Της Αναστασίας Τσερμενίδου,
Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται ένας μη υγιής διαχωρισμός της κοινωνίας σε δύο στρατόπεδα. Από τη μια τα «πρόβατα», όπως χαρακτηρίζονται, οι εμβολιασμένοι και οι υποψήφιοι για εμβολιασμό και από την άλλη αυτοί που για τους χ, ψ λόγους έχουν τις αμφιβολίες τους. Δεν πρόκειται καν να αναφερθώ στους φύσει αντιεμβολιαστές, καθώς είναι εκείνοι που πιστεύουν πως όλη η πραγματικότητα με τον Covid-19 αποτελεί ένα τεράστιο φιάσκο, που έχει ως μοναδικό σκοπό να καταστήσει πλουσιότερους τους φαρμακευτικούς κολοσσούς, να κινδυνολογήσει και να ελέγξει τους πολίτες. Προσωπικά, δε θεωρώ πως υπάρχει έδαφος επικοινωνίας με αυτούς τους επικίνδυνους και ασυνείδητους ανθρώπους.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, συζητείται έντονα το ενδεχόμενο θέσπισης ενός υποχρεωτικού εμβολιασμού για συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων και κατά πόσο μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να σταθεί συνταγματικά, αλλά και υπό το πρίσμα των ευρωπαϊκών και διεθνών κανόνων δικαίου. Η όλη προβληματική εμφανίζει ιδιαίτερες δυσκολίες, νομικές κυρίως, και δεν επιδέχεται μια απόλυτη άποψη.
Αυτομάτως, στον απόηχο της λέξης «υποχρεωτικός» δημιουργείται μια αρνητική προδιάθεση λόγω της εξαναγκαστικής χροιάς. Ακριβώς για αυτό το λόγο έχει δημιουργηθεί κοινωνική ένταση, καθώς δημιουργούνται αντικρουόμενα συμφέροντα. Από τη μια οι ατομικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα, από την άλλη το κοινωνικό δικαίωμα και το δημόσιο συμφέρον, λόγω της υγειονομικής κρίσης. Σύμφωνα με τους νομικούς και τους συνταγματικούς κανόνες, όταν περιορίζονται εκάστοτε δικαιώματα, ενεργοποιούνται οι λεγόμενοι «περιορισμοί των περιορισμών», προκειμένου ο τιθέμενος περιορισμός να είναι καθ’ όλα συνταγματικός. Αυτοί οι «έλεγχοι» διενεργούνται, έτσι ώστε να υπάρξει μια δίκαιη και νόμιμη κρίση, που θα επιτευχθεί μέσω της ορθής στάθμισης. Όλη αυτή η συνταγματική διαδικασία που ακολουθείται, είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος διαφύλαξης των συνταγματικών δικαιωμάτων. Ωστόσο, δεν είμαι η αρμόδια να κρίνω πώς θα γίνει η σωστή στάθμιση. Υπάρχουν οι ειδικοί, τα ελληνικά δικαστήρια και οι ερμηνευτές του δικαίου, που μόνο αυτοί είναι σε θέση να κρίνουν και κανένας άλλος που δεν εξειδικεύεται σε αυτό το τομέα. Με μια κοινωνική ματιά, ο προβληματισμός γίνεται ακόμη δυσκολότερος.
Πώς είναι, άραγε, δυνατόν να επέμβεις έτσι καθοριστικά στο σώμα κάποιου, χωρίς να λάβεις τη συναίνεσή του; Μπορείς να επέμβεις σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες; Σε ποιες κατηγορίες εργαζομένων θα μπορούσε να επιβληθεί ένα τέτοιο παρεμβατικό μέτρο, υπό το πρίσμα της πανδημίας;
Προσωπικά, παρατηρώ, δυστυχώς, μια σημαντικά μεγάλη ομάδα ανεμβολίαστων να δημιουργούν ρίσκα, τα οποία μπορούν να φέρουν την κοινωνία μπροστά σε πολυεπίπεδες εκπλήξεις. Κατά τη γνώμη μου, μια αναγκαιότητα εμβολιασμού, τουλάχιστον των εργαζομένων σε νοσοκομειακά και νοσηλευτικά ιδρύματα κρίνεται όχι μόνο αναπόφευκτη, αλλά και ηθική. Δε νοείται άτομα που είναι ιατροί και νοσηλευτές κι έχουν ως πρωταρχικό τους σκοπό την προστασία της ζωής των ασθενών, να μην εμβολιάζονται. Είναι απλώς οξύμωρο και συνάμα άδικο, ειδικότερα αν αναλογιστεί κανείς πως σε αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους εμπιστεύεσαι την υγεία σου. Περαιτέρω αξιοπερίεργο είναι και το γεγονός ένας γιατρός που ανήκει στο δυναμικό του ΕΣΥ και πληρώνεται από το δημόσιο και τους φορολογούμενους πολίτες για το λειτούργημα που ασκεί, να έχει τη διακριτική ευχέρεια να αρνηθεί τον εμβολιασμό του. Από τη στιγμή που ζεις και εργάζεσαι μέσα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, οφείλεις να εναρμονιστείς με τις επιταγές του Κράτους καλώς ή κακώς.
