Της Αρετής Μούστου,
«Έκτρωση» από το αρχαίο «εκ-τιτρώσκω» που σημαίνει «πληγώνω/δολοφονώ». Ήδη, από την ονοματοδοσία της συγκεκριμένης διαδικασίας, γίνεται αντιληπτή η αρνητική της αντιμετώπιση από ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού. Το ενδιαφέρον, όμως, ενδείκνυται πολύ περισσότερο στην στροφή που έχει πάρει το συγκεκριμένο ζήτημα, προς ένα «κυνήγι μαγισσών». Τότε, όλες οι γυναίκες που επέλεγαν ή έστω προσπαθούσαν να πάρουν οι ίδιες αποφάσεις για την ζωή τους και να κατηγοριοποιήσουν τις ανάγκες και τα θέλω τους κόντρα στο κοινωνικό κατεστημένο, ήταν καταδικασμένες να υπομείνουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, την κοινωνική κατακραυγή. Σήμερα, φαίνεται πως ιδιαίτερα στο θέμα της άμβλωσης, η αντιμετώπιση παρουσιάζει πολλά κοινά, πράγμα που, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να μας θορυβεί.
Ως γυναίκα, μέσα σε συζητήσεις παρέας, έχω ακούσει αρκετές φορές την ερώτηση: «εσύ θα έκανες ποτέ έκτρωση;» και η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια, «δεν ξέρω». Δεν ξέρω και δεν μπορώ να ξέρω το πώς θα αντιμετώπιζα μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, μιας και είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψιν. Ξέρω, όμως, ένα πράγμα σίγουρα και αυτό είναι ότι θέλω να έχω εγώ και μόνο εγώ το δικαίωμα να αποφασίσω τι θα κάνω με το σώμα μου. Μπορεί η σιγουριά στις απαντήσεις που δίνω τώρα να μην υπάρχει, ωστόσο, το δικαίωμα της επιλογής και της αυτοδιάθεσης του κάθε ατόμου είναι κάτι που σίγουρα θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο από όλους και από όλες. Συνεπώς, οι φεμινίστριες, οι οποίες καταδικάζονται κοινωνικά ως «προωθήτριες δολοφονιών», δεν τάσσονται μονάχα υπέρ της άμβλωσης, αλλά την ίδια στιγμή, στέκονται δίπλα και στην μητέρα που επιλέγει να κρατήσει το παιδί της παρά τις αντιδράσεις της κοινωνίας και του περίγυρου της. Δεν γίνεται, επομένως, λόγος για την προώθηση των γυναικών στις εκτρώσεις, αλλά μάλλον για την υποστήριξη της ελεύθερης πρόσβασης σε αυτήν και κυρίως της ατομικής βούλησης.
Επιπλέον, θεωρούνται τουλάχιστον ανησυχητικά τα κινήματα κατά των αμβλώσεων, με την ηθικολογική ρητορική τους, που καλούν τις γυναίκες να σεβαστούν την «αγέννητη ζωή», χωρίς βέβαια να λαμβάνουν υπόψη παράγοντες όπως τις οικονομικές και ψυχικές δυνατότητες, αλλά και την έλλειψη ουσιαστικής κοινωνικής στήριξης. Όμως, όπως και αν έχει, οι σκοταδιστικές απόψεις επανέρχονται και μάλιστα εδραιώνονται ακόμα και μέσα σε σχολικές τάξεις, σε εξώφυλλα αθλητικών εφημερίδων και σε αφίσες στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Το ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι ότι όλη αυτή η ρητορική που χρησιμοποιείται από τους οπαδούς κατά των αμβλώσεων κάνει επίκληση στο συναίσθημα και ταυτόχρονα, οι ίδιοι οι υποστηρικτές προσπαθούν μέσω αυτής να καλύψουν τις ενδεχόμενες ενυπάρχουσες μισογυνίστικες και εθνικιστικές τους απόψεις. Πιο συγκεκριμένα, πολλοί έχουν κάνει αναφορά στο ήθος των γυναικών που επιλέγουν να προχωρήσουν σε άμβλωση, θεωρώντας παράλληλα ότι το πλήγμα που δέχεται το έθνος και η εκκλησία είναι αβάσταχτο. Άλλωστε, κατά τα λεγόμενά τους, με τη διακοπή των αμβλώσεων, το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί και μιας και αφού οι αλλοδαποί γεννάνε, όπως λένε, περισσότερα παιδιά από τους Έλληνες, το έθνος θα προστατευτεί (όμως από ποιον;). Νομίζω, το προβληματικό της υπόθεσης γίνεται εύκολα αντιληπτό χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.
Στην Ελλάδα, πάντως, το δικαίωμα στην άμβλωση κατοχυρώθηκε νομικά το 1986. Σύμφωνα με το άρθρο 2 της συγκεκριμένης νομοθεσίας (Ν.1609/1986): «Δεν είναι άδικη πράξη η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης που ενεργείται με τη συναίνεση της εγκύου από γιατρό μαιευτήρα-γυναικολόγο με τη συμμετοχή αναισθησιολόγου σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα, αν συντρέχει μια από τις ακόλουθες περιπτώσεις:
- Δεν έχουν συμπληρωθεί δώδεκα εβδομάδες εγκυμοσύνης.
- Έχουν διαπιστωθεί, με τα σύγχρονα μέσα προγεννητικής διάγνωσης, ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου που επάγονται τη γέννηση παθολογικού νεογνού και η εγκυμοσύνη δεν έχει διάρκεια περισσότερο από είκοσι τέσσερις εβδομάδες.
- Υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της σωματικής ή ψυχικής υγείας της. Στην περίπτωση αυτή απαιτείται σχετική βεβαίωση και του κατά περίπτωση αρμοδίου γιατρού.
- Η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, αποπλάνησης ανήλικης, αιμομιξίας ή κατάχρησης γυναίκας ανίκανης να αντισταθεί και εφόσον δεν έχουν συμπληρωθεί δεκαεννέα εβδομάδες εγκυμοσύνης.
- Αν η έγκυος είναι ανήλικη, απαιτείται και η συναίνεση ενός από τους γονείς ή αυτού που έχει την επιμέλεια του προσώπου της ανήλικης.
Από ότι φαίνεται, όμως, σήμερα, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ο συγκεκριμένος νόμος, σε κάθε περίπτωση πρέπει να διαφυλάσσεται και όχι να τίθεται εν αμφιβόλω και ουδέποτε δεν πρέπει να εξαρτάται το σώμα μιας γυναίκας από τις απόψεις και τις αποφάσεις κάποιου άλλου είτε είναι ο πατέρας, είτε η οικογένειά της, είτε μια οργάνωση, καθώς τελευταία όλο και περισσότεροι σύλλογοι θέλουν να έχουν λόγο και άποψη επί του θέματος.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Νόμος 1609/1986 – ΦΕΚ 86/Α/3-7-1986 (Κωδικοποιημένος), e-nomothesia.gr, διαθέσιμο εδώ
