Της Σοφίας-Δυσσέλιας Λίτσα,
Από τούτη τη γη που την πατούμε, που όλοι μέσα θε να μπούμε, έχουν περάσει πολλοί τύποι ανθρώπων: homo erectus, homo sapiens, homo neanderthal και πλήθος άλλων. Στην εποχή μας, περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε, επιβιώνουν και διαρκώς πολλαπλασιάζονται οι «δεν ξέρεις, εγώ θα στα πω». Το συγκεκριμένο είδος ανθρώπου ζει σε καναπέδες και πολυθρόνες, τρέφεται με την προσοχή των συνομιλητών του και παράγει μεγάλες ποσότητες ανακρίβειας και αλαζονείας.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Από αρχαιοτάτων χρόνων, ο ιστορικός Ηρόδοτος (κατ’ άλλους ο Απόστολος Παύλος – δεν θα τα χαλάσουμε εδώ) διατύπωσε το σοφότατο: έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Η ρήση αυτή, που καθώς φαίνεται λίγοι κατανοούν και ακόμα λιγότεροι εφαρμόζουν, σημαίνει κατ’ ακρίβειαν: «Ο καθένας για τον σκοπό που είναι προορισμένος». Πιο απλά, έκαστος στο είδος του και ο γνωστός καφεκόπτης, με το παπαγαλάκι στη συσκευασία, στους καφέδες. Στις μέρες μας, πάρα πολλοί φαίνεται να ξεχνούν το νόημα της παραπάνω φράσης και παριστάνουν ή, ακόμα χειρότερα, νιώθουν επαΐοντες σχετικά με θέματα για τα οποία στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία απολύτως εμπεριστατωμένη γνώση.
Εν καιρώ πανδημίας, η χώρα απέκτησε σχεδόν 10 εκατομμύρια ιατρούς (κατακαημένε ΕΦΚΑ τι σου έμελλε να πάθεις). Ο καθένας εξ αυτών, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, υποβάθρου και ηλικίας, έχει μια δική του προσέγγιση και άποψη για ευρεία γκάμα ζητημάτων, από το πώς απλώνουμε το αντισηπτικό στην παλάμη μας μέχρι το αν και με ποιο εμβόλιο πρέπει να εμβολιαστούμε. Όταν ο Στέφανος Τσιτσιπάς, αυτό το παγκοσμίως αναγνωρισμένο νεαρό ταλέντο του τένις, βγήκε δεύτερος στον τελικό του Roland Garros, χάνοντας από τον κορυφαίο Novak Djokovic, οι τενίστες του τηλεκοντρόλ έσπευσαν να μιλήσουν για το σερβίς και το drop shot του, άνθρωποι που από ρεβέρ δεν ξέρουν καλά καλά ούτε τα ψηλά του Λάκη.
Ομοίως, όταν ο Ολυμπιακός βγαίνει στην Ευρώπη, κάνουν την εμφάνισή τους στη χώρα μας 10 εκατομμύρια Ερνέστο Βαλβέρδε (διαβάστε το αλά 7 nation army) και γνωρίζουν ακριβώς γιατί δεν μπήκε γκολ, γιατί ήταν ντεφορμέ ο Ελ-Αραμπί, γιατί δεν λειτούργησαν τα κόλπα του Φορτούνη και άλλες τόσες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Φυσικά, θα ήμασταν αιθεροβάμονες, αν πιστεύαμε πως οι πτυχιούχοι του «Πανεπιστημίου της ζωής» περιορίζονται μόνο στα ανωτέρω. Ειδικά κατά το τελευταίο εξάμηνο, κατά το οποίο το αστυνομικό δελτίο συγκλονίζει καθημερινά, (βλ. ελληνικό #me_too, παράνομα κυκλώματα, επίθεση με βιτριόλι, δολοφονία Γλυκών Νερών κλπ.) 10 μύρια δικαστές, εισαγγελείς και δικηγόροι προθυμοποιήθηκαν να εξηγήσουν/υπερασπιστούν/δικάσουν, ελαφρά τη καρδία, τους πάντες και τα πάντα, ασφαλώς δια του πληκτρολογίου τους.
Και ενώ σε όλα αυτά τα λεπτά και κρίσιμα ζητήματα, που χρήζουν μονάχα επιστημονικής και επαγγελματικής προσεγγίσεως , εκφέρουν αυτοκλήτως άποψη άπαντες, στα άλλα, τα καθημερινά που συμβαίνουν δίπλα τους, οι κυρ-Παντελήδες επιλέγουν κατά βάση τον εύκολο δρόμο, αυτόν της σιωπής. Δυστυχώς, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι άνθρωποι αδρανούν, όταν η αδικία συμβαίνει μπροστά τους και «στρουθοκαμηλίζουν» χωρίς να προσφέρουν τη δέουσα αρωγή και σημασία. Φαντάζεστε πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν για κάθε πράξη βίας, ρατσισμού, και μισαλλοδοξίας, που συνέβαινε μπροστά στα μάτια του, ο δείνα παντογνώστης του καναπέ αντιδρούσε και ύψωνε το ανάστημά του (βλ. σερβιτόρα στην Ηλιούπολη); Πόσο διαφορετική θα ήταν η καθημερινότητα, αν αντί για 10 εκατομμύρια επαΐοντες η χώρα μας κατοικείτο από 10 εκατομμύρια ανθρώπους, «ανθρώπινους ανθρώπους»;
Η απάντηση, δική σας.