Έπειτα, συνεχώς ακούω τον έναν και τον άλλον να μιλούν για δικαιώματα και για την «Χούντα» που μας επιβάλλουν. Πρώτα πρώτα, ας πάρουμε μια στιγμή να αναλογιστούμε τα ολοκληρωτικά και χουντικά καθεστώτα, εν αντιθέσει με το πολίτευμα μέσα στο οποίο ζούμε και ανελισσόμαστε σήμερα. Δεν πιστεύω πως τίθεται ζήτημα σύγκρισης! Παρακάτω, όταν τολμά κανείς να μιλά για δικαιώματα και ελευθερίες, οφείλει να έχει την ενσυναίσθηση και την επίγνωση πως κάθε ελευθερία συνεπάγεται και υποχρεώσεις και πάντοτε πρέπει να σέβεται και να συνυπάρχει με την ελευθερία του άλλου. Για ποιο λόγο εγώ το «πρόβατο» να φροντίσω να εμβολιαστώ, προστατεύοντας έτσι τον εαυτό μου και τον συμπολίτη μου και ο ανεμβολίαστος όχι μόνο να αδιαφορεί, αλλά και να θέτει σε κίνδυνο την υπόλοιπη κοινωνία; Και για ποιο λόγο να εξαναγκαστώ να τεθώ σε καραντίνα σε μια μελλοντική εκτίναξη των κρουσμάτων, η οποία δεν αποτελεί απλώς εικασία, αλλά αποδεδειγμένη επιστημονική κρίση; Τείχος ανοσίας δεν μπορείς να χτίσεις, αφήνοντας την υγειονομική κρίση στη τύχη της, με την σκέψη πως όσοι περισσότεροι νοσούν, αργά ή γρήγορα δημιουργείται η γνωστή ανοσία της αγέλης. Και ερωτώ, με ποιο κόστος; Πόσα θύματα ακόμη πρέπει να υπάρξουν; Και αν είναι ο δικός σου μπαμπάς ή η δική σου μαμά; Τα κρούσματα και τα θύματα είναι αριθμοί, είναι μαθηματικά, δεν είναι προϊόν της φαντασίας κανενός. Φυσικά, μελλοντικά, στην ενδεχόμενη ανακοίνωση περιορισμού κυκλοφορίας και καραντίνας, προφανώς και θα υπάρξουν και εκεί αντιδράσεις. Περίεργα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι, τα θέλουμε όλα και ταυτόχρονα τίποτα…
Το άλλο εξίσου ανήκουστο είναι πως ο καθένας έχει την ανάγκη να μπλέκεται σε ξένα χωράφια. Ξαφνικά όλοι έγιναν γιατροί, μιλάνε για τα εμβόλια, ενώ δε διαθέτουν καν τις ελάχιστες γνώσεις βιολογίας. Όλοι μιλάνε για Σύνταγμα, ενώ δεν ξέρουν καν να ερμηνεύουν τις συνταγματικές διατάξεις. Πώς γίνεται να μιλάει κανείς τόσο απόλυτα, όταν κατά βάση δε γνωρίζει το εκάστοτε αντικείμενο ουσιαστικά και πρακτικά;
Το Κράτος προσπαθεί να πείσει τον πολίτη να εμβολιαστεί. Για να είμαστε, όμως, ακριβοδίκαιοι, σίγουρα η καμπάνια ενημέρωσης για τον εμβολιασμό κρίθηκε και αποδείχτηκε ανεπαρκής και λανθασμένη. Όντως, θα έπρεπε να είχε οργανωθεί μια άλλη εκστρατεία ενημέρωσης, που να αποπνέει κλίμα εμπιστοσύνης και να εξαφανίζει τις τυχόν αμφιβολίες των σκεπτικών. Από την άλλη, έρχομαι αντιμέτωπη και με την εξής σκέψη: άραγε, αν πράγματι υπήρχε μια άκρως επιστημονική και ορθότερη ενημέρωση, θα εμπιστευόμασταν τους ειδικούς; Γιατί και τώρα η παγκόσμια και εθνική κοινότητα υγείας προσπαθεί να πείσει, παραθέτοντας ιατρικά πορίσματα, ανώφελα, όμως, απ’ ό,τι φαίνεται…
Μέσα στην εβδομάδα, το ΣτΕ άνοιξε το δρόμο για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, στηρίζοντας την κρίση του στην πάγια αρχή της αναλογικότητας και το δημόσιο συμφέρον. Αυτό το «παραθυράκι» δόθηκε με την απορριπτική απόφαση επί της προσφυγής που κατέθεσαν εργαζόμενοι που υπηρετούν στην ΕΜΑΚ, οι οποίοι εναντιώθηκαν στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, που τους επέβαλε η υπ’ αριθμόν 24950/29-04-2021 διαταγή του Αρχηγού του Πυροσβεστικού Σώματος. Όπως συμπεραίνεται μέσα από αυτή την υπόθεση, γίνεται να θεσπιστεί υποχρεωτικός εμβολιασμός και όσο τα ποσοστά εμβολιασμού παραμένουν χαμηλά, είναι θέμα χρόνου να εφαρμοστεί και αλλού.
Αυτά λοιπόν. Όλα περιστρέφονται γύρω από την έννοια της προσωπικής και της ατομικής ευθύνης. Οι άνθρωποι είναι πλάσματα εγωιστικά που δεν ενδιαφέρονται, όπως συνάγεται από τα παραπάνω, για την κοινωνία μέσα στην οποία ζουν και εξελίσσονται! Ας θυμόμαστε πως άνευ ορίων και ελέω Θεού δε ζει κανείς και τα δικαιώματα δεν ήταν και ούτε θα είναι ποτέ μονόπλευρα…τροφή για σκέψη!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- «Παράθυρο» για υποχρεωτικούς εμβολιασμούς από το ΣτΕ, cnn.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός των υπαλλήλων της ΕΜΑΚ απαιτεί τυπικό νόμο και υπουργική απόφαση, syntagmawatch.gr, διαθέσιμο εδώ
- Η ιταλική νομοθετική ρύθμιση υποχρεωτικού εμβολιασμού & η πρώτη δικαστική απόφαση, syntagmawatch.gr, διαθέσιμο εδώ
