Της Σάντυ Μακκού,
Πόρτες. Άλλες μεγάλες κι άλλες μικρές. Πόρτες, που κάποτε άνοιξαν κι αν μη τι άλλο έκλεισαν. Άνθρωποι, που δεν σκοπεύουν πια να μπουν από κανένα παράθυρο. Ούτε καν να προσπαθήσουν. Ηρεμία. Πάνω απ’ όλα ψυχική. Κανένα πάθος, κανένα έντονο συναίσθημα για το περιεχόμενο του δωματίου. Ένα χαμόγελο στο άκουσμά του ή έστω, ένα μικρό μειδίασμα κι αυτό είν’ όλο. Τι μας έφερε εδώ; Οι επιλογές μας. Κι αν ισχύει αυτό που είπαν κάποτε: «Είμαστε οι επιλογές μας», τότε ποιος να αρνηθεί τον εαυτό του;
Σιωπή. Πόσο γεμάτη λέξη; Ιδανική, θα έλεγε κανείς, για να προοικονομήσει τον επόμενο όρο. «Παρελθόν». Έρχεται πάντα σχεδόν μέσα σε μία νεφέλη ηρεμίας. Πλησιάζει αργά, σχεδόν απειλητικά από τα έγκατα του υποσυνείδητου κι εμφανίζεται από εκεί που δεν το περιμένεις με την πιο επικίνδυνη μορφή, τη σκέψη. Η γοητεία του παραμένει πάντα σταθερή. Έχει πάντα έναν μοναδικά γλυκό τρόπο να σε σκοτώνει φέρνοντάς σε στη ζωή. Από μία πιο αλληγορική σκοπιά, μοιάζει με μία απροσδιόριστη δύναμη που σε βουλιάζει στο βυθό κι ύστερα σε βγάζει στον αφρό. Ένας πνιγμός που επιβεβαιώνεται μόνο όταν αγγίξεις ξανά την επιφάνεια. Βρίσκεσαι πάλι σ’ αυτήν όντας «νεκρός». Πόσο αρμονικό μοιάζει να είναι… Και πόσο εύκολα σε γυρίζει πίσω μία μόνο σκέψη, ενώ πλέον βρίσκεσαι μπροστά.
Και το ερώτημα παραμένει πάντα το ίδιο. Γιατί; Ίσως γιατί ξεχνάς. Πέφτεις στην πλάνη του αέρα, του οξυγόνου, της θέας του ουρανού κι έτσι, ξεχνάς ότι βρίσκεσαι ακόμη στο νερό. Στην ουσία, ποτέ δεν υπήρχε κάτι «ξένο» που σε τραβούσε στον πάτο. Εσύ ήσουν που αφέθηκες. Τότε, το «μήπως» διαδέχεται το «γιατί». Μήπως -έστω και ασυνείδητα- θες να βουλιάξεις; Μήπως θες να θυμηθείς; Μήπως τότε ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος; Κι αν όντως ήσουν, γιατί σε κάνει δυστυχισμένο αυτή η ανάμνηση; Ίσως επειδή δεν είσαι τώρα. Ίσως γιατί δεν το εκτίμησες τότε. Ίσως, πάλι, να ήσουν απλώς άλλος, να είχε άλλη όψη τότε η ευτυχία. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό που επιδιώκεις μέσα από τη συγκεκριμένη σκέψη είναι να πάρεις πίσω, έστω και για λίγο αυτό που ήσουν. Τώρα, έπειτα από τόση σκέψη, μάλλον κατάλαβες πως η ευτυχία έρχεται για λίγο.
Κατακλεισμός εικόνων, προσώπων, φωνών και χώρων. Θυμάσαι. Μα το πρόβλημα δεν είναι οι αναμνήσεις που σε οδήγησαν σε αυτές τις σκέψεις, αλλά αυτά που ξέχασες. Αυτά που τώρα προσπαθείς να θυμηθείς. Απλά και καθημερινά πράγματα που τότε έμοιαζαν να είναι δεδομένα. Μπορεί κάποτε να έγιναν και μια ευχάριστη ρουτίνα. Αλλά τώρα, γιατί δεν τα θυμάσαι; Αφού τόσες φορές τα γεύτηκες. Πού ήσουν; Κι αν τότε ήσουν κάπου, τώρα γιατί δεν είσαι πουθενά; Άρχισες να ξεχνάς το παρελθόν σου και βρέθηκες καταδικασμένος να το ξαναζήσεις μέσα από τις σκέψεις σου.
Μοιάζει αστείο να προσπαθείς, σαν ιστορικός, να αλλάξεις το παρελθόν. Λυπάσαι, διότι το παρελθόν ήταν γεμάτο όνειρα και προσδοκίες που θα γίνονταν πράξη σε κάποιο μέλλον, το οποίο τώρα ονομάζεται «παρόν». Σκέφτεσαι… Το παρελθόν σου είναι όλα όσα απέτυχες να είσαι. Όμως, συλλογίσου αυτό. Το παρελθόν ήταν ο πρόλογος. Κι έχεις ένα ολόκληρο έργο να γράψεις ακόμη. Μην παλεύεις να το αλλάξεις. Σβήνοντας έστω και ένα κομμάτι του, αυτομάτως χάνεις κι ένα σημαντικό τμήμα του μέλλοντος.
Αναμνήσεις. Στιγμές παγωμένες στο χρόνο. Σου θυμίζουν όσα έζησες, όσα ήσουν, όσα δεν μπορείς να έχεις πια. Αλλά αν αφεθείς, μπορούν να σε παγώσουν μαζί τους. Δεν μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή ξεφυλλίζοντας ένα άλμπουμ περασμένων εποχών. Έρχεται κάποτε η στιγμή που πρέπει να βγεις εκεί έξω και να φτιάξεις καινούριες. Πού ξέρεις, ίσως και να οδηγηθείς εκεί που πραγματικά ήθελες να φτάσεις.
«Αν συνδυάσουμε το σκοτεινό παρελθόν με το λαμπρό μέλλον, θα έχουμε ένα γκρίζο παρόν» – Εβγκένι Κασέγιεφ
Γεννημένη στις 25 Αυγούστου το 2000, με καταγωγή από τη Ναύπακτο. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, στην Κομοτηνή, με κατεύθυνση την πολιτική επιστήμη.
