Της Μαρίας Τάκη,
«Άδικα η μαμά του, η κυρία Παπιαπίδου, προσπαθεί να το πείσει ότι όλα τα παπάκια έχουν και πρέπει να έχουν κίτρινα πόδια»
Αυτή ήταν η φράση που διαβάζοντας την, αποφάσισα να γράψω για Το παπάκι που δεν του αρέσανε τα ποδαράκια του. Το όγδοο στη σειρά βιβλίο από τη σειρά «Ιστορίες από το νησί των πυροτεχνημάτων» από τις εκδόσεις Κέδρος, που εξιστορεί τον κόπο και την προσπάθεια που έκανε το παπάκι μας προκειμένου να αποκτήσει τα ποδαράκια που του άρεσαν.
Ξέρετε, μερικές φορές υπάρχουν κάποια παπάκια που μπορεί να μην τους αρέσουν τα ποδαράκια τους και να θέλουν να τα αλλάξουν. Στο κάτω-κάτω, τι σημαίνει ότι το κίτρινο χρώμα πρέπει ντε και σώνει να αρέσει σε όλα τα παπάκια, επειδή με τέτοιο χρώμα ποδαράκια γεννήθηκαν; Κι αν σε κάποιο παπάκι αρέσει περισσότερο το κόκκινο, το ροζ ή το πράσινο; Τι γίνεται τότε; Τότε φίλοι μου, θα φωνάξει δυνατά: «Πάω να βρω την τύχη μου» και θα ξεκινήσει το ταξίδι της αναζήτησής της.
Η τύχη για τον καθένα, έχει διαφορετική μορφή. Για το παπάκι που θέλει επειγόντως άλλο χρώμα ποδαράκια, αυτή μπορεί να εμφανιστεί ως ένα ζευγάρι μπλε βατραχοπέδιλα, κι έτσι το παπάκι φορώντας τα, θα ξεφορτωθεί το κίτρινο της κιτρινίλας από πάνω του. Τι ευτυχία! Όμως η τύχη, όσο κι αν θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε το αντίθετο, δεν έρχεται ποτέ ουρανοκατέβατη, πάντα χρειάζεται κόπο. Ακόμη και το φαινομενικά τυχερό μας απαιτεί μόχθο για να κατακτηθεί. Το παπάκι χρειάζεται χρήματα για να αποκτήσει τα μπλε βατραχοπέδιλα, διότι τίποτε στη ζωή δεν έρχεται χωρίς αντίτιμο, πόσο μάλλον η ευτυχία! Το μόνο πράγμα που θα του δώσει χρήματα, λοιπόν, είναι η δουλειά! Κανείς, όμως, δεν είναι φτιαγμένος για όλες τις δουλειές του κόσμου! Άλλες μπορεί να χρειάζονται ύψος για να πατάς τα κουμπιά του ασανσέρ, λεπτά δάχτυλα για να γράφεις κείμενα στις γραφομηχανές, ευελιξία για να χορεύεις μπαλέτο πάνω στη σκηνή και πόσα άλλα! Υπάρχουν, όμως, και δουλειές που απαιτούν οπωσδήποτε πλατιά ποδαράκια, όπως ο πατητής σταφυλιών, που όσο πιο μεγάλα πόδια έχεις τόσο πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά πατάς τα σταφύλια! Και όχι μόνο αυτό, αλλά τα ποδαράκια σου βάφονται προσωρινά κόκκινα, δίνοντας σου την ψευδαίσθηση ότι το χρώμα τους είναι άλλο, φτάνοντας σε έστω και εικονικά ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο σου!
Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται, όταν η ζωή ανταμείβει την προσπάθειά σου. Για το παπάκι μας, τα τέσσερα κατοστάρικα που επρόκειτο να πληρωθεί ήταν ζωτικής σημασίας! Τόσο κόστιζαν τα βατραχοπέδιλα που θα τον έβγαζαν από την γκρίνια και τη μιζέρια. Όταν λοιπόν ο μαγαζάτορας τα βγάζει από τη βιτρίνα και τα φοράει, γίνεται το πιο ευτυχισμένο παπάκι της χώρας! Δεν χορταίνει να κοιτάζει τα ποδαράκια του, δεν χάνει ευκαιρία να περπατάει καμαρωτά και να τα επιδεικνύει σε όλους και χαμογελάει συνέχεια διάπλατα (κοίτα να δεις τι σου κάνουν ένα ζευγάρι μπλε βατραχοπέδιλα!).
