Του Μίνωα Ράπτη,
“Να βγει μπροστά η νέα γενιά”. “Τα νέα παιδιά με τις φρέσκες ιδέες θα δώσουν νέο τόνο στην πολιτική”.
Αυτές, κι άλλες πολλές αποτελούν κάποιες από τις πιο κλισέ φράσεις που ακούμε καθημερινά κατά την προεκλογική αυτή περίοδο. Η αλήθεια είναι ότι περισσότεροι νέοι από οποιαδήποτε άλλη φορά έχουν αποφασίσει να συμμετάσχουν ενεργά σε εκλογές (κυρίως τις δημοτικές) διεκδικώντας ψήφο από τους συμπολίτες τους.
Αιτία αυτού αποτελεί το γεγονός ότι ανανεώθηκε πολύ έντονα ηλικιακά και το πολιτικό προσωπικό της χώρας σε κεντρικό επίπεδο. Οι Τσίπρας – Μητσοτάκης είναι 40ρηδες, ενώ οι Σαμαράς – Παπανδρέου ήταν όταν διεκδικούσαν την Πρωθυπουργία στα 60 τους. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος διανύει τα 60 – ο προκάτοχος του υπηρετούσε μέχρι μετά τα 80. Αυτή η μετατόπιση είχε ως συνέπεια το να ανοίξουν οι πύλες της πολιτικής και για νεότερα άτομα. Παίζει φυσικά και το ρόλο του ότι φέτος θα ψηφίσουν για πρώτη φορά τα άτομα που έχουν γεννηθεί από 1η Ιανουαρίου του 1998 έως τα άτομα που έχουν γεννηθεί 31 Δεκεμβρίου του 2002. Πέντε διαφορετικές “φουρνιές” πολιτών, που λόγω εξάντλησης της τετραετίας και παράλληλα μείωση του ηλικιακού ορίου για την άσκηση της ψήφου δεν έχουν ξαναψηφίσει ποτέ και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να μας προϊδεάζει για την εκλογική τους συμπεριφορά (σε τι βαθμό θα επιλέξουν να απέχουν; ποια ιδεολογία είναι πιο “κυρίαρχη” σε αυτές τις γενιές;).
Εδώ έρχεται το βασικό ερώτημα: Σε τι βαθμό αυτές οι “υποψηφιότητες νέων” είναι αγνές;
Υπάρχει όντως μια έντονα πολιτικοποιημένη γενιά νέων που ζυμώθηκε στα χρόνια της κρίσης; Ή ο επικεφαλής του εκάστοτε συνδυασμού προσπαθεί να εξασφαλίσει μεγαλύτερη απήχηση σε ένα συγκεκριμένο ηλικιακό target group; Μπορεί και τα 2.
Τι σημαίνει όμως να είσαι πραγματικά πολιτικοποιημένος; Να παπαγαλίζεις δυο “ιδέες” που σου έκαναν κλικ συνθηματικά μέσω του Facebook και του Instagram; Ή το να έχεις λάβει μέρος σε δυο – τρεις προσομοιώσεις;
Δυστυχώς οι περισσότεροι συνδυασμοί υποψηφίων φαίνεται να έχουν εντάξει στα ψηφοδέλτιά τους 18χρονα και 19χρονα όχι για τις ιδέες τους, όχι για τον πολιτικό τους λόγο, ούτε για τις ιδεολογικές τους θέσεις, ούτε για το όραμά τους στην αυτοδιοίκηση, ούτε για τα προσωπικά τους επιτεύγματα (και το να έχεις περάσει σε μια σχολή στα 19 σου από μόνο του δεν είναι επίτευγμα).
Αλλά για να “αρπάξουν” ότι μπορέσουν από μια νέα δεξαμενή ψηφοφόρων που δείχνει σχετικά αδιάφορη για τα κοινά, παράλληλα ευαγγελιζόμενοι ότι ακούνε τη “νέα γενιά” και στέκονται δίπλα της, χρησιμοποιώντας τους νέους υποψηφίους σαν φερετζέ για την προοδευτικότητά τους. Φυσικά λέγοντας όλα αυτά δε μπορούμε να γενικεύουμε, και να είμαστε αφοριστικοί. Εννοείται πως υπάρχουν και περιπτώσεις νέων παιδιών που επιλέγουν από πολύ νωρίς να ασχοληθούν ενεργά με τα κοινά και έχουν πολύ συγκροτημένη σκέψη, μυαλό, αρχές, θέσεις και ιδέες.
Έχει καταντήσει όμως βαρετό να ακούμε για τη “νέα γενιά, τις φρέσκες ιδέες, το καινούργιο όραμα και τα λαμπρά μυαλά” απλά και μόνο λόγω της ηλικίας του εκάστοτε υποψηφίου. Χωρίς κανένα άλλο προσόν ή αντικειμενικό κριτήριο, απλά και μόνο επειδή είναι νέος. Ας μάθουμε να κοιτάμε λίγο και στην ουσία του κάθε πράγματος, ιδιαίτερα εάν μιλάμε για πιθανούς κατόχους θέσεων ευθύνης. Κανείς δεν είναι εξ ορισμού καλός επειδή δεν έχει φθαρεί πολιτικά, όπως και κανείς δεν είναι εξ ορισμού καλός επειδή είναι μεγάλος και έχει “εμπειρία”.
ΥΓ: Η ψήφος, ακόμη και για κάτι τόσο απλό φαινομενικά όσο μια θέση στο δημοτικό συμβούλιο, είναι σημαντική και φέρει ευθύνη. Γι΄ αυτό καλό θα ήταν να αποφεύγονται “χάρες” σε γνωστούς και φίλους που τυχαίνει να κατεβαίνουν χωρίς να παίρνουν στα σοβαρά αυτό που κάνουν. Αλλιώς μετά μη μας φταίει το πελατειακό κράτος…
Γεννημένος και μεγαλωμένος από το 1998 στην Αθήνα, προπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης & Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης στην Κομοτηνή, στην κατεύθυνση της Πολιτικής Επιστήμης.
