Της Σάντυ Μακκού,
Η ζωή μας είναι σαν ένα δοχείο συγκεκριμένης χωρητικότητας. Καθένας από εμάς γεμίζει το δοχείο αυτό με ποικίλα αντικείμενα, άλλα μεγάλα κι άλλα μικρά. Τα μεγάλα αντιπροσωπεύουν τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μας, όπως η οικογένεια, οι φίλοι ή τα αγαπημένα μας ενδιαφέροντα. Τα μεσαία ή τα λιγότερο μεγάλα σε μέγεθος είναι τα απαραίτητα, τα πλέον ζωτικής ανάγκης πράγματα. Για κάποιους είναι η στέγη, για άλλους ένα αυτοκίνητο, για άλλους η δουλειά και για πολλούς όλα τα παραπάνω. Τα υπόλοιπα είναι και τα πιο μικρά, τα ευτελή. Και ενώ αντιλαμβανόμαστε πόσο μικρή ή λιγότερη αξία έχουν, δεν παύουμε να σπαταλάμε σε αυτά πολύτιμο χρόνο. Πού καταλήγουμε; Να ξοδεύουμε τις δυνάμεις μας στα τελευταία, μένοντας χωρίς αντοχές για τα πρώτα. Γιατί αν αρχίσουμε να γεμίζουμε το δοχείο μας με μικρά αντικείμενα, κινδυνεύουμε να χάσουμε και να αφήσουμε κάποια –αν όχι όλα – από τα πιο ουσιώδη εκτός.
Κι αν αντιληφθούμε ότι καταπατάμε τις προτεραιότητες που έχουμε θέσει; Κάθε δράση μας αντανακλά τις προτεραιότητές μας. Ακόμη και όταν νομίζουμε ότι παραβιάζουμε αυτές ή την ιεραρχία που έχουμε αποδεχθεί ως ορθή, οι καθημερινές μας πράξεις είναι εκείνες που μαρτυρούν τις υποσυνείδητες και μη επιλογές μας. Πως αποδεικνύεται αυτό; Ας σκεφτούμε τα πέντε πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας με σειρά προτεραιότητας. Μήπως κάποια από αυτά, συνήθως όχι τα πρώτα, είναι εκείνα που καθορίζουν και εν τέλει παραγκωνίζουν το χρόνο που αφιερώνουμε στα πιο σπουδαία; Και αν στην πυραμίδα των προτεραιοτήτων τοποθετούμε την οικογένεια, τους φίλους ή και γενικότερα, τα πιο οικεία και αγαπημένα μας πρόσωπα στην κορυφή, είμαστε σίγουροι ότι περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί τους απ’ όσο παραδείγματος χάριν στο χώρο εργασίας μας ή σε άλλες υποχρεώσεις;
Κάπως έτσι, η σειρά των προτεραιοτήτων μας μεταβάλλεται, αφήνοντας πίσω ένα έντονο αίσθημα απογοήτευσης μπροστά στη θέα της προσπάθειας που καταβάλλουμε για να τα προλάβουμε όλα και τελικά καταλήγουμε να μην κάνουμε τίποτα σωστά. Δυστυχώς, πράγματι, δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα και πόσο μάλλον εξίσου καλά. Όμως πάντα έχουμε το δικαίωμα της επιλογής.
Συνεχίζοντας αναλογικά τον ίδιο συλλογισμό, ας λάβουμε υπ’ όψιν πως η ζωή είναι σαν μία διαδρομή με το ποδήλατο. Στη βόλτα αυτή, μπορούμε να μεταφέρουμε έναν συγκεκριμένο αριθμό πραγμάτων μαζί μας. Ωστόσο, αυτά δεν υφίσταται να είναι πολλά γιατί κάποια στιγμή, θα αρχίσουν αναπόφευκτα να μας πέφτουν στο δρόμο. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο πρέπει να επιλέξουμε. Τι θα πάρουμε μαζί μας; Ό,τι μας κάνει ευτυχισμένους.
Αν δίνουμε σε όλα τα στοιχεία της λίστας μας το εκατό τοις εκατό των δυνατοτήτων μας, θα καταρρεύσουμε. Τι να κάνουμε; Ας επιλέξουμε ένα ή δυο από αυτά και στα υπόλοιπα ας δώσουμε ό,τι απομένει. Παρ’ όλα αυτά, ίσως και να κάνουμε λάθος. Ίσως δεν βλέπουμε καθαρά αυτή τη λίστα. Είναι και τα πέντε αυτά προτεραιότητες ή μήπως καταλήγουν να είναι πέντε διαφορετικά ανοιχτά μέτωπα; Προχωρώντας στη ζωή μας με τη στρατηγική να αφιερώσουμε σε όλα αυτά την ενέργεια και το χρόνο που θεωρούμε ότι τους αρμόζει για να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα, όσο δυνατοί κι αν είμαστε, όσα ψυχικά αποθέματα κι αν έχουμε, δεν γίνεται να αντέξουμε. Το πιθανότερο είναι να διαλυθούμε και να χάσουμε τις μάχες σε όλα μας τα μέτωπα.
Και κάπως έτσι, ερχόμαστε πάλι αντιμέτωποι με τον ίδιο όρο, «επιλογές». Το άθροισμα των επιλογών μας είναι η ζωή που καταλήγουμε να ζούμε και τα πράγματα που έχουν μεγαλύτερη σημασία για εμάς δεν μπορούν να είναι στο έλεος αυτών με τη μικρότερη σημασία. Σε καμία περίπτωση η απόφαση αυτή δεν είναι εύκολη. Λέγεται όμως «δύσκολη» γιατί θα επιφέρει συνέπειες.
Στο παιχνίδι σύγκρουσης των προτεραιοτήτων των υποχρεώσεων και των αγαπημένων μας προσώπων, όλοι σπεύδουμε να καλύψουμε τις πρώτες αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τις τελευταίες. Όχι επειδή αξίζουν για εμάς περισσότερο, αλλά επειδή οι επαγγελματικές κυρίως υποχρεώσεις είναι άρρηκτα κοινωνικά συνδεδεμένες με την επιτυχία. Λόγου χάριν μέσω μίας προαγωγής, ή με μία πιο «άνετη» ζωή, μα πάνω απ’ όλα με την παροχή της δυνατότητας εξασφάλισης άλλων στοιχείων στη λίστα μας, όπως η απόκτηση παιδιών και η δημιουργία οικογένειας. Δουλειά. Άμεσα συνυφασμένη με τους πόρους, το χρήμα. Και η ευτυχία; Η ευτυχία είναι φτιαγμένη για να μοιράζεται. Και οι ζωές μας τρέχουν. Αν νομίζουμε πως μία αλλαγή στη σειρά των προτεραιοτήτων μας είναι ικανή να μας κάνει ευτυχισμένους, τότε ας πάρουμε το ρίσκο. Δεν είναι τυχαίο που κάθε φορά βάζουμε πρώτα αυτά που μας ευχαριστούν.
Γεννημένη στις 25 Αυγούστου το 2000, με καταγωγή από τη Ναύπακτο. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, στην Κομοτηνή, με κατεύθυνση την πολιτική επιστήμη.
