Του Βασίλη Χρίστογλου,
Ήταν δέκα το πρωί όταν διάβασα τα νέα από την τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Ζηλανδία. Σαρανταεννέα άνθρωποι δολοφονήθηκαν και είκοσι από τους σαραντοκτώ τραυματίες βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση. Πρόλαβα να δω λίγο από το βίντεο του δράστη πριν κατέβει από τα περισσότερα ελληνικά site. Δεν άντεξα να το δω όλο. Τόση βαρβαρότητα και μίσος είχα καιρό να αντικρίσω.
Η επίθεση στο Κράισττσερτς έφερε πίσω τις μνήμες εκείνου του μαύρου καλοκαιριού του 2011 όπου ο νεοναζί Άντερς Μπρέιβικ δολοφόνησε εβδομηνταεπτά ανθρώπους στην πλειοψηφία τους παιδιά. Ο Μπρέιβικ, μάλιστα, όπως στην συνέχεια αποκαλύφθηκε ήταν η έμπνευση αυτού του τέρατος…
Με τα μέσα της κοινωνικής του δικτύωσης γεμάτα από ρητορική μίσους για τους μουσουλμάνους και φωτογραφίες με όπλα και σύμβολα για την υπεροχή της λευκής φυλής, ο Αυστραλός μακελάρης στο μανιφέστο που δημοσίευσε παρουσιάζει έναν ρατσιστικό οχετό απέναντι στους μουσουλμάνους και την πίστη τους.
Για όλους αυτούς που μιλούσαν μόνο για ισλαμική τρομοκρατία ελπίζω να κατάλαβαν πως η τρομοκρατία δεν έχει πίστη. Χτυπά όλους τους ανθρώπους και δεν κοιτάζει εθνικότητες, θρησκεία και χρώμα. Η χθεσινή μέρα είναι μία από τις πιο μαύρες μέρες των τελευταίων δεκαετιών, αποδεικνύοντας πως στην εποχή που ζούμε κανείς δεν μπορεί να είναι ασφαλής. Αυτό το λέω διότι πολλοί έσπευσαν να αναρωτηθούν «μα πως έγινε αυτό; Η Νέα Ζηλανδία είναι από τις πιο ασφαλείς χώρες του κόσμου». Όμως, αυτό δεν είναι πλέον το ζήτημα. Διάβασα αρκετά άρθρα και πολλοί ισχυρίζονται ότι νεοναζιστικά γκρουπ έχουν κάνει την εμφάνιση τους τα τελευταία χρόνια σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία με την αιτιολογία της αύξησης των τρομοκρατικών ενεργειών στην Ευρώπη.
Έτσι γι’ ακόμα μία φορά πάνω από τον κόσμο επικρατεί σκοτάδι και φόβος. Ο φόβος δημιουργεί ανασφάλεια και η ανασφάλεια δημιουργεί μίσος. Και όλα αυτά σε μια εποχή που ο κόσμος ακόμα προσπαθεί να συνέλθει από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη. Οι κερδισμένοι για ακόμα μία φορά είναι οι ακραίοι και οι εξτρεμιστές. Και από τις δύο πλευρές. Κάθε φορά που γινόταν μία επίθεση στην Ευρώπη, η ζωή χιλιάδων μουσουλμάνων γινόταν κόλαση. Και δεν υπερβάλλω. Έχοντας ζήσει τρεις μήνες στο Λονδίνο παρατήρησα πολλά περιστατικά καχυποψίας απέναντι στους μουσουλμάνους και πολλές φορές έγινα μάρτυρας ρατσιστικών σχολίων εις βάρος τους. Μόνο και μόνο η αίσθηση που υπάρχει σε κάποιον ότι δεν είναι και καλοδεχούμενος στον τόπο που ζει και εργάζεται φτάνει. Και όλα αυτά σε μια πόλη που είναι ο ορισμός της πολυπολιτισμικότητας. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να βρω λόγους να είμαι αισιόδοξος για το αύριο. Γιατί όπως ανέφερα και προηγουμένως, τέτοιες τραγωδίες ξυπνούν εξτρεμιστικά στοιχεία και συνήθως ακολουθούν αντίποινα.
Για μία ακόμα φορά ο κόσμος μας θα βουτηχτεί στο αίμα. Φαίνεται ότι ο «πόλεμος» ζεστάθηκε ξανά. Ένας πόλεμος που δεν μπορείς να προβλέψεις, ένας πόλεμος που η διπλωματία δεν έχει δύναμη. Ένας πόλεμος που καμία εκεχειρία δεν μπορεί να σταματήσει. Σκεφτείτε το ως μια σειρά ντόμινο. Αν πέσει το πρώτο, ακολουθούν και τα άλλα. Και σε τέτοιες περιπτώσεις το χάος είναι μόνο ένα πάτημα της σκανδάλης μακριά.
KiakahaNewZealand…
