Του Ανδρέα Πετρόπουλου,
Μπαίνουμε σιγά-σιγά στην καρδιά του καλοκαιριού. Οι μάσκες σε λίγο διάστημα θα πέσουν και θ’ αποτελούν το ένδοξο παρελθόν, μιας περιόδου που μας ταλαιπώρησε και μας στέρησε ό,τι πραγματικά είχαμε ανάγκη∙ την διασκέδαση. Κι ένας απ’ αυτούς τους τύπους διασκέδασης που -προσωπικά- μού έλειψε αρκετά ήταν το σινεμά. Αγαπημένες ταινίες και μυρωδιά από pop corn σε συνδυασμό με καλή παρέα ή μόνος.
Γι’ αυτό, λοιπόν, φέτος το καλοκαιράκι που άνοιξαν τα θερινά σινεμά και προβλέπεται να είναι ένα διαφορετικό καλοκαίρι για όλους μας, άρπαξε την ευκαιρία να ταξιδέψεις, να δεις αγαπημένα πρόσωπα και φυσικά, να μην παραλείψεις να επισκεφτείς το αγαπημένο σου θερινό σινεμά. Κι αν αναρωτιέσαι, τι πρέπει να δεις αυτή την περίοδο; Σου έχω μια εξαιρετική πρόταση, κυρίως γιατί αποτελεί μια απ’ τις αγαπημένες μου ταινίες, αλλά και επειδή την μουσική της ταινίας έχει επιμεληθεί ο δικός μας, ξεχωριστός Βαγγέλης Παπαθανασίου.
Το “Blade Runner”, που άνοιξε πρώτη φορά για το κοινό σαν σήμερα, 25 Ιουνίου, είναι μια διαχρονική ταινία, που νομίζω όλοι λίγο-πολύ έχουμε την τύχη να την έχουμε δει. Αποτελεί μια μεγάλη εμπορική επιτυχία και μάλιστα, είναι μια απ’ τις κορυφαίες ταινίες επιστημονικής φαντασίας και παίζεται κάθε καλοκαίρι σε κάποια θερινά σινεμά. Γι’ αυτό αν δεν έχεις δει την ταινία, είναι η ευκαιρία σου!
Η υπόθεση του έργου βασίζεται σ’ ένα δυστοπικό Los Angeles, στο οποίο κατασκευάζονται από την πανίσχυρη εταιρεία τεχνολογίας Tyrell Corporation γενετικά προηγμένες «ρέπλικες» (replicants), οι οποίες είναι εξωτερικά όμοιες με τους ανθρώπους. Η χρήση τους στη Γη είναι απαγορευμένη και χρησιμοποιούνται μόνο για εξειδικευμένες δραστηριότητες, σε αποικίες του έξω κόσμου. Οι ρέπλικες, που παρά την απαγόρευση επιστρέφουν στη Γη, καταζητούνται και θανατώνονται («αποσύρονται») από ειδικούς αστυνομικούς, γνωστούς ως “Blade Runners”. Η ταινία εστιάζει στην ομάδα από ρέπλικες, που έχουν δραπετεύσει και κρύβονται στο Los Angeles και στον έμπειρο Blade Runner Rick Deckard (Harrison Ford), ο οποίος δέχεται απρόθυμα την αποστολή να τις κυνηγήσει.
Πρόκειται, κατά κοινή ομολογία, για μια καταπληκτική ταινία με μια εντυπωσιακή παραγωγή, που πολλοί επαίνεσαν και αντέγραψαν, χωρίς να μπορέσουν, όμως, να ξεπεράσουν. Ο Σκοτ παρουσιάζει το Los Angeles του 2019 σαν μια αστική ζούγκλα, στην οποία υπάρχουν τεράστιοι ουρανοξύστες, επιγραφές νέον, γιγάντιες διαφημίσεις με χαμογελαστές γιαπωνέζες να πίνουν κόκα-κόλα, δρόμους γεμάτους κόσμο και όξινη βροχή να πέφτει, ενώ τα διάφορα τεχνολογικά προηγμένα οχήματα διασχίζουν τον πάντα σκοτεινό ουρανό της πόλης. Υπεύθυνος για τα εντυπωσιακά οπτικά εφέ της ταινίας είναι ο Douglas Trumbull (που έχει επίσης επιμεληθεί τα ανεπανάληπτα οπτικά εφέ της ταινίας «2001: Η οδύσσεια του διαστήματος»).
Η ταινία, αν και στην αρχή δεν είχε τις αναμενόμενες κριτικές και εισπράξεις, με το νέο μοντάζ της ταινίας το 1992 πήρε την δόξα που της άξιζε, ενώ από τότε έχουν επιχειρηθεί και αρκετά remake της. Για μένα θεωρείται μια απ’ τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών, γι’ αυτό και αξίζει να την δεις στη μεγάλη οθόνη, παρέα με τον αγαπημένο σου και δίπλα τα ποπ κορν, που αποτελούν αναμφισβήτητα το must του θερινού σινεμά και του σινεμά γενικότερα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Blade Runner (1982): “Πιο ανθρώπινο και από τον άνθρωπο”, presspop.gr, διαθέσιμο εδώ.
- Blade Runner (1982), wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ.
