Της Σοφίας Πεχλιβανίδου,
Πολλές φορές σκέφτομαι με ποιον τρόπο μπορείς να εξηγήσεις σε ένα παιδί τα αισθήματα των μεγάλων, τον ενθουσιασμό, τον έρωτα, την απώλεια. Πώς βρίσκεις το μέσο, ώστε να καταστήσεις σαφή σε ένα παιδί όσα θέλεις, χωρίς να του στερήσεις την αθωότητα της παιδικότητάς του, χωρίς να το πληγώσεις, χωρίς να το απογοητεύσεις, προσδοκώντας να καταλάβει την όμορφη πλευρά που έχουν ακόμη και οι πιο άσχημες και οδυνηρές καταστάσεις, στις οποίες μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος στην πορεία της ζωής του; Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα ήρθε πριν λίγο καιρό μέσα από το βιβλίο του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου με τίτλο Ο Ροδομάγουλος, ένα ταξίδι στ’ αστέρια, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «ΚΑΚΤΟΣ».
Ανέκαθεν μου άρεσε να διαβάζω παιδικά παραμύθια, ιδίως εκείνα που είναι μεν γραμμένα για παιδιά, αλλά έχουν ίσως περισσότερη σημασία, όταν διαβάζονται από ενήλικες, που ανακαλούν στη μνήμη τους τα παιδικά τους βιώματα που σημάδεψαν και καθόρισαν την ενηλικίωσή τους. Τα παραμύθια, άλλωστε, έχουν σημαντική επίδραση στην ψυχοσύνθεση κάθε παιδιού που τα διαβάζει και δεν είναι λίγες οι φορές που πιάνω κι εγώ τον εαυτό μου να ανακαλεί μνήμες και σκέψεις που έκανε ως παιδί και να τις συγκρίνει με το πώς διαχειρίζεται την ίδια συναισθηματική κατάσταση ως ενήλικας. Τα παραμύθια, λοιπόν, είναι ένας ευφάνταστος τρόπος να ταξιδέψει κανείς στο παρελθόν και να διαπιστώσει την απόσταση που έχει διανύσει από την παιδική του ηλικία μέχρι το προσωπικό του παρόν.
Σε ένα τέτοιο ταξίδι με παρέσυρε η ανάγνωση του βιβλίου του Β. Χαραλαμπόπουλου, όπου περιγράφει την πραγματοποίηση του ονείρου ενός πλανήτη, του Ροδομάγουλου, να ξεφύγει από την τροχιά του ήλιου του και παντοτινού του φίλου, του Αστερίωνα, για να ταξιδέψει στο διάστημα, να ζήσει την περιπέτεια που φανταζόταν πάντα! Το ταξίδι αυτό το παρακολουθούμε μέσα στο όνειρο ενός κοριτσιού που συναντάει τον παππού της σε έναν κόσμο γεμάτο αστέρια. Ο παππούς της τής μιλάει για τον Ροδομάγουλο, έναν πλανήτη μικρό και μεγάλο ταυτόχρονα, έναν πλανήτη που θέλει να γυρίσει όλο το σύμπαν και το καταφέρνει να συμπυκνώσει το χρόνο, να ταξιδέψει πράγματι παντού, να δει όλα όσα ονειρευόταν, να συναντήσει άλλα αστέρια, άλλους πλανήτες, να γνωρίσει τη Γη, να ερωτευτεί για πρώτη φορά, να χαρίσει στην αγαπημένη του στιγμές μοναδικές μόνο και μόνο για να βλέπει τα λαμπερά της μάτια και να κοκκινίζουν τα μάγουλά του από ευτυχία!
Ο Β. Χαραλαμπόπουλος καταφέρνει να συμπεριλάβει σε ένα εξαιρετικό παιδικό παραμύθι, με γλαφυρότητα στη γραφή του και να αναδείξει θέματα, όπως τα μεγαλόπνοα όνειρα, την αισιοδοξία ότι θα επιτευχθούν, τον έρωτα με κάθε θετικό και κάθε αρνητικό του στοιχείο, την αγάπη και την αυτοθυσία για αυτούς που αγαπάμε, τη διαχείριση των τύψεων, τη θλίψη, την απώλεια αλλά και την ευχάριστη αποδοχή πως ό,τι αγαπήσαμε με όλη μας την καρδιά, θα είναι πάντα μέσα μας με έναν τρόπο. Ο Ροδομάγουλος γίνεται ο πιο γλυκός και ονειροπόλος ταξιδευτής του διαστήματος, και μας ταξιδεύει, όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας «..σε έναν κόσμο μακρινό, αλλά και κάπως γνώριμο».
