Του Πελοπίδα-Παναγιώτη Κουλούρη,
1832: Επισημοποιείται η εκλογή του Όθωνα με την υπογραφή ειδικής Συνθήκης στο Λονδίνο ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία, την Ρωσία και τη Βαυαρία. Η Συνθήκη του Λονδίνου προέβλεπε ότι το νεαρό βασίλειο θα ήταν μοναρχικό κράτος και θα τελούσε υπό την εγγύηση των τριών Μεγάλων Δυνάμεων. Προνοούσε, επίσης, τη διαδικασία και τους όρους διαδοχής του Όθωνα, απέκλειε για πάντα την ένωση του ελληνικού και του βαυαρικού στέμματος και έθιγε το κρίσιμο ζήτημα της ενηλικίωσης του νεαρού βασιλιά, διευκρινίζοντας ότι αυτή θα πραγματοποιούνταν όταν ο Όθωνας θα συμπλήρωνε το 20ο έτος της ηλικίας του, ενώ έως τότε η βασιλική εξουσία θα ασκούταν εξ ονόματός τού, τριμελής αντιβασιλεία. Από την πλευρά της, η Βαυαρία δεσμευόταν να αποστείλει στην Ελλάδα στρατιωτική δύναμη 3.500 ανδρών, ενώ οι τρεις Δυνάμεις αναλάμβαναν την υποχρέωση να εγγυηθούν ένα δάνειο ύψους 60.000.000 φράγκων, το οποίο θα μπορούσε να συνάψει ο Όθωνας ως βασιλιάς της Ελλάδας και θα ήταν προϊόν διαπραγμάτευσης με κάθε μία εκ των εγγυητριών Δυνάμεων.
1892: Γεννιέται στο χωριό Kούμροβετς της Αυστροουγγαρίας (σήμερα Κροατία), ο Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, που έμεινε γνωστός ως «Τίτο». Ο Τίτο ήταν Γιουγκοσλάβος κομμουνιστής, επαναστάτης και πολιτικός ηγέτης, που υπηρέτησε σε διάφορους ρόλους από το 1943 μέχρι το θάνατό του το 1980. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ηγήθηκε των Παρτιζάνων, οι οποίοι θεωρούνται ως το πιο αποτελεσματικό αντιστασιακό κίνημα στην κατεχόμενη Ευρώπη. Αν και η προεδρία τού έχει χαρακτηρισθεί ως αυταρχική και έχει κατηγορηθεί για καταπίεση των πολιτικών τού αντιπάλων, μερικοί ιστορικοί τον θεωρούν «καλόπιστο δικτάτορα». Ήταν δημοφιλής στη Γιουγκοσλαβία και στο εξωτερικό. Θεωρούνταν ενοποιητικό σύμβολο, ενώ η εσωτερική τού πολιτική διατήρησε την ειρηνική συνύπαρξη των εθνών της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Ήταν ο αρχηγός του «Κινήματος των Αδεσμεύτων», μαζί με τον Τζαβαχαρλάλ Νεχρού της Ινδίας, τον Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ της Αιγύπτου, τον Σουκάρνο της Ινδονησίας και τον Κβάμε Νκρούμαχ της Γκάνα. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της Ενωσης Κομμουνιστών της Γιουγκοσλαβίας (1939-1980), και αργότερα Πρόεδρος του Προεδρείου. Μετά τον πόλεμο, διετέλεσε πρωθυπουργός (1944-1963) και Πρόεδρος (αργότερα Ισόβιος Πρόεδρος) (1953-1980) της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (SFRY). Ήταν ο “αρχιτέκτονας” της Δεύτερης Γιουγκοσλαβίας, μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας (Νοέμβριος 1942 – Απρίλιος 1992). Αν και ήταν ένας εκ των ιδρυτών της Κομινφόρμ, έγινε το πρώτο μέλος της, που αδιαφόρησε για τη σοβιετική ηγεμονία το 1948 και ο μόνος επί του Ιωσήφ Στάλιν, που την εγκατέλειψε και ξεκίνησε το δικό του σοσιαλιστικό πρόγραμμα με στοιχεία σοσιαλισμού της αγοράς. Από το 1943 ως το θάνατό του το 1980, κατείχε τον βαθμό του Στρατάρχη της Γιουγκοσλαβίας, υπηρετώντας ως Ανώτατος Διοικητής του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού (JNA). Είχε πολύ καλή φήμη στο εξωτερικό και στα δύο μπλοκ του Ψυχρού Πολέμου, ενώ έλαβε, περίπου, 98 ξένα παράσημα, όπως της Λεγεώνα της Τιμής.
1999: Αεροσκάφος του ΝΑΤΟ βομβαρδίζει, κατά λάθος, την πρεσβεία της Κίνας στο Βελιγράδι, κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τρεις πολίτες και να τραυματιστούν 20 υπάλληλοι της πρεσβείας.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1996. Το 2014 ξεκίνησε τις σπουδές του, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστημίου αποφοιτώντας το 2018. Τον Οκτώβριο ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Νεαπόλεως Πάφου στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα "Νεότερη και Σύγχρονη Ευρωπαϊκή και Ελληνική Ιστορία". Στο OffLine Post αρθρογραφεί για τις κατηγορίες Πολιτικού και Ιστορίας.
