alpine (πρώην Renault) και αποδεικνύει ότι ακόμα είναι από τους κορυφαίους. Μετά από τα πρώτα 10 grand prix της φετινής σεζόν, είναι σταθερά ανώτερος από τον συμπαίκτη του Εστεμπάν Οκόν και δείχνει ακόμα ότι, αν έχει ανταγωνιστικό μονοθέσιο, είναι κάτι παραπάνω από ικανός να πραγματοποιήσει καλές εμφανίσεις.
Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο και ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του
Είναι γεγονός ότι ο Alonso διαθέτει ένα τεράστιο ταλέντο, άλλα ο εκρηκτικός του χαρακτήρας και οι κακές επιλογές του έχουν σταθεί εμπόδιο στην πραγματοποίηση μιας ακόμα μεγαλύτερης καριέρας. Είναι από τους κορυφαίους στις εκκινήσεις, στο να αντλεί από το μονοθέσιο παραπάνω από το 100%, έχει ασύλληπτο ρυθμό αγώνα και έχει μεγάλη οδηγική ανταπόκριση στην πίεση. Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, το πώς ένας οδηγός με τη στόφα του έχει κατακτήσει μόλις δύο τίτλους.
Αυτό από πολλούς αποδίδεται είτε στην ανικανότητά του να διαχειριστεί την παρασκηνιακή πίεση σε μία ομάδα, είτε στη νευρικότητά του, όταν η κατάσταση δεν είναι η επιθυμητή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως κατά κάποιο τρόπο, η κατάσταση που δημιούργησε στην πρώτη του θητεία στην McLaren, σε μια χρονιά που θα μπορούσε η ομάδα να πάρει το πρωτάθλημα κατασκευαστών και ο ίδιος να διεκδικήσει με δίκαιο τρόπο τον τίτλο, να δημιούργησε μια κακή ακολουθία στην τύχη του και να αποτέλεσε τροχοπέδη στην προσπάθειά του για το κυνήγι τίτλων. Οι αριθμοί του είναι ασύλληπτοι, καθώς έχει 32 νίκες, 22 pole position, 97 podium, και τον εντυπωσιακό αριθμό των 1925 πόντων. Αλλά σε εμάς τους οπαδούς, το παράπονο είναι σταθερό, όπως άλλοτε και στον ίδιο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Fernando Alonso, Wikipedia, διαθέσιμο εδώ
- ΜακΛάρεν, Βικιπαίδεια, διαθέσιμο εδώ
- Fernando Alonso vs Kimi Raikkonen- Οι γερόλυκοι, F1 Racing News, διαθέσιμο εδώ
- Fernando Alonso: Best racer in Formula 1 in the world, All About Sports New- Blogspot, διαθέσιμο εδώ
- Fernando Alonso: Η άνοδος και η πτώση ενός μαχητή, Auto Moto News, διαθέσιμο εδώ
