Της Ρένας Δανατζή,
Γλυκιά μου Αφροδίτη, με τα πανέμορφα, λαμπερά μαλλιά σου. Μελένια μου, με τα άψογα σεταρισμένα ρούχα. Με μια ζωή κομμένη και ραμμένη στην τελειότητα – των άλλων. Αγαπημένη μου Αφροδίτη, που παίζεις τένις, που δεν ασκείς τη δικηγορία από επιλογή, που προσπαθείς διακαώς να είσαι μια αψεγάδιαστη πολιτεύτρια της δεξιάς δίπλα στην ελίτ του κόμματος. Ρομαντική μου παρουσία, που γύρω σου έχεις πάντοτε ριγμένη τη χρυσόσκονη της καλαίσθητης θηλυκότητας. Μπράβο για την εικόνα που έχεις χτίσει με τόση επιμέλεια όλα αυτά τα χρόνια. Μπράβο για τις απόψεις σου, τις ανάγκες σου, τα έτσι και τα αλλιώς σου. Μπράβο, όμως, και σε όλες τις γυναίκες που μοιάζουν με εμένα.
Μπράβο σε εμάς που έχουμε τις ανασφάλειές μας, όταν κοιτάμε αψεγάδιαστες γυναίκες στα social media. Μπράβο μας που προσπαθούμε να μην μένουμε μόνο στην εικόνα μας, που θέλουμε οι άντρες που ήρθαν στη ζωή μας να μας θυμούνται και για άλλα πράγματα, εκτός από την μπούκλα που προσπαθούμε να πετύχουμε. Προσέχουμε κι εμείς τον εαυτό μας. Βαφόμαστε, χτενιζόμαστε, χτίζουμε την προσωπικότητά μας, όπως μπορούμε. Αλλά ξέρεις κάτι, βρε Αφροδίτη μου; Αντέχουμε και χωρίς μάσκαρα στην παραλία. Μπορούμε να πάμε και άβαφες στο σούπερ μάρκετ. Και πολλές φορές βγαίνουμε για καφέ και τα ρούχα μας δεν είναι τέλεια σεταρισμένα. Επειδή η μπλούζα που θέλουμε είναι στο πλυντήριο, επειδή προτιμήσαμε να κεράσουμε 3 φίλους από το να αγοράσουμε ένα επιπλέον ζευγάρι παπούτσια. Επειδή τα λεφτά μας δεν έφταναν και για ρούχα και για τα φροντιστήρια των παιδιών. Επειδή πρέπει να πληρώσουμε τα δίδακτρα του μεταπτυχιακού.
Εννοείται ότι θέλουμε να είμαστε όμορφες, αλλά δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Και δεν κρυβόμαστε. Μπορεί να νιώθουμε άσχημα κάποιες μέρες. Μπορεί να ξυπνάμε και να μας λείπει κάτι. Αλλά έχουμε αγαπηθεί. Βαθιά και αληθινά. Από άντρες που μας είδαν στα καλύτερα και τα χειρότερά μας. Μας είδαν να κλαίμε, να πνιγόμαστε στις ανασφάλειές μας, να προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας, να ζηλεύουμε γυναίκες που δείχνουν να έχουν την τέλεια ζωή, να τα βάζουμε με τον εαυτό μας για όσα δεν καταφέραμε. Και μας αγάπησαν πολύ, ρε συ Αφροδίτη. Κι έτσι, αγαπήσαμε κι εμείς τον εαυτό μας λίγο παραπάνω.
Ζούμε και χωρίς μανό στα νύχια. Ζούμε χωρίς ψεύτικες βλεφαρίδες, χωρίς αλογάκια στο κοντομάνικο και αυτό είναι οκ! Φυσικά και περιποιούμαστε τον εαυτό μας, αλλά μπορούμε να «μας αντέξουμε» και ατημέλητες. Και να σου πω και κάτι τελευταίο, γλυκιά μου Αφροδίτη; Είμαστε κι εμείς σέξι, απλά σε διαφορετικά μάτια. Και αυτό είναι πάρα πολύ κουλ!
