Της Έλενας Αλέκου,
Το 1965 υπεγράφη η Διεθνής Σύμβαση για την Κατάργηση Κάθε Μορφής Φυλετικών Διακρίσεων. Τέσσερα χρόνια αργότερα,το 1969, τέθηκε σε εφαρμογή και έγινε η πρώτη από τις Συνθήκες Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που επιβλέπονται από αρμόδιο όργανο των Ηνωμένων Εθνών. Κάθε κράτος που συμμετέχει σε αυτή έχει αναλάβει την υποχρέωση να «καταδικάζει τις φυλετικές διακρίσεις» και να «επιδιώκει με κάθε πρόσφορο μέσο και χωρίς καθυστέρηση μια πολιτική εξάλειψης των φυλετικών διακρίσεων σε όλες τις μορφές τους και προαγωγή της κατανόησης μεταξύ όλων των φυλών».
Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται, αυτό αποτέλεσε περισσότερο ευχολόγιο και όχι πραγματική ανάληψη υποχρέωσης. Οι φυλετικές διακρίσεις παρουσιάζονται σε όλη την υφήλιο και το δυστυχές είναι ότι έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, λαμβάνοντας τη μορφή λεκτικών, ψυχολογικών, αλλά και σωματικών επιθέσεων από τις οποίες έχουν προκύψει ακόμη και θανατηφόρα αποτελέσματα.
Το πρόβλημα αυτό προσπαθούν να αντιμετωπίσουν διαφορές οργανώσεις, όπως το κίνημα “Black Lives Matter”, το οποίο ασχολείται με την σφοδρή διάκριση που βιώνουν οι Αφρο-αμερικανοί πολίτες. Συγκεκριμένα, ειδικά για τις Η.Π.Α. τα στατιστικά μαρτυρούν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πώς οι μαύροι και οι ισπανόφωνοι είναι πολύ πιο εύκολο να γίνουν στόχος της αστυνομίας είτε ως ύποπτοι είτε ως θύματα αστυνομικής βίας. Επιπλέον, αντιδράσεις εγείρονται και για τον τρόπο που παρουσιάζονται αυτές οι διαφορετικές φυλετικές ομάδες από τα ΜΜΕ καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που αντί αυτά να υπηρετούν την αντικειμενικότητα και να διαπνέουν το πνεύμα της ομόνοιας και την συνεργασίας, καταφέρονται εναντίον των φυλετικών μειονοτήτων εντείνοντας το ήδη εκτεταμένο πρόβλημα. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως τα τελευταία χρόνια πολλά πανεπιστήμια των Η.Π.Α. έχουν κατηγορηθεί για διακρίσεις που σχετίζονταν με την αποφυγή πρόσληψης καθηγητών, αλλά και της εισόδου φοιτητών από διαφορετικό πολιτιστικό περιβάλλον.
Τα φαινόμενα αυτά βέβαια θα μπορούσαν να καταπολεμηθούν με την κρατική παρέμβαση, το διάλογο και την ενεργό προσπάθεια για αλλαγή της νοοτροπίας που καλλιεργεί τέτοιου είδους διακρίσεις, ωστόσο όχι μόνο δεν υπάρχει η απαραίτητη προθυμία από τους απαραίτητους φορείς, αλλά ολοένα και περισσότερο αναλαμβάνουν τα ηνία της διακυβέρνησης άτομα και ομάδες που υποκινούν και υποστηρίζουν την υπάρχουσα, αλλά και πιο ακραίες νοοτροπίες.
Ακροδεξιά κόμματα και κινήματα, με αφορμή ως επί το πλείστον την εκτεταμένη προσφυγική κρίση των τελευταίων χρόνων, έχουν κάνει την εμφάνισή τους τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, και δυστυχώς εξαπλώνονται, απειλώντας βασικά δικαιώματα και υποσκάπτοντας τα θεμέλια της κοινωνικής προόδου μέχρι στιγμής. Έτσι, πενήντα χρόνια μετά την έναρξη εφαρμογής της Συνθήκης, εύκολα γίνεται αντιληπτό πως οι συνθήκες που επικρατούν παραμένουν απειλητικές για τα θεμελιώδη δικαιώματα των ατόμων διαφορετικών φυλετικών ομάδων και οι ανειλημμένες υποχρεώσεις είναι μάλλον ξεχασμένες.
