Της Φωτεινής Λεγάκη,
ΜΗΤΕΡΑ. ΜΑΝΑ. ΜΑΜΑ. ΜΑΝΟΥΛΑ. Δε μπορώ να μην τα γράψω με κεφαλαία. Δεν είναι απλές λέξεις ή μόνο ένας τίτλος, ένας βαθμός συγγένειας, μια απλή ιδιότητα. Είναι πολλά περισσότερα. Είναι αγάπη, δύναμη, φροντίδα, τρυφερότητα, υπομονή κι επιμονή. Είναι φιλία, αγκαλιά, στοργή, καλοσύνη. Είναι ευχή, προσπάθεια, πίστη, αφοσίωση, ελπίδα και φως. Είναι χαρά, αλλά και λύπη, πίκρα, αλλά και απέραντη γλυκάδα, χιλιάδες όμορφες στιγμές κι αναμνήσεις. Είναι δημιουργία, ιστορία, θυσία. Είναι κομμάτι μας, είναι κάτι από εμάς. Οι μητέρες μας είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα, που ίσως μόνο να τα νιώσεις μπορείς, και σήμερα γιορτάζουν. Με αφορμή, λοιπόν, το σημερινό εορτασμό της Hμέρας της Μητέρας, μη ξεχάσεις να πεις στη δική σου μαμά πόσο την αγαπάς. Μη ξεχάσεις να την αγκαλιάσεις και να εκτιμήσεις την κάθε στιγμή μαζί της. Μη ξεχάσεις να σκεφτείς πόσο σημαντική είναι για σένα.
Τις περισσότερες φορές -διότι ασφαλώς υπάρχουν και εξαιρέσεις- η μητέρα συνδέεται με την αγάπη. Είναι το πρόσωπο εκείνο που μας χαρίζει το δώρο της ζωής, κάνουμε βήματα, πέφτουμε, αλλά σηκωνόμαστε πάλι και μαθαίνουμε μαζί τη ζωή. Γυναίκες που έχουν γίνει μητέρες μιλούν συχνά για την αστείρευτη δύναμη που νιώθουν ότι αποκτούν, όταν βιώνουν τη μητρότητα. Η αγάπη που κρύβουν στη ψυχή τους πολλαπλασιάζεται, ξεπερνούν τα όρια που πίστευαν πως έχουν και μπορούν να κάνουν οτιδήποτε για το καλό των «σπλάχνων» τους. Σήμερα θα αναφερθώ σε τέσσερις ιστορίες μανάδων όλου του κόσμου, παραδείγματα πραγματικής αγάπης και δύναμης. Είναι κάτι ελάχιστο για τη σημερινή ημέρα, ένας μικρός φόρος τιμής στο μεγαλείο της μάνας.
Αρχικά, η ίδια γυναίκα-μητέρα στην οποία οφείλεται ο παγκόσμιος εορτασμός της σημερινής ημέρας δε θα μπορούσε να μη συμπεριλαμβάνεται στις ιστορίες μας. Πρόκειται για την Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis, η οποία, βιώνοντας το προσωπικό της δράμα από την απώλεια 9 εκ των 13 της παιδιών, τα οποία πέθαναν ύστερα από αγώνες με σοβαρές ασθένειες της εποχής, αποφάσισε να δημιουργήσει το 1858 το κίνημα “Mothers Day Works Club”. Κατά τις συναντήσεις των μελών του, τα λεγόμενα “Mothers Day Meetings”, η Jarvis μαζί με άλλες μητέρες αντάλλαζαν απόψεις και συμβουλές, ενώ παράλληλα όλες μαζί αναλάμβαναν δράση για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας και την καταπολέμηση των παιδικών ασθενειών. Η ίδια, μάλιστα, καθιέρωσε τo 1865 μια ετήσια “Mothers Friendship Day”, προάγγελο της τωρινής «Ημέρας της Μητέρας». Η κόρη της Anna Jarvis, εις μνήμην του θανάτου της μητέρας της στις 9 Απριλίου του 1905, διατήρησε την παράδοση καθιερώνοντας ετήσιο μνημόσυνο τη δεύτερη Κυριακή του Μαϊου του 1907 στην τοπική της εκκλησία. Έκτοτε, ο ετήσιος εορτασμός της «Hμέρας της Μητέρας» εδραιώθηκε. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1914, ο Αμερικανός Πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον καθιέρωσε και επισήμως την Ημέρα της Μητέρας ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Από τότε πολλές χώρες -μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα αρκετά χρόνια αργότερα- ακολουθούν το ίδιο μοτίβο ως προς τον εορτασμό της σημερινής ημέρας. Συνεπώς, βλέπουμε πως η αγάπη μιας μητέρας, η οποία δε «βυθίστηκε» στη θλίψη της, αλλά θέλησε να βοηθήσει και να σώσει τα παιδιά των συνανθρώπων της, υπήρξε το έναυσμα για μια τόσο μεγάλη και διεθνούς εμβέλειας γιορτή.
