Της Αναστασίας Παπαδά,
Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια από τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του φοιτητή στην Γαλακτοκομική Σχολή των Ιωαννίνων, ενός θανάτου που συγκλονίζει ακόμα το πανελλήνιο. Αν και η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε πως πρόκειται για αυτοκτονία, στην πραγματικότητα πρόκειται για δολοφονία, και μάλιστα στυγερή. Ο Βαγγέλης υπήρξε ένα από τα εκατοντάδες θύματα μπούλινγκ που έχουν βάλει τέλος στη ζωή τους, γιατί δεν άντεχαν άλλο τα «πειράγματα» των συμμαθητών, ή στην προκειμένη περίπτωση των συμφοιτητών του.
Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος πειράγματα το ξύλο σε συστηματική βάση και το να υποχρεώνεις κάποιον να παριστάνει το jukebox και να τραγουδάει; Σίγουρα κάποιος, ο οποίος είναι άρρωστος εγκεφαλικά. Αυτά δεν είναι σε καμία περίπτωση πειράγματα, είναι βασανιστήρια. Αυτές είναι μόνο λίγες από τις μορφές μπούλινγκ που δέχτηκε ο Βαγγέλης και για τις οποίες κατηγορούνται εννέα Κρητικοί πρώην συμφοιτητές του, «φίλοι» του. Το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα βέβαια είναι ότι όσο καιρό ο Βαγγέλης υπέμενε αυτά τα βασανιστήρια, κανένας δεν έβλεπε, κανένας δε μιλούσε και κανένας δεν κατήγγειλε ποτέ τίποτα. Η δίκη για την υπόθεση του Βαγγέλη πραγματοποιείται αυτή την περίοδο στα Ιωάννινα.
Το μπούλινγκ, δυστυχώς, έχει αναδειχθεί σήμερα σε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα και δεν είναι μόνο σχολικό φαινόμενο, αλλά και κοινωνικό. Ο εκφοβισμός, όπως είναι το όνομα του μπούλινγκ στα ελληνικά, αφορά την ψυχολογική ή σωματική κακοποίηση και την μείωση των ασθενέστερων ατόμων. Πρέπει να καταλάβουμε κάτι: το να μειώνουμε κάποιον ή να του ασκούμε βία κάθε μορφής δε μας κάνει ανώτερους ανθρώπους, το αντίθετο μάλιστα. Όλο και περισσότερα παιδιά πέφτουν καθημερινά θύματα σχολικού εκφοβισμού και πολλά παιδιά, προκειμένου να λυτρωθούν από αυτό το καθημερινό βασανιστήριο, κατέφυγαν στην αυτοκτονία.
Το μπούλινγκ δεν είναι παιχνίδι. Όλοι είμαστε συνένοχοι για αυτή την κατάσταση και πρώτα απ’ όλα οι γονείς. Θα το επαναλάβω για μια ακόμα φορά: όλα ξεκινούν από την παιδεία που έχουμε λάβει. Τον πρώτο λόγο όσον αφορά την παιδεία τον έχουν οι γονείς και δευτερευόντως το σχολείο. Όταν συνεχίζουμε να ζούμε ακόμα με ξεπερασμένα στερεότυπα, όπως ότι τα αγόρια θα πρέπει να είναι τα σκληρά και δυνατά και τα κορίτσια ότι είναι από τη φύση αδύναμα σωματικά, τότε τι μηνύματα περνάμε στα παιδιά μας; Όταν βρεθεί ένα αγόρι για παράδειγμα, που είναι πιο συνεσταλμένο τότε είναι εύκολος στόχος εκφοβισμού, και σίγουρα θα γίνει.
Αντί να μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αγκαλιάζουν και να σέβονται τη διαφορετικότητα, τους καλλιεργούμε στερεότυπα, τα οποία ακολουθούν και στην ενήλικη ζωή τους, μόνο που αντί για το παιδάκι που εκφόβιζαν στο σχολείο, θα εκφοβίζουν κάποιον αδύναμο ενήλικα. Προέκταση αυτών των βαθιά ριζωμένων στερεοτύπων είναι και η αντίληψη για τα θύματα μπούλινγκ. Για παράδειγμα,αν ο Βαγγέλης ήταν πιο δυνατός και λιγότερο ευαίσθητος τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Άρα, αν δεν το έπαιρνε τόσο βαριά και ήταν πιο σκληρός μπορεί και να ζούσε τώρα.
Όχι κυρίες και κύριοι, κανένας Βαγγέλης δεν πρέπει να αλλάξει τον χαρακτήρα του, για να αντισταθεί σε κάποιους που ευχαριστιούνται να βασανίζουν τους άλλους. Στο κάτω κάτω, αυτοί είναι οι άρρωστοι της κοινωνίας μας. Κανένας δεν πρέπει να σιωπά σε τέτοια περιστατικά, γιατί όλοι γινόμαστε συνένοχοι και πρέπει όλοι μαζί να υψώσουμε το ανάστημά μας στους νταήδες. Θέλω να ελπίζω ότι σιγά σιγά θα ανοίξουν περισσότερα στόματα, θα ξετυλιχτεί το κουβάρι της υπόθεσης και οι πραγματικοί ένοχοι θα τιμωρηθούν. Η υπόθεση του Βαγγέλη, δεν αφορά μόνο την οικογένειά του, αλλά όλους μας, γιατί στη θέση του Βαγγέλη θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε.
Συγγνώμη Βαγγέλη που η κοινωνία μας αποδείχτηκε ανίκανη να σε προστατέψει…
