της Χριστίνας Γιαμούζη,
Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος είναι αδιαμφισβήτητα ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο. Σε γυρίζει σε εποχές που απέχουν σε μεγάλο βαθμό από το σήμερα. Σε αυτές επικρατούσε μια γλυκιά αθωότητα, αφού δεν υπήρχαν τεχνολογικά μέσα, καθώς το να είχε κανείς τηλεόραση και σταθερό τηλέφωνο στο σπίτι του εκείνη την εποχή θεωρούνταν πολυτέλεια σε αντίθεση με σήμερα που θεωρούνται δεδομένα. Έτσι, οι άνθρωποι εκείνης της εποχής ανυπομονούσαν να πάνε σε ένα θέατρο ή σε έναν κινηματογράφο για να διασκεδάσουν. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι η πρώτη ταινία που μας σώζεται σήμερα είναι από το 1905 από τους αδελφούς Ιωάννη και Μιλτιάδη Μανάκια και πρόκειται για την ταινία «Υφάντρες».
Φυσικά, οι πρώτες ώριμες ελληνικές ταινίες αρχίζουν να κινηματογραφούνται στη διάρκεια του 20ου αιώνα, κατά τον μεσοπόλεμο. Το 1955-1967, στη λεγόμενη και ως Χρυσή Εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, γυρίζονται οι πιο γνώστες για τον κόσμο, ελληνικές ταινίες, οι οποίες μέσα από το ταλέντο των ηθοποιών, το κατά κύριο λόγο κωμικό περιεχόμενο και τις φοβερές σκηνοθεσίες κατάφεραν να διατηρηθούν μέσα στο χρόνο. Ο ελληνικός κινηματογράφος είχε ένα τεράστιο καστ ηθοποιών, καθώς μόνο η Φίνος Φιλμ έδωσε δουλειά σε πάνω από 1.200 ηθοποιούς, πράγμα σπουδαίο για τα δεδομένα της εποχής. Καθένας από αυτούς είχε την δική του φυσιογνωμία και προσωπικότητα και φυσικά μέσα στο χώρο ο καθένας είχε το δικό του ξεχωριστό κεφάλαιο στην υποκριτική. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους 1.200 ηθοποιούς οι περισσότερες ήταν γυναίκες, οι οποίες λατρευτήκαν από το κοινό και μέχρι σήμερα μας έχουν μείνει αξέχαστες για το ταλέντο τους, το χιούμορ τους και την ομορφιά τους.
ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ
Θα έλεγα ότι απ’ όλες τις ηθοποιούς είναι μακράν η αγαπημένη μου, χωρίς υπερβολή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, παρακολουθούσα ελληνικές ταινίες με την οικογένεια μου και κάθε φορά που έβλεπα ταινία με πρωταγωνίστρια την Ρένα Βλαχόπουλου, χαιρόμουν τόσο πολύ γιατί με έκανε να γελάω και να θαυμάζω, παράλληλα, το πόσο αληθινή ήταν. Τραγουδούσε, χόρευε και θα έλεγα ότι ήταν μια ταλαντούχα και ολοκληρωμένη σοου-γούμαν. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1923, προερχόταν από μια αρκετά φτωχή οικογένεια και όπως λέει και η ίδια σε συνέντευξη της, έκλεβε από τους συμμαθητές της το φαγητό τους, καθώς κάποιες φορές δεν είχε να φάει. Αυτό, όμως, δεν την σταμάτησε από το να σπουδάσει στο Ωδείο του Δραματικού Συλλόγου της Κέρκυρας.