Έπειτα, θα σταθώ στη χώρα μας. Για την «Ελληνίδα μάνα» θα ακούσεις χίλια δυο, τα περισσότερα καλά, κάποια ίσως λίγο αστεία, αλλά το καλό και, κυρίως, πολύ φαγητό ή το «ζακέτα να πάρεις» είναι μηδαμινά μπροστά στην πραγματικότητα. Από την Ελληνίδα μάνα που έπεσε με το παιδί της στην αγκαλιά από το Ζάλογγο για να μη γίνουν λάφυρο του Τούρκου εχθρού, μέχρι την Ελληνίδα μάνα του 2021, δεν έχει αλλάξει τίποτα στη μεγάλη της καρδιά. Μια από τις χιλιάδες αληθινές ιστορίες που θα μπορούσα να αφηγηθώ είναι και η περίπτωση της κυρίας Άδας Σταματάτου. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε και ζει μέχρι σήμερα με το γιο της Γιάννη, ο οποίος γεννήθηκε με αυτισμό και βαριά νοητική υστέρηση. Η ίδια διατηρεί εδώ και κάποια χρόνια τη σελίδα «Η ζωή μου με το Γιάννη» στο Facebook και μέσα από αυτή προβάλλει πτυχές της καθημερινής ζωής και της συμβίωσης με έναν άνθρωπο που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Στόχος της είναι η ενημέρωση όλων εκείνων που ρωτούν περί του θέματος, αλλά κυρίως η ευαισθητοποίηση, η συνειδητοποίηση από την πλευρά μας ότι κάθε άτομο με ειδικές ανάγκες δεν παύει να είναι φυσιολογικό, πολύ περισσότερο άνθρωπος και μάλιστα συνάνθρωπός μας. Διότι στην Ελλάδα, είναι πολλές οι φορές που, δυστυχώς, θα φοβηθούμε ή θα αποφύγουμε ένα διαφορετικό άτομο, ενώ αντίθετα, θα έπρεπε να το αγκαλιάσουμε, να το δεχθούμε όπως είναι. Γιατί ο Γιάννης της κυρίας Άδας κι ο κάθε Γιάννης είναι παιδιά, είναι άνθρωποι! Η ζωή της υπέροχης αυτής μητέρας με το γιο της εξιστορείται πλέον και σε βιβλίο γραμμένο από την ίδια, και το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό όχι μόνο έχει να προσφέρει σπουδαία μηνύματα στον Έλληνα αναγνώστη, αλλά προκαλεί και το θαυμασμό μας για το θάρρος, την υπομονή και την αγέρωχη δύναμη μιας τέτοιας μάνας.
