Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Στην πολιτική υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από το να διαφωνεί μαζί σου η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος: να αδιαφορεί για σένα. Η διαφωνία, η αντιπαλότητα, ακόμα και το μίσος προϋποθέτουν ότι κάποιος ασχολείται μαζί σου και του δημιουργείς έντονα συναισθήματα. Επομένως σε παρακολουθεί, αναμένει την κίνησή σου και -έστω και δια της τριβής- σου δίνεται η ευκαιρία να τον διεκδικήσεις. Στην περίπτωση των επικείμενων εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ (γιατί εκεί γίνονται ουσιαστικά), ισχύει ακριβώς αυτό κι αποδεικνύεται περίτρανα από τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Τα ευρήματα των τελευταίων ερευνών, που κοινοποιήθηκαν, δημιουργούν μια εικόνα τόσο ρευστή που προσομοιάζει με αυτήν της αποσύνθεσης. Η νυν Πρόεδρος, Φώφη Γεννηματά, καταγράφει αποκλείσεις στις επιδόσεις της από εταιρεία σε εταιρεία με εύρος σχεδόν 40 ποσοστιαίες μονάδες! Ο Ανδρέας Λοβέρδος σε όλες τις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται πρώτος, εκτός από μία που όχι μόνο είναι δεύτερος αλλά ηττάται και συντριπτικά από τη Γεννηματά με 32,4% διαφορά! Ο Νίκος Ανδρουλάκης «παίζει» μεταξύ δεύτερης και τρίτης θέσης, επίσης με πολύ μεγάλο εύρος διαφοράς στις επιδόσεις του. Την ίδια στιγμή που δεν έχει καταλάβει την πρώτη θέση σε κάποια έρευνα, εμφανίζεται πρώτος στην ερώτηση για το ποιος από τους υποψηφίους μπορεί να εκφράσει καλύτερα την Κεντροαριστερά έναντι του Τσίπρα! Αξιοσημείωτο και ίσως το μοναδικό ασφαλές συμπέρασμα που προκύπτει από όλες τις έρευνες που εξετάζουν το συγκεκριμένο ζήτημα, το πολύ μεγάλο, πλειοψηφικό, ποσοστό αυτών που επιθυμούν την επιστροφή στο όνομα και στο έμβλημα του ΠΑΣΟΚ. Κι εδώ, όμως, εμφανίζεται σε μία έρευνα το παράδοξο, να καταγράφεται ένα τέτοιο εύρημα και την ίδια στιγμή η Γεννηματά, η μόνη εκ των υποψηφίων που έχει ξεκαθαρίσει ότι διαφωνεί με αυτό το ενδεχόμενο, να σαρώνει, εμφανιζόμενη έτοιμη να «καθαρίσει» από τον πρώτο γύρο την κούρσα!
Πρόκειται για μια χαοτική κατάσταση, η οποία λαμβάνει ιλαροτραγικά χαρακτηριστικά με τους «ταλιμπάν» κάθε υποψηφίου να παρουσιάζουν, κατά το δοκούν, τις δημοσκοπήσεις που είναι ευνοϊκές για τους ίδιους και την ίδια στιγμή να προχωρούν σε συνωμοσιολογίες γι’ αυτές που δεν τους βολεύουν. Παρακμιακές, απολίτικες συμπεριφορές, μελαγχολικά αναμενόμενες σε κάθε πολιτικό χώρο που πάσχει από ιδρυματισμό.
Το μόνο βέβαιο είναι πως από εκεί που οι εκλογές ανάδειξης ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ απασχολούσαν συνολικά την πολιτική ζωή της χώρας, μονοπωλούσαν την επικαιρότητα, κινητοποιούσαν τεράστιους αριθμούς ψηφοφόρων, πλέον μοιάζουν ν’ αφορούν μόνο μικρούς, σκληρούς προσωπικούς μηχανισμούς, άντε και κάποιους από τα επιτελεία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι εν μέρει λογικό μιας κι εν μέσω πανδημίας κι αναμενόμενης οικονομικής δυσπραγίας οι προτεραιότητες αλλάζουν. Από την άλλη, όμως, μεγάλη είναι και η ευθύνη των άμεσα εμπλεκομένων στη συγκεκριμένη διαδικασία. Η Γεννηματά -πλην των ευθυνών της για τη στασιμότητα του κόμματος- άφησε να πλανάται στην ατμόσφαιρα η αίσθηση ότι θα επιθυμούσε μια μακρόσυρτη προεκλογική περίοδο μέχρι τον Μάρτιο του 2022 ενώ -μέσω δηλώσεων συνεργατών της- υπονόησε ότι επιθυμούσε να υπαναχωρήσει από την πάγια γραμμή όλων των εσωκομματικών διαδικασιών από το 2004 κι εντεύθεν, σχετικά με το μητρώο όσων επιθυμούν να ψηφίσουν, περιορίζοντας κατά πάρα πολύ τη συμμετοχή. Επίσης, οι «τσάτρα-πάτρα αριστερές στροφές» ζαλίζουν την κοινωνία, η οποία δεν έχει καμιά διάθεση ν’ ανέβει σε καράβι χωρίς πυξίδα. Ο Λοβέρδος θα πρέπει, επιτέλους, να μιλήσει ξεκάθαρα για τους λόγους που θεωρεί ότι πρέπει να ηγηθεί ο ίδιος αντί της νυν Προέδρου και των ανθυποψηφίων του. Ναι, η πλειοψηφία θέλει -και ορθώς- επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ αλλά από κει και πέρα τι; Πού κάνουν λάθος στις προσεγγίσεις τους και πού υστερούν έναντι αυτού; Γιατί απέτυχε σαν σχήμα το ΚΙΝΑΛ και γιατί πρέπει να επιστρέψουμε στο ΠΑΣΟΚ; Ο Ανδρουλάκης θα πρέπει επιτέλους να… πει κάτι! Η τακτική του «ώριμου φρούτου», της «φυσικής συνέχειας» και η αφ’ υψηλού προσέγγιση της διαδικασίας προσομοιάζει επικίνδυνα στην αποτυχημένη στρατηγική Βενιζέλου του 2007 και, πλην του εαυτού του, βλάπτει και το κόμμα, μιας κι οι εκλογές στα βουβά εντείνουν το αίσθημα αδιαφορίας της κοινωνίας.
Είναι να μελαγχολεί κάποιος βλέποντας έναν χώρο, ο οποίος υπήρξε ένα απέραντο εργαστήριο ουσιαστικής πολιτικής ζύμωσης ιδεών και ο κατ’ εξοχήν φορέας εξουσίας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, να έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση. Έστω και τώρα ας συνειδητοποιήσουν όλοι τις ευθύνες τους.
