Της Μαριτίνας Γκίνη,
Την προηγούμενη εβδομάδα η χώρα μας δέχτηκε ένα ισχυρό πλήγμα στον φυσικό της πλούτο. Η πυρκαγιά που ξεκίνησε στις 19 Μαΐου από το Σχίνο Λουτρακίου Κορινθίας, επεκτάθηκε στο Αλεποχώρι και εν συνεχεία στην επικράτεια του Δήμου Μεγάρων, αφήνοντας πίσω της, σύμφωνα με το Αστεροσκοπείο Αθηνών, 71.285 στρέμματα καμένης γης, γεγονός που την καθιστά τη σημαντικότερη πυρκαγιά της τελευταίας δεκαετίας.
Οι κάτοικοι του Δήμου Μεγάρων ήρθαν αντιμέτωποι με μια καταστροφική πυρκαγιά, που στο πέρασμά της έκαψε καλλιέργειες, σπίτια, κόπους μιας ολόκληρης ζωής, αλλά και τον πνεύμονα της Δυτικής Αττικής, τα Γεράνεια Όρη. Η οικολογική καταστροφή είναι ανυπολόγιστη για τις πυρόπληκτες περιοχές, καθώς οι πληγές στη χλωρίδα και την πανίδα του τόπου θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να κλείσουν. Στο δάσος των Γερανείων Όρων υπήρχαν πάνω από 930 είδη δέντρων, πλήθος προστατευόμενων πουλιών, αλλά και καταφύγιο Άγριας Ζωής.
Ωστόσο, σε όλους εμάς τους κατοίκους του Δήμου Μεγάρων, προκάλεσε εντύπωση η απόκρυψη της ακριβούς τοποθεσίας από τα ΜΜΕ και η συνεχής αναφορά για μια πυρκαγιά στην Κορινθία, όταν το μεγαλύτερο μέρος του καμένου δάσους ανήκει στον Δήμο Μεγάρων. Οι συμπολίτες μου επανειλημμένα διόρθωναν στα σχόλια των ειδησεογραφικών ιστοτόπων την τοποθεσία, αλλά και πάλι καμία αναφορά, οι τίτλοι συνέχιζαν να γράφουν για μια φωτιά κάπου στο Αλεποχώρι, κάπου στην Κορινθία. Οι Μεγαρείς είδαν κόπους μιας ζωής να γίνονται στάχτη, μίλησαν οι ίδιοι και εξήγησαν την γεωγραφική τοποθεσία του Μεγαρικού κάμπου, αλλά οι δημοσιογράφοι που είναι υπεύθυνοι για την ενημέρωση μας, δεν έκαναν τον κόπο να ανοίξουν ούτε έναν χάρτη, για να δουν τι έχει καταστρέψει στο πέρασμά της η πυρκαγιά.
Τα δελτία ειδήσεων έκαναν μια ολιγόλεπτη ενημέρωση για την φωτιά, που έκαιγε κάπου στην Κορινθία, και προχωρούσαν στο επόμενο θέμα. Κάπως έτσι, αυτή η καταστροφική πυρκαγιά αντιμετωπίστηκε χωρίς την σημασία που της αρμόζει, αφού δεν θρηνήσαμε θύματα. Μπορεί να μην χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, χάθηκαν όμως τα ζώα που ζούσαν στο δάσος των Γερανείων Όρων και τα μωρά τους, αφού είναι η περίοδος αναπαραγωγής τους, ενώ οι αγρότες της περιοχής μας έχασαν την σοδιά τους που με αυτή συντηρούσαν τις οικογένειές τους και κάηκαν τα σπίτια τους, οι αναμνήσεις τους, τα παιδικά τους χρόνια.
Η καταστροφή, όμως, δεν τελειώνει εδώ. Το βουνό που έδινε μια ανάσα δροσιάς τις καυτές μέρες του καλοκαιριού, που αποτελούσε ένα μοναδικό τοπίο, που ξεχώριζε μέσα από το τσιμέντο, δεν υπάρχει πια. Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι ακόμα πιο δύσκολος, όταν θα ξεκινήσουν οι βροχές, τα φερτά υλικά και η λάσπη από το βουνό, θα πνίξουν τους ήδη πληγέντες του οικισμού του Δήμου Μεγάρων και του Σχίνου Κορινθίας.
Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν άδικο, από τη δική μου μεριά, να μην πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους πυροσβέστες, οι οποίοι με κάθε τρόπο προστάτευσαν τους συμπολίτες μας, εκκενώνοντας άμεσα τις περιοχές που πλήττονταν από την πυρκαγιά και που για τέσσερις μέρες δεν έπαψαν να μάχονται με τις φλόγες. Στους συμπολίτες μου, οι οποίοι εθελοντικά έσπευσαν να προστατεύσουν και να σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ζώα μπορούσαν, που από την πρώτη στιγμή συνέλεξαν τρόφιμα και νερά για να προσφέρουν σε αυτούς που μάχονταν με τις φλόγες.
Η πόλη μας, δυστυχώς, καταστράφηκε σε μια εποχή που διατυμπανίζεται η σημασία της πράσινης ανάπτυξης και που η προστασία και η αποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Ο εμπρησμός των δασών μας, είτε από αμέλεια είτε για οποιαδήποτε σκοπιμότητα, είναι μια αποτρόπαια εγκληματική ενέργεια. Οι άνθρωποι ξεχνάμε ότι είμαστε και εμείς μέρος της φύσης και πως η φύση μπορεί να επιβιώσει χωρίς εμάς, εμείς, όμως, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν.
