Της Σοφίας-Δυσσέλιας Λίτσα,
Ταξίδι, όνομα ουσιαστικό, η μετάβαση από έναν τόπο σε έναν άλλον με μέσο μεταφοράς. Προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή του: όρεξη, ενθουσιασμός και κυρίως, να μην βρίσκεται ένας ολόκληρος πλανήτης αντιμέτωπος με μία πανδημία. Όσον αφορά την τελευταία προϋπόθεση, δεν πληρούται (δυστυχώς) το τελευταίο έτος, με αποτέλεσμα οι λάτρεις της εξερεύνησης νέων τόπων, ανθρώπων και πολιτισμών, με εξαίρεση τους πιο τολμηρούς εξ’ αυτών, να έχουν μείνει μακριά από την αγαπημένη τους ασχολία.
Πόσο πολύ μας έχει λείψει άραγε να ταξιδεύουμε; Πόσο γλυκό φαντάζει εκείνο το από τα χαράματα ξύπνημα και πόσο γοητευτική η νύστα που το συνόδευε; Εξαιτίας της πανδημίας, του πλαφόν στις άσκοπες μετακινήσεις, του φόβου «μην τυχόν κολλήσουμε», οι μετακινήσεις των ανθρώπων εκείνων που επιλέγουν να είναι νομοταγείς και συνετοί, έχουν περιοριστεί στις απολύτως αναγκαίες, εντός των ορίων, δηλαδή, μιας Περιφέρειας, ενός Δήμου, μιας γειτονιάς, ακόμα και εντός των ορίων μιας αυλής. Ορισμένοι εξ ημών, σταθήκαμε τυχεροί και το καλοκαίρι καταφέραμε να ισορροπήσουμε μεταξύ αντιηλιακού και αντισηπτικού και -ας μου επιτραπεί η χιλιοφορεμένη και βαρετή έκφραση- «να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας» για τον ερχόμενο δύσκολο χειμώνα. Και μην μου το αρνηθείτε, επρόκειτο για έναν πραγματικά δύσκολο χειμώνα.
Αρκετά χρόνια πριν από εμάς, ο Ναζίμ Χικμέτ έγραφε στις όχθες του Βοσπόρου αναλογιζόμενος, μάλλον, ταξίδια μακρινά πως: «Η πιο όμορφη θάλασσα, είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει» και θεωρώ πως η ρήση του αυτή δεν ταίριαξε σε καμία πρότερη εποχή περισσότερο απ’ όσο ταιριάζει στη δική μας. Γιατί, πράγματι, αυτό που λείπει από τη ζωή μας το τελευταίο έτος είναι η χαρά της έκπληξης, η αδρεναλίνη της εξερεύνησης και η ικανοποίηση του «παιδιά, δείτε τι ανακάλυψα». Αυτά που μας λείπουν, φαίνεται πως είναι τα μικρά, που αποδεικνύεται πως είναι τα πιο σημαντικά και μεγάλα του κόσμου τούτου.
Γράφω αυτό το άρθρο, λίγες μέρες πριν το δεύτερο εντός των τειχών Ελλήνων Πάσχα, λίγες μέρες αφού πληροφορηθήκαμε πως δεν επιτρέπονται ούτε και φέτος οι μετακινήσεις εκτός νομού. Σκέφτομαι πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν θα τσουγκρίσουν αυγά ούτε φέτος με τον θείο που κάθεται με τη νεολαία, δεν θα πιούν έναν πολλά βαρύ στην πλατεία του χωριού ούτε θα ξυπνήσουν 8 το πρωί Κυριακής του Πάσχα από τους ήχους του κλαρίνου. Σκέφτομαι πως τα ταξίδια είναι στην πραγματικότητα στιγμές ευτυχίας που μας χαρίζουν απλόχερα οι άνθρωποι, τα τοπία, τα έθιμα, οι μυρωδιές και οι παραδόσεις, στιγμές που μας κάνουν αυτό που είμαστε.
Καλό Πάσχα από το «φαιό νταμάρι» που λέγεται Αττική. Βαστάτε και σε 3 μήνες από τώρα το βασικό μας πρόβλημα θα είναι: Κρήτη, Κέρκυρα ή Νιο;