Πράγματι, είναι μακρινός ο κόσμος του Ροδομάγουλου, λαμβάνοντας υπόψιν την διάρθρωση της κοινωνίας σήμερα, όπου οι «ροδομάγουλοι» είναι λίγοι και σπάνιοι, όπως και αυτός του παραμυθιού, και όταν συναντάμε ανθρώπους φωτεινούς σαν εκείνον, που μπορούν να κάνουν μια στιγμή που θέλουμε να κρατήσει για πάντα να μοιάζει με αιώνα, μας φαίνονται παράξενοι, διαφορετικοί και συχνά μας προκαλεί φόβο αυτό το ροδοκοκκίνισμα και το φως που τους συνοδεύει. Συνάμα, όμως, ο κόσμος αυτός είναι γνώριμος σε όλους μας με έναν τρόπο. Όχι επειδή απαραίτητα έχουμε όλοι συναναστραφεί με «ροδομάγουλους» ούτε γιατί είμαστε ενδόμυχα «ροδομάγουλοι», αλλά γιατί όσο κυνισμό κι αν έχουμε αποκτήσει μεγαλώνοντας, η καρδιά μας πάντα θα αναζητά πλάσματα «ροδομάγουλα» για να νιώσει αυτή την ανεξήγητη χαρά, την αισιοδοξία ενός ονείρου, τον έρωτα και την αφοσίωση που είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, είμαστε φτιαγμένοι για να τη χρειαζόμαστε και να την αποζητάμε σε κάθε βήμα αυτού του παράξενου ταξιδιού μας στο σύμπαν.
Η ιστορία του Ροδομάγουλου, λοιπόν, έχει τα πάντα. Βλέπουμε την περιπέτειά του με τρόπο πολυσχιδή, μέσα από τη φιλία, τον έρωτα, τον αποχωρισμό για να καταλήξουμε τελικά στη στιγμή που «…ο Ροδομάγουλος ήταν πια αστερόσκονη, μια αστερόσκονη που έπεσε γλυκά στη γη κι έλιωσε τους πάγους, κι άνθισαν πάλι τα βουνά…» και τελικά έμεινε για πάντα μέσα στην αγαπημένη του Γη, που τόσο αγάπησε και τήρησε την υπόσχεσή του να μείνει για πάντα, για το δικό του για πάντα, όσο ιδιόρρυθμο και αν ήταν τελικά. Η υπόσχεση εκπληρώθηκε. Και οι εκπληρωμένες υποσχέσεις δημιουργούν μια πληρότητα και μια γαλήνη στους ανθρώπους, αλλά και στα αστέρια, γιατί κάθε ύπαρξη στο σύμπαν αναζητά μια πληρότητα που να της ταιριάζει. Ο «Ροδομάγουλος» στο όνειρο του κοριτσιού, που πρωταγωνιστεί στο παραμύθι, βρήκε την πληρότητα που αναζητούσε, το ίδιο και το κορίτσι που αποχαιρέτησε τον παππού της, κρατώντας για πάντα το κίτρινο τριαντάφυλλό της και την ανάμνηση των παραμυθιών που της έλεγε και ήταν γεμάτα αστέρια.
Δεν είμαι σίγουρη εάν η ιστορία του Ροδομάγουλου με συγκίνησε γιατί είναι ιστορία αγάπης μεταξύ αστεριών ή γιατί βρήκα έναν τρόπο να βλέπω ακόμη και τους αποχωρισμούς με μια αισιόδοξη ματιά. Ίσως να παραγίνομαι ρομαντική, διαβάζοντας τέτοιες ιστορίες, ωστόσο ο «Ροδομάγουλος» και κάθε άλλος που του μοιάζει έστω και λίγο, όπου και να βρεθεί στο σύμπαν αποτελεί έναν φορέα αισιοδοξίας, καλοσύνης και φωτός που χρειάζεται ο κόσμος μας τόσο πολύ! Και εδώ που τα λέμε, αν πιστεύαμε λίγο παραπάνω στη μαγεία του ταξιδιού των αστεριών, ίσως να ήταν και η επίγεια περιπέτεια του καθενός μας λίγο ομορφότερη, λίγο πιο αξιομνημόνευτη, ίσως να εκτιμούσαμε και λίγο περισσότερο ότι τελικά έτυχε να τη ζήσουμε!