Από τα 16 της ξεκίνησε την καριέρα της, αρχικά εμφανιζόμενη σε μικρά μαγαζιά, μέχρι που την ανακάλυψε ο Μίμης Τραϊφόρος. Οι πιο διάσημες ταινίες της είναι το «Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι» (1971), που ανήκει στις έγχρωμες ελληνικές ταινίες και η ίδια πρωταγωνιστεί. Στην ταινία υποδύεται μια τηλεφωνήτρια, τη Ρένα, η οποία ζει με τα δυο ξεμυαλισμένα αδέρφια της, που δεν εργάζονται και η ίδια δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Οι περιπέτειες τους ξεκινούν με μια παρεξήγηση για ένα κερδοφόρο λαχείο. Τα αδέρφια της και η ίδια βρίσκονται στη Ρόδο και ξεκινούν μια παράνομη επιχείρηση, παριστάνοντας το μέντιουμ, αλλά τους παίρνουν είδηση και προσπαθούν να ξεφύγουν με ένα μικρό αεροπλάνο, το οποίο τελικά θα πέσει στην έρημο. Εκεί θα συλληφθούν και θα καταλήξουν σε ένα χαρέμι ενός εμίρη, τον οποίο η Ρένα θα μαγέψει και θα τον κάνει να την πάρει για γυναίκα του. Ίσως αυτή η ταινία έχει και ένα ηθικό δίδαγμα, καθώς παρά τις ατυχίες και τις δυσκολίες, στο τέλος όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Έχει πρωταγωνιστήσει και σε άλλες υπέροχες ελληνικές ταινίες όπως: «Η Χαρτορίχτρα» (1964), «Η ζηλιάρα (1968)» , «Η Παριζιάνα» (1969), «Η θεία μου η Χίπισσα» (1970), «Η Κόμισσα της Κέρκυρας» (1972).
ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
Μια σπουδαία κωμικός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου που μονό γέλια ήξερε να μοιράζει στο κοινό της. Σε σχέση με τις άλλες ηθοποιούς που μπορεί να κέρδιζαν με την τσαχπινιά τους, η Βασιλειάδου κέρδιζε με το χιούμορ της αλλά και τις ατάκες που τις έβγαιναν με απόλυτα φυσικό τρόπο. Πιστεύω πως έτσι ακριβώς ήταν και ο χαρακτήρας της εκτός του χώρου της υποκριτικής. Γεννήθηκε το 1897 στην Αθήνα από μια φτωχή οικογένεια. Δεν τελείωσε το σχολείο, καθώς έπρεπε να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια της. Το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασίου, αλλά το άλλαξε, καθώς ήθελε να κάνει καριέρα στην υποκριτική και στο τραγούδι. Η πρώτη της εμφάνιση στο κοινό ήταν το 1922 στη χορωδία του Θεάτρου Ολύμπια, στο έργο «Εργάνη» του Τζουζέπε Βέρντι, ενώ παράλληλα ξεκίνησε τις σπουδές της στη Γεννάδιο Σχολή, αλλά και την καριέρα της στο Λυρικό Θέατρο ως χορωδός στην όπερα του Βέρντι «Ο Εργάνης». Αργότερα, συμμετείχε και σε πολλές θεατρικές παραστάσεις.
Το 1930 το κοινό της άρχισε να την απολαμβάνει στη μεγάλη οθόνη του κινηματογράφου και συγκεκριμένα στην ταινία του ολλανδού ηθοποιού και σκηνοθέτη Λου Τέλεγκεν «Το Όνειρον του γλύπτου». Την δεκαετία του ’50 έγινε μια από τις πιο γνωστές ηθοποιούς στον καλλιτεχνικό χώρο. Πολλές από τις δημοφιλείς κωμωδίες που συμμετείχε ήταν «Το Στραβόξυλο» (1952), «Η ωραία των Αθηνών» (1954), «Η θεία από το Σικάγο» (1957), «Η κυρά μας η μαμή» (1958). Η «θεία από το Σικάγο» είναι μια από τις πιο διάσημες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, καθώς όταν κυκλοφόρησε έκοψε πάνω από 142.459 εισιτήρια και μέχρι σήμερα την απολαμβάνουμε στη μικρή οθόνη. Ως προς την πλοκή, η Βασιλειάδου υποδύεται την θεία από το Σικάγο, την Καλλιόπη, η οποία γυρίζει από την Αμερική και επισκέπτεται τον αδελφό της, τον Χαρίλαο και την οικογένεια του. Ο Χαρίλαος μεγάλωνε τις κόρες του με αυστηρές αρχές και δεν τις άφηνε να πάνε πουθενά μονές τους, με αποτέλεσμα και οι τέσσερις κόρες να είναι ανύπαντρες. Η Καλλιόπη (Γεωργία Βασιλειάδου) έβαλε το σχέδιο της σε εφαρμογή με μονό σκοπό να παντρέψει τις ανιψιές της. Ξεκαρδιστική ταινία με έντονο λαογραφικό στοιχείο, που πραγματικά αξίζει κάποιος να δει.
ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ
Το πραγματικό της όνομα ήταν Ευγένεια Καρπούζη και γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1934. Από μικρή είχε ζήσει σε πολλές και διάφορες πόλεις λόγω των μεταθέσεων που είχαν οι γονείς της, καθώς ήταν εκπαιδευτικοί. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και πήγαινε σε Γαλλικό σχολείο Καλογριών. Η αγάπη της για το θέατρο ξεκίνησε από την εφηβική της ηλικία, ενώ στην συνέχεια αποφάσισε να σπουδάσει στην Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου δίπλα σε σπουδαίους καθηγητές και ηθοποιούς. Η πρώτη της ταινία ήταν η «Λατέρνα, Φτώχια και Φιλότιμο», που κυκλοφόρησε το 1955 σε σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου. Ακολούθησαν άλλες 30 ταινίες όπως: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Η νύφη το ’σκασε» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «Δεσποινίς διευθυντής» (1964), «Μια τρελή τρελή οικογένεια» (1965), «Τζένη – Τζένη» (1966), «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» (1968), «Μια γυναίκα στην αντίσταση» (1970).
Η «Δεσποινίς Διευθυντής» είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Κρύβει από πίσω της μια ρομαντική ιστορία, αλλά σε συνδυασμό με κωμικές σκηνές. Στην ταινία υποδύεται τη Λίλα Βασιλείου, η οποία είναι απόφοιτος πολιτικός μηχανικός και ξεκινά να εργάζεται σε μια εταιρία ως αναπληρώτρια διευθύντρια. Εκεί γνωρίζει τον Αλέκο Σαμιωτάκη (Αλέκος Αλεξανδράκης), ο οποίος ήταν λάτρης του γυναικείου φύλου και ξεκινά να την φλερτάρει χωρίς να ξέρει ποια ήταν η θέση της στην εταιρία. Η Λίλα τον ερωτεύεται και προσπαθεί με την βοήθεια της ξαδέρφης της (Λίλλη Παπαγιάννη) να γίνει πιο θηλυκή, αφήνοντας πίσω την αυστηρότητα της με σκοπό να τον κερδίσει.
ΜΑΡΩ ΚΟΝΤΟΥ
Μια ηθοποιός με μεγάλη καλλιτεχνική καριέρα, ψηλή, όμορφη, φινετσάτη καλλίγραμμη, αλλά και ταλαντούχα. Σε όλη της τη διαδρομή έπαιξε σε περίπου 60 ταινίες και 90 θεατρικά έργα. Η Μάρω Κοντού ή αλλιώς Μαριάνθη γεννήθηκε στις 21 Ιούνιου 1934 στην Αθήνα. Ξεκίνησε τα βήματα της, σπουδάζοντας στη σχολή χορού Κούλας Πράτσικα (νυν Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης). Από το 1953 έως το 1958 συμμετείχε στο χορό του Αρχαίου Δράματος του Εθνικού Θεάτρου, όπου και ξεχώρισε λόγω του εξαιρετικού της ταλέντου, βγάζοντας πολύ σύντομα άδεια ηθοποιού. Την εμφάνιση της στον κινηματογράφο την κάνει με έναν μικρό ρόλο στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Χαρούμενο Ξεκίνημα», που σκηνοθέτησε ο Ντίνος Δημόπουλος το 1954.
Μια άλλη ερμηνεία που σίγουρα την ξεχώρισε στο ελληνικό κοινό ήταν στην ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» και ήταν από τους κορυφαίους ρόλους της καριέρας της. Μια κωμωδία του Γεώργιου Τζαβέλλα που κυκλοφόρησε το 1965. Στην ταινία παρουσιάζεται το ζευγάρι Κοκοβίκου μαζί με τον ηθοποιό Γιώργο Κωνσταντίνου, ένα ζευγάρι που έμεινε στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Μια ταινία επίσης που θιγεί στερεότυπα και ζητήματα που ταλανίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Άλλες γνωστές ταινίες της είναι οι έξης: «Τα Κίτρινα Γάντια» (1960). «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963) «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» (1968).
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ρένα Βλαχοπούλου, sansimera.gr, διαθέσιμο εδώ
- Γεωργία Βασιλειάδου, sansimera.gr, διαθέσιμο εδώ
- Γεωργία Βασιλειάδου, el.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
- Η θεία απ’ το Σικάγο, el.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
- Τζένη Καρέζη, sansimera.gr, διαθέσιμο εδώ
- Τζένη Καρέζη, el.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
- Δεσποινίς Διευθυντής, el.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
- Μάρω Κοντού, sansimera.gr, διαθέσιμο εδώ
- Μάρω Κοντού, finosfilm.com, διαθέσιμο εδώ
- Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα, el.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
