Της Δήμητρας Φιλιππακοπούλου,
Ο εφιάλτης της σύγχρονης εποχής ακούει στο όνομα τρομοκρατία, ένας εφιάλτης απρόσμενος και ταχύς δίχως σύνορα και ταυτότητα ταράσσει τα θεμέλια των κυβερνητικών δομών που σαστίζουν στο πέρασμά του.
Τα τρομοκρατικά χτυπήματα των τελευταίων μηνών καταδεικνύουν κράτη αδύναμα να αντιμετωπίσουν αυτή την απειλή αφήνοντας απροστάτευτους τους πολίτες τους. Ένα ταξίδι στην μηχανή του χρόνου μας οδηγεί στην 11η Σεπτεμβρίου με το τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά της Αμερικής, στην επίθεση φανατικών ισλαμιστών στο Παρίσι ως κορωνίδα σύγκρουσης ηγετών με πρόσχημα την θρησκεία, και προσφάτως, στις αλλεπάλληλες επιθέσεις σε εκκλησίες και ξενοδοχεία στην Σρι Λάνκα την Κυριακή του Πάσχα των Καθολικών.
Τα ερωτηματικά κατακλύζουν το μυαλό των πολιτών καθώς ισχυρές κυβερνήσεις μοιάζουν να παραλύουν μπροστά σε ένα φαινόμενο αμφισβητούμενης προέλευσης και ιδεολογικής χροιάς. Άλλοτε, τα κίνητρα είναι θρησκευτικά με ομάδες θρησκευτικών μειονοτήτων να πασχίζουν να κατοχυρώσουν μια θέση στο Δυτικό μπλοκ, και άλλοτε πολιτικά ως γροθιά σε ένα κρατικό σύστημα δημοκρατικά ελεγχόμενο.
Το πολιτικό περιβάλλον και η κοινωνία αποδεικνύουν σε καθημερινή βάση την αδυναμία τήρησης των νόμων ανάγοντας την διαφθορά σε βασιλέα του κρατικού συστήματος. Άμεση συνέπεια η τρομοκρατία να μεταβάλλεται σε έναν ιδιόμορφο και ιδιαίτερα ποικιλόμορφο κώδικα γνωστοποίησης προθέσεων και συναισθηματικών διακυμάνσεων ενός κοινού με εγκληματικά χαρακτηριστικά και ιδιαιτέρως εξτρεμιστικά.
Από μια επιστημονική σκοπιά, το «Σύνδρομο του Ρομπέν των Δασών» παρουσιάζει μια αξιόλογη ερμηνευτική δυναμική αποκρυπτογραφώντας το προφίλ της σύγχρονης τρομοκρατίας. Σύμφωνα με αυτή την θεωρία, οι τρομοκράτες είναι ανωτέρου κοινωνικοοικονομικού επιπέδου διότι μάχονται για το συμφέρον των ασθενέστερων. Ωστόσο, παρατηρείται μια περιοδικότητα τρομοκρατικών επιθέσεων σε ισχυρούς οικονομικά κρατικούς δρώντες αποκαλύπτοντας έναν συμβολικό χαρακτήρα, μια παραβολή που χτυπά το σύστημα στην καρδιά του, που σκορπίζει το φόβο και τονίζει τις ελλείψεις του μία προς μία.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις διατηρούν έναν θρησκευτικό μανδύα με βαθιά πολιτικά αίτια με κυρίαρχο τον αποκλεισμό κρατών από τον πολιτικό εκσυγχρονισμό. Πώς τολμά ο σύγχρονος κόσμος να κάνει λόγο για δικαιοσύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια όταν σε χώρες της Ανατολής ο ξυλοδαρμός των γυναικών από τους συζύγους τους αποτελεί κοινωνική πρακτική; Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως μαχητής της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας φέρει ως υποχρέωση να επικοινωνήσει τις αξίες αυτές ως οικουμενικό φάρο που θα μας οδηγήσει στο μονοπάτι ουσιαστικών αλλαγών και ραγδαίων μεταρρυθμίσεων.
Η ενίσχυση της εξωτερικής πολιτικής και η ανάπτυξη δικτύων οικουμενικής συνεργασίας για την πάταξη της φτώχειας με αρωγούς τους δημόσιους διπλωμάτες, τους πολίτες όλων των κρατών, ίσως κλείσουν τις πύλες της τρομοκρατίας.
Κανένας ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει αυτή την παραφροσύνη. Αν δεν καταστείλουμε το θεριό που διαβιεί μέσα μας, καμιά προσπάθεια δεν θα βάλει φρένο στην εξάπλωση της πιο θανατηφόρας πανδημίας, της τρομοκρατίας.