Εν συνεχεία, ήταν το 2018, όταν η Βρετανίδα αθλήτρια Σόφι Πάουερ σταμάτησε να τρέχει στον ορειβατικό μαραθώνιο των 171 χιλιομέτρων στις Άλπεις, για τον οποίον προετοιμαζόταν επί δύο ολόκληρα χρόνια, κι έχοντας κοιμηθεί μόνο 20 λεπτά σε δύο νύχτες, θήλασε τον τριών μηνών γιο της κι έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα για το ρόλο της μητέρας-γυναίκας, που εξακολουθεί να αγωνίζεται τόσο για την οικογένειά της όσο και για τα όνειρά της. Αν και η εικόνα υπήρξε αμφιλεγόμενη, η αθλήτρια έδειξε ότι οι μαμάδες πρέπει να είναι ευτυχισμένες για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα παιδιά. Μετά το διάλειμμα αυτό του θηλασμού, πριν το οποίο είχε ήδη διανύσει 16 ώρες, η Πάουερ ολοκλήρωσε το μαραθώνιο και γύρισε και πάλι στην αγκαλιά του μικρού της.
Η επόμενη και τελευταία περίπτωση αναδεικνύει τη γενναιότητα και το θάρρος της μητέρας μπροστά στο απόλυτο δεινό του πολέμου. Στην εμπόλεμη ζώνη της Υεμένης, συγκεκριμένα, οι γυναίκες προσπαθούν να γεννήσουν υγιή παιδιά μέσα στο μαινόμενο πόλεμο, τα οποία, μάλιστα, ενσαρκώνουν την ελπίδα τους για τη συνέχεια του γένους τους. Οι γεννήσεις συνεχίζονται με απόλυτη αφοσίωση και φροντίδα από τους γιατρούς, παρά την εμπόλεμη κατάσταση, και οι γυναίκες κάνουν ό,τι μπορούν για να φέρουν στον κόσμο με ασφάλεια τα παιδιά τους, χωρίς να τις τρομάζουν οι αδιάκοποι βομβαρδισμοί. Κάποτε υπήρξε μια ετοιμόγεννη γυναίκα με εγκαύματα σε όλο της το σώμα, καθώς είχε προηγηθεί βομβαρδισμός στο σπίτι της, αλλά παρά ταύτα κατάφερε να φτάσει ως το νοσοκομείο και να φέρει στη ζωή το παιδί της. Κανένας πόλεμος, βόμβα και τραυματισμός δεν τη σταμάτησαν. Η ζωή πάντα θα βρίσκει τρόπο να επιμένει και να νικά, φέρνοντας ελπίδα και φως, όπως σε αυτές τις γυναίκες της Υεμένης.
Είναι τόσα πολλά αυτά που θα ήθελα να γράψω για τις μητέρες. Πόση δύναμη έχουν και πόση δύναμη μας δίνουν! Ακόμα και σήμερα, σε έναν κόσμο που αλλάζει, σε μια χρονική στιγμή που μια πανδημία έχει αλλάξει τα δεδομένα και τις ισορροπίες μας, σε ένα αύριο που μοιάζει εντελώς άγνωστο κι ασαφές, οι μαμάδες μας παραμένουν δίπλα μας με την τεράστια, ατέλειωτη αγάπη τους, να μας δίνουν πίστη, να μας στηρίζουν και να μας αγαπούν. Είθε αυτή η ημέρα να είναι μέρα αγάπης, ευγνωμοσύνης, χαράς κι ελπίδας για όλο τον κόσμο! Να τις χαιρόμαστε!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, Σαν Σήμερα, διαθέσιμο εδώ
- Μια μητέρα αφηγείται τη ζωή με τον Γιάννη, τον ενήλικα αυτιστικό γιο της, Lifo, διαθέσιμο εδώ
- Τι πιο φυσιολογικό- Μαμά μαραθωνοδρόμος κάνει διάλειμμα για να θηλάσει τον τριών μηνών γιο της (εικόνες), Athens Voice, διαθέσιμο εδώ
- Μια Ελληνίδα μαία αφηγείται τι σημαίνει να ξεγεννάς θαρραλέες γυναίκες στην εμπόλεμη ζώνη της Υεμένης, Lifo, διαθέσιμο εδώ
