Της Αγγελικής Βορροπούλου,
Την Τετάρτη 13 Μαρτίου το βρετανικό κοινοβούλιο εναντιώθηκε στην ιδέα της Τερέζα Μέι για έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς συμφωνία. Οι Βρετανοί βουλευτές ανατρέπουν τις βλέψεις της πρωθυπουργού, με 312 ψήφους κατά έναντι 308 ψήφων υπέρ. Η προγραμματισμένη ημερομηνία εξόδου της Βρετανίας είναι η 29η Μαρτίου, δεδομένο το οποίο καθιστά τα περιθώρια περαιτέρω διαπραγματεύσεων σχεδόν ανέφικτα, καθώς τα χρονικά όρια στενεύουν.
Ένα Brexit χωρίς προηγούμενη συμφωνία πρόκειται να πλήξει τη Βρετανία, αλλά και – σε μικρότερο βέβαια βαθμό – την Ε.Ε. Μέσω της νέας αυτής απόρριψης της συμφωνίας της Μέι, λίγες μόλις εβδομάδες πριν από το αναμενόμενο Brexit, δείχνει για ακόμη μια φορά την ανικανότητα της πρωθυπουργού στο να την εμπιστευτούν. Φανερώνει επίσης μια βαθύτερη κρίση στις σχέσεις της κυβέρνησης. Στην προκειμένη περίπτωση η Μέι έχει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των βουλευτών, και να κερδίσει το χαμένο, πολιτικό έδαφος. Κάτι το οποίο όμως δεν φαίνεται να καταφέρνει ιδιαίτερα. Στην πραγματικότητα οφείλει να δημιουργήσει ένα σχέδιο ώστε να εκτελεσθεί όσο το δυνατόν ομαλότερα, μια κακή ιδέα η οποία εκτελέσθηκε ακόμη χειρότερα. 
Έτσι την περασμένη Τρίτη, η πρωθυπουργός ήλπιζε ότι κατάφερε να βρει μια λύση, η οποία θα οδηγούσε στο πολυπόθητο Brexit όσο το δυνατόν περισσότερο αναίμακτα. Αυτή η ελπίδα όμως εξανεμίστηκε, καθώς ο γενικός εισαγγελέας Τζέφρι Κόξ έκρινε ότι η Βρετανία πρόκειται να έρθει αντιμέτωπη με ένα ίσως ανίκητο εμπόδιο, μια τελωνειακή ένωση της Ε.Ε, χωρίς τη δυνατότητα μονομερούς διάλυσης. Η άποψη αυτή κατάφερε να παίξει σημαντικό ρόλο, και να «εξαπλωθεί» ακόμη και στους υπέρμαχους του Brexit.
Οι ηγέτες του Brexit δεν είχαν φανεί να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τις επιπτώσεις, αλλά και τη νομική κοσμιότητα όταν υποστήριζαν σθεναρά ότι η Βρετανία πρέπει να εγκαταλείψει την Ε.Ε χωρίς κάποια συμφωνία, καθώς και να αποποιηθεί των οικονομικών της δεσμεύσεων οι οποίες έχουν ήδη αναληφθεί. Έτσι, κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος οι υπέρμαχοι δεν έδειξαν την πρέπουσα προσοχή στην επεξήγηση των συνεπειών του τερματισμού των συνθηκών της Βρετανίας και της Ε.Ε. Δεν αισθάνονταν ότι δεσμεύονταν απ’ όσα υπέγραψαν πριν την ιδέα της αποχώρησης. Πριν την απόφαση αυτή, το Ηνωμένο Βασίλειο είχε εγείρει ένα σημαντικό ποσοστό του ευρωσκεπτικισμού, το οποίο, όπως εν τέλει αποδεικνύεται, είναι οικοδομημένο σε ρομαντικό εθνικισμό που καταφέρνει να παραγκωνίσει σημαντικά ευρωπαϊκά πιστεύω, τα οποία μέχρι τότε θεωρούνταν δεδομένα. 
Κάθε δυσκολία η οποία συναντήθηκε ευθύς αμέσως της απόφασης του Brexit ήταν αναμενόμενη. Το βασικό πρόβλημα ήταν η λανθασμένη άποψη ότι ένα γκρουπ 27 διαφορετικών αλλά συνάμα δυνατών – η καθεμία με τον τρόπο της – δυνατών χωρών, οι οποίες έχουν σαν γνώμονα την ενότητα, πρόκειται να φανεί ασθενέστερο στις οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις. Η ήττα της Μέι άρχισε μόλις πίστεψε ότι η Ε.Ε πρόκειται να ακολουθήσει, χωρίς να φέρει ιδιαίτερη αντίσταση, τους όρους τους οποίους η ίδια έβαζε προσπαθώντας να θέσει τη χώρα της σε ευνοϊκότερη κατάσταση.
