Η γνώμη του OffLine Post,
Στις πρώτες πρωινές ώρες, στα ξημερώματα της 21ης Απριλίου του 1967, πραγματοποιήθηκε η έναρξη ενός μαύρου κεφαλαίου για την νεοελληνική ιστορία.
Η Χούντα, που έμελλε να διαρκέσει επτά ολόκληρα χρόνια (1967-1974), υπήρξε ιστορικό ανάχωμα όσον αφορά τα θέματα προόδου της χώρας. Οδήγησε σε τέλμα τους διαλόγους για την συμφωνία συνδέσεως της Ελλάδος με την τότε ΕΟΚ. Η επιβολή της Δικτατορίας υπονόμευσε το ηθικό των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και της Ελληνικής Αστυνομίας ενώ δυσφήμησε τη χώρα στο εξωτερικό. Ακόμη, εκτός των σωμάτων ασφαλείας τορπιλίστηκε το κύρος της Παιδείας, με τρανταχτό παράδειγμα τις λογοκρισίες ή ακόμη και απαγορεύσεις κυκλοφορίας κειμένων του Σαίξπηρ και του Αισχύλου. Η ακαδημαϊκή δραστηριότητα δεν ήταν πλέον ελεύθερη. Τα δικαιώματα του πολίτη χάθηκαν μονομιάς με τις συνεχείς αναστολές του Συντάγματος του 1952, ενώ δημιουργήθηκε κλίμα καχυποψίας και εχθρότητας ανάμεσα στον λαό και τους συμμάχους, με το δραματικό φινάλε να οδηγεί στην τουρκική εισβολή στην Κύπρου.
Μύθοι.
Ασφαλώς, από τους νοσταλγούς δεν θα έλειπαν διάφορες «αυταπάτες» όσον αφορά την περίοδο της Χούντας. Μια απ’ τις γνωστότερες τοποθετήσεις είναι η πεποίθηση πως η Χούντα των συνταγματαρχών «δεν έκλεψε». Ωστόσο, κατά την διάρκεια της επταετίας υπήρξαν πάμπολλα σκάνδαλα με πρωταγωνιστές του συνταγματάρχες όπως αυτό του ναού του Σωτήρος Χριστού στα Τουρκοβούνια που δεν χτίστηκε ποτέ ή τα σάπια κρέατα του Μπαλόπουλου. Υπολογίζεται πως τα σκάνδαλα κόστισαν συνολικά 406 εκατομμύρια δραχμές. Επίσης, μία από τις πρώτες αποφάσεις της Χούντας αφορούσε την αύξηση του μισθού του πρωθυπουργού από 23.600 σε 45.000 δραχμές και των υπουργών από 22.400 δραχμές σε 35.000 δραχμές.
Επόμενη τοποθέτηση είναι εκείνη που υποστηρίζει πως την περίοδο της Χούντας ευημερούσε η οικονομία. Εν τω μεταξύ κατά την διάρκεια της επταετίας ο εσωτερικός δανεισμός τετραπλασιάστηκε, το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε, το εμπορικό έλλειμμα πενταπλασιάστηκε, οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν κατά 25%, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών οκταπλασιάστηκε ενώ Λαδάς και Ρουφογάλης μοίραζαν θαλασσοδάνεια σε «ημέτερους» και επιβάρυναν τις κρατικές τράπεζες.
Τέλος, λέγεται από πολλούς πως κυριαρχούσε η διαφάνεια και δεν υπήρχαν «ρουσφέτια» και πελατειακές πρακτικές. Παρ’ όλα αυτά, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος διόρισε τον έναν αδελφό του, Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο, στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής αλλά και Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ. Τον άλλον του αδελφό, Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, τον «βόλεψε» ως Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Ο Παττακός φρόντισε να αναλάβει ο γαμπρός του, Ανδρέας Μεϊντάσης, τεχνικά έργα στο Δήμο Αθηναίων όπως το υπόγειο γκαράζ στην Κλαυθμώνος και μελέτες αξιοποίησης δημοτικών ακινήτων λαμβάνοντας ποσά της τάξεως του ενός εκατομμυρίου και εκατό χιλιάδων δραχμών. Ο Νικόλαος Μακαρέζος από την άλλη διόρισε τον κουνιάδο του Αλέξανδρο Ματθαίου Υπουργό Γεωργίας και υπουργό Βορείου Ελλάδος, ενώ ο Ιωάννης Λαδάς διόριζε συγγενείς του στην ΑΣΔΕΝ (Ανώτατη Στρατιωτική Ένωση Εσωτερικού και Νήσων) και το υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών.
Για τη δικτατορία των Συνταγματαρχών έχουν ακουστεί πολλά, αλήθειες και μύθοι. Συχνή επισήμανση των οπαδών της αποτελεί συχνά η διακήρυξη πως «Ο Παπαδόπουλος έκανε έργα (ή και δρόμους)» ή ότι «Με την χούντα κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά» (sic), θέλοντας να αποδείξουν ένα δήθεν κλίμα ασφάλειας που επικρατούσε. Το ερώτημα όμως είναι ένα: ακόμα και στην ακραία περίπτωση που αποδεχτεί κανείς τις ως άνω φράσεις, αξίζουμε να ζούμε σε ένα καθεστώς που δεν μπορεί ο καθένας να εκφράσει τη γνώμη του, δε μπορεί να διαδηλώσει, δεν μπορεί καν να κινηθεί ελεύθερα; Όπου οι βασανισμοί, οι εξορίες και οι εν βρασμώ δολοφονίες είναι μέρος της καθημερινότητας; Αξίζει να μην έχουμε λόγο αλλά να «κοιμόμαστε με τα παράθυρα ανοιχτά»; Η απάντηση δική σας.
