Της Ρένας Δανατζή,
Αγαπητέ άγνωστε άντρα,
Ήμουν 20 χρονών. Σπούδαζα στο Ρέθυμνο. Γυρνούσα μόνη στο σπίτι μου, ένα από τα Σαββατόβραδα που συνήθιζα να διασκεδάζω με τους φίλους μου. Δεν φοβόμουν ποτέ να γυρίζω μόνη στο σπίτι. Έμενα δίπλα από τον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης με δεκάδες μαγαζιά τριγύρω. Για κάποιον πολύ παράξενο λόγο εκείνο το βράδυ η κίνηση ήταν περιορισμένη. Προχωρούσα αμέριμνη και χάζευα τις βιτρίνες από τα κλειστά μαγαζιά πολύ φευγαλέα. Όλα έδειχναν κανονικά. Μέχρι τη στιγμή που κατάλαβα ότι με ακολουθείς. Θα σου φανεί παράξενο αλλά το ένιωσα. Πρώτα το ένιωσα και αμέσως μετά είδα τη σκιά σου.
Ξεκίνησα να επιταχύνω το βήμα μου και αμέσως το επιτάχυνες κι εσύ. Το μυαλό μου πήρε φωτιά και άρχισα να ψάχνω τρόπο διαφυγής. Φοβόμουν ότι θα με ακινητοποιήσεις. Δεν είχα σε καμία περίπτωση τη δύναμη να σε απωθήσω. Σκέφτηκα να τρέξω στο σπίτι μου, το οποίο βρισκόταν στο αμέσως δίπλα τετράγωνο, όμως ήξερα ότι μπορεί να με ακολουθήσεις ή να με περιμένεις μία άλλη μέρα. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που δεν ήξερα τι να κάνω. Γυρνώντας το κεφάλι μου είδα τον 24ωρο φούρνο της γειτονιάς μου με τα φώτα αναμμένα και 2 πωλήτριες να χαζεύουν αμέριμνες στα κινητά τους.
Διέσχισα γρήγορα το δρόμο και μπήκα μέσα. Ήξερα ότι εκεί δεν θα τολμούσες να με πλησιάσεις. Έπιασα το κινητό στα χέρια για να καλέσω την αστυνομία και γύρισα προς το μέρος σου. Ήσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Είχες κοντοσταθεί και δήθεν κάτι κοιτούσες. Σε έβλεπα επίμονα και περίμενα να συναντηθούν τα βλέμματά μας. Ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια, αγαπητέ άγνωστε άντρα. Ήθελα να δω ποιος ήταν αυτός που με φόβισε. Δεν με κοίταξες ποτέ. Λίγα λεπτά αργότερα έφυγες. Βγήκα από το φούρνο και σε έβλεπα να χάνεσαι. Δεν θα έφευγα αν δεν βεβαιωνόμουν ότι είχες εξαφανιστεί εντελώς από το οπτικό μου πεδίο. Έτρεξα σπίτι, έκλεισα την πόρτα και κουκουλώθηκα με το πάπλωμά μου.
Αγαπητέ άγνωστε άντρα, εκείνο το βράδυ άργησα να κοιμηθώ. Με τρόμαξες, με άγχωσες, με αηδίασες. Και να σου πω κάτι; Δεν φορούσα τίποτα προκλητικό, δεν είχα πιει, δεν σε είχα κοιτάξει με νόημα. Ούτε εσύ είχες κάποια διαταραχή ή κάποιο παιδικό τραύμα. Απλά, αγαπητέ άγνωστε άντρα, επιβιώνουμε σε μία κοινωνία, η οποία δείχνει απίστευτη ανοχή στη βία. Στη βία του σώματος, της ψυχής, τη λεκτική βία. Και ξέρεις κάτι τελευταίο; Δεν χωράει καμία δικαιολογία σε αυτό που μου έκανες. Αγαπητέ άγνωστε άντρα, δεν φοβάμαι να κυκλοφορώ μόνη, δεν φοβάμαι να φοράω κοντά φορέματα, δεν φοβάμαι να περπατάω στα ψηλά μου τακούνια. Φοβάμαι την κοινωνία μας. Φοβάμαι αυτό που όλοι μας σου επιτρέπουμε να κάνεις σε εμένα και σε άλλες κοπέλες. Φοβάμαι την ανοχή μας στο ανήθικο. Όχι όπως το έχεις εσύ στο στενό σου μυαλό, αλλά όπως θα έπρεπε να το ορίζουμε όλοι. Το ανήθικο είσαι εσύ και όχι το φόρεμά μου.
Φιλικά,
Ρένα