Το παπάκι που δεν του αρέσανε τα ποδαράκια του έχει έναν βαθύ συμβολισμό και στέκεται απέναντι σε κάθε ψήγμα ρατσισμού και κοινωνικής προκατάληψης τόσο γλυκά και παιδικά που σχεδόν δεν το καταλαβαίνεις. Διαβάζοντας για τη στεναχώρια του πρωταγωνιστή μας ενδόμυχα αναφωνείς «ε, και τι πειράζει που θέλει να αλλάξει χρώμα!», μη συνειδητοποιώντας ότι στην πραγματικότητα στεκόμαστε κατά βάση επικριτικά σε κάθε αλλαγή, μικρού ή μεγάλου βεληνεκούς. Χαμογελάς αφελώς με την διαδικασία αναζήτησης δουλειάς, ξεχνώντας ταυτόχρονα τη δική σου αγωνία και περιπέτεια μέχρι να εδραιωθείς στην αγορά εργασίας. Λυπάσαι που η μαμά πάπια δεν καταλαβαίνει το σκεπτικό του παιδιού της, ενώ αν ανασύρεις ένα σωρό περιγραφές από τους φίλους και τους συγγενείς σου (ή ακόμη κι από εσένα το ίδιο), ενδέχεται να παρατηρήσεις ότι η έλλειψη αποδοχής και στήριξης των γονέων προς τα παιδιά τους, αποτελεί και τη μεγαλύτερη τροχοπέδη προκειμένου αυτά να ζήσουν τη ζωή που πραγματικά θέλουν!
Όμως, το κυριότερο είναι πως το γλυκύτατο αυτό παπάκι σου διδάσκει πως όσο κι αν αναλύεις ή ακούς τους γύρω σου, ενδέχεται κάποιες φορές το μόνο που χρειάζεται να είναι η ανάληψη δράσης. Αν οι γονείς σου δεν καταλαβαίνουν την ανάγκη σου για μπλε ποδαράκια, ενδέχεται να μην χρειάζεται να σπαταλήσεις άλλο χρόνο προσπαθώντας να τους το εξηγήσεις. Ανάλαβε δράση και προσπάθησε εσύ να αλλάξεις το χρώμα τους. Για σένα, για κανέναν άλλον. Γιατί εσύ θα νιώθεις καλύτερα με άλλο χρώμα ποδαράκια, γιατί εσύ θα έχεις πιο όμορφη και λειτουργική ζωή. Τα «πρέπει» για τα κίτρινα ποδαράκια, αλλά και όλα τα κοινωνικά πρέπει που έχουν χτιστεί ανά τους αιώνες, δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από καραμέλες, που έχουμε μάθει να πιπιλάμε χωρίς κανείς μας να αναρωτιέται το λόγο. Και αν κάποια στιγμή θελήσουμε να πιπιλήσουμε κάποια άλλη καραμέλα με γεύση καλύτερη από αυτή που ήδη έχουμε, θα χρειαστεί να φτύσουμε την ήδη υπάρχουσα, προκειμένου να απολαύσουμε την καινούργια. Κι εκεί δεν θα πρέπει, εκεί θα το θέλουμε.
Όπως τα μπλε ποδαράκια, δηλαδή! Που δεν έπρεπε να αλλάξουν χρώμα (εξάλλου, δεν πρέπει τίποτα σε αυτή τη ζωή), αλλά άλλαξαν γιατί ο κάτοχος τους το ήθελε. Κι ίσως αυτή να είναι η μια από τις πιο σημαντικές ιστορίες για φτυμένη κοινωνική καραμέλα που οφείλουμε όλοι να τη διαβάσουμε!
