Του Χρήστου Τσολάκη,
Στις 28 Απριλίου διεξήχθησαν εκλογές στην Ισπανία, αναδεικνύοντας νικητή το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (Partido Socialista Obrero Español). Είδαμε αμέσως όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης να συγχαίρουν τον Pedro Sánchez για την νίκη του. Εκτός από αυτά τα κόμματα όμως το σύγχαιρε θερμά και ένα άλλο, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έδειξε να στενοχωριέται ιδιαίτερα για την καταπόντιση του συμμάχου του Pablo Iglesias, αφού οι Podemos είδαν το ποσοστό τους να μειώνεται κατά 7 μονάδες ,πέφτοντας στο 14.3%. Το σύνθημα που είχε ακουστεί σε προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ‘’ΣΥΡΙΖΑ Podemos Venceremos’’ μάλλον ανήκει πια στο παρελθόν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να δείξει την σοσιαλδημοκρατική του στροφή στην ελληνική κοινωνία, προκειμένου να μαζέψει την ποσοστιαία διαφορά που έχει με την Νέα Δημοκρατία. Αυτό τον έχει κάνει να εγκαταλείψει όλους τους παραδοσιακούς του συμμάχους, πράγμα φανερό μιας και πριν λίγο καιρό υποδεχόταν στο μέγαρο Μαξίμου τον Frans Timmermans,τον υποψήφιο του Σοσιαλδημοκρατικού Ευρωπαϊκού Κόμματος (S&D) για την προεδρία της Κομισιόν. Παρόλο που θυμίζει μακρινό παρελθόν, μόλις στις προηγούμενες εκλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο εκλεκτός του κόμματος Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά – Βόρεια Πράσινη Αριστερά (GUE/NGL).
Εδώ βέβαια τίθενται και το μεγάλο ερώτημα της προεκλογικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, αν δηλαδή με αυτήν την ιδεολογική μεταστροφή προς την κεντροαριστερά (με την αλλαγή ονόματος σε ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία) και το σοσιαλδημοκρατικό χώρο καταφέρει να μεγαλώσει τα σημερινά ποσοστά του ή αντιθέτως τα συρρικνώσει περαιτέρω. Αυτό τίθενται αφενός για τον κίνδυνο εγκατάλειψης της κομματικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή της ριζοσπαστικής αριστεράς, αφού μιας και ως αντισυστημικό κόμμα και με την αντιμνημονιακή ρητορική του κατέλαβε την εξουσία και αφετέρου αν μπορέσει να πείσει τον χώρο στον όποιο κάνει άνοιγμα.
Είναι εύλογο το ερώτημα μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ επί 4 χρόνια συγκυβερνούσε με το ακροδεξιό κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ενώ παρότι ήρθε το κυβερνητικό ‘’διαζύγιο’’ κράτησε στην κυβέρνηση του αρκετούς πολιτικούς με ακροδεξιό παρελθόν όπως οι κ. Κουντουρά και Παπακώστα. Επιπρόσθετα στην Ελλάδα υπάρχει ήδη ένα παραδοσιακό κόμμα το οποίο ανήκει στην σοσιαλδημοκρατία και αυτό είναι το Κίνημα Αλλαγής, όπου ηγετικό μέλος του είναι και ο Γεώργιος Παπανδρέου, πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνής. Ένα κόμμα που προσπαθεί να δείξει με κάθε τρόπο πως αυτό είναι το μοναδικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανακοίνωση της αρχηγού του κόμματος Φώφη Γεννήματα για την νίκη του Pedro Sánchez όπου ανέφερε χαρακτηριστικά «Μετά την νίκη και στην Φινλανδία, τα σοσιαλιστικά κόμματα αναδεικνύονται ως η λύση απέναντι στην κρίση που οδηγούν οι συντηρητικές πολιτικές και τα κόμματα της δεξιάς. Ως ο κύριος αντίπαλος απέναντι στην ακροδεξιά, αλλά και στον λαϊκισμό, όπως των συμμάχων του κ. Τσίπρα που χθες υπέστησαν δεινή ήττα».
Συμπερασματικά βλέπουμε τον κ. Τσίπρα να προσπαθεί να πάρει μαζί του τον κεντροαριστερό χώρο, κρατώντας παράλληλα και τους παραδοσιακούς υποστηρικτές του. Όμως πόσο εύκολο είναι να το κάνει αυτό αφού από την μια δεν έχει αποκηρύξει τον ΣΥΡΙΖΑ του 2010-2014, που τα στελέχη της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου (μέσα στους οποίους ήταν και 3 υπουργοί της δικής του τωρινής κυβέρνησης) τα αποκαλούσαν γερμανοτσολιάδες, προδότες και δωσίλογους και από την άλλη έχει το Κίνημα Αλλαγής που συσπειρώνεται όλο και περισσότερο μιας και όλοι εκεί έχουν αντιληφθεί την προσπάθεια άλωσης του χώρου από εκείνον. Θα φανεί στις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν το φθινόπωρο, παίρνοντας βέβαια και μια ιδέα από το αποτέλεσμα που θα δούμε στις Ευρωεκλογές στο τέλος του μήνα.
Γεννήθηκε στην Πτολεμαΐδα το 1998 και μεγάλωσε στην Κοζάνη. Είναι φοιτητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης από τον Σεπτέμβριο του 2017. Συμμετέχει σε πολιτικές προσομοιώσεις τοπικής και εθνικής εμβέλειας. Είναι γνώστης αγγλικών και γαλλικών.
