Της Ειρήνης Λεούδη,
Με αφορμή τις επερχόμενες Ευρωεκλογές και καθώς αναζοπυρώνονται οι συζητήσεις για τις εθνικές εκλογές, ήρθε η ώρα να αναλύσουμε την άλλη όψη του «πολιτικού νομίσματος», αυτή των πολιτών. Κάθε φορά που έρχονται εκλογές παρατηρούμε το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Δεξιά και Αριστερά.
Αρχικά, ας εξηγήσουμε τι εννοούμε με τον όρο «Δεξιά». Ο όρος αναφέρεται κυρίως σε θέσεις και αντιλήψεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως συντηρητικές, με την πολιτική έννοια του όρου, δηλαδή την διαφύλαξη με άλλα λόγια της ιστορικής εθνικής κληρονομιάς και της θρησκείας. Στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ως δεξιοί χαρακτηρίζονται οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς στην οικονομία και ταυτόχρονα η ελάχιστη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους σε αυτή.
«Αριστερά». Διχάζεται ανάμεσα στην «Κεντροαριστερά» και στην αντικαπιταλιστική Αριστερά ή αλλιώς «Ακροαριστερά». Στόχος και των δύο η άμβλυνση ορισμένων μόνο κραυγαλέων ταξικών ανισοτήτων και η διατήρηση κοινωνικής ομαλότητας. Με τον όρο «Ακροαριστερά», αναφέρεται η ριζοσπαστική εκδοχή της Αριστεράς στην πολιτική και χρησιμοποιείται για να περιγράψει την Αριστερά που δεν έχει μεταρρυθμιστική στρατηγική, αλλά επιζητεί την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την ολοκληρωτική (σε ακραίες περιπτώσεις) παρέμβαση του κράτους στην κοινωνία και στην οικονομία.
Σύμφωνα λοιπόν, με τους ανωτέρω ορισμούς (αλλά και με την ιστορική διαδρομή των κομμάτων της εξουσίας και των αποτελεσμάτων μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση) προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος είναι κατά βάση αριστερός ψηφοφόρος. Το κακό της υπόθεσης είναι πως την πολιτική αυτή ταυτότητα και θέση την διαμόρφωσε είτε λόγω «οικογενειακού θεσμού και εθίμου» (κάτι που επικρατεί αρκετά στην Ελλάδα), είτε λόγω εξυπηρέτησης προσωπικών του συμφερόντων, δημιουργώντας εν τέλει αυτό που ονομάζουμε «πελατειακό κράτος». Είναι παράλογο, να αποζητά «αριστερό» κράτος και Κυβέρνηση, ενώ ταυτόχρονα αντιμάχεται σε αριστερές πολιτικές, όπως αυτή της φορολογίας.
Για να το ξεκαθαρίσουμε με απλά λόγια. «Αριστερό» κράτος σημαίνει μεγαλύτερη παρέμβαση αυτού στην κοινωνία και στην οικονομία, αυξημένη φορολογία για δημόσιες δαπάνες και μειωμένο ιδιωτικό τομέα και επενδύσεις. Στην Ελλάδα του 2019, εξουσιάζει μία «Αριστερή» Κυβέρνηση πού εφαρμόζει «δεξιές» και πολλές φορές ακροδεξιές πολιτικές, πολίτες όπου με βάση τη ψήφο τους θέλουν ριζοσπαστικές πολιτικές, περισσότερο δημόσιο τομέα, αλλά λιγότερη φορολογία. Στην Ελλάδα του σήμερα τελικά, εξουσιάζει ο παραλογισμός χωρίς καμία υπερβολή. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή την στιγμή η χώρα, οφείλεται σε μεγάλο μέρος μία βαθιά πεπαλαιωμένη νοοτροπία του Έλληνα ψηφοφόρου να αποζητά υποσυνείδητα πολιτικούς χωρίς ιδεολογική ταυτότητα, διαμορφώνοντας έτσι το «πελατειακό» κράτος που τόσο εικονικά «πολεμά».
Πάντως, για να έχουμε έναν καλύτερο τρόπο διακυβέρνησης, μία κοινωνία ατόμων με ίσες ευκαιρίες και προοπτικές θα πρέπει να επιλέξουμε πολιτικούς με γνώμονα το εθνικών συμφέρον, την ταύτιση ιδεολογικών απόψεων, αλλά κυρίως έχοντας στο μυαλό μας πως η λύση δεν βρίσκεται πλέον «Δεξιά» ή «Αριστερά».Η λύση είναι ανάμεσα στο «παλαιό» ή στο «καινούργιο».
Τα συμπεράσματα δικά σας.
