Του Θάνου Ι. Κουλουβάκη,
Ο Γιάννης Μπεχράκης έφυγε. Αυτή τη φορά δεν κατόρθωσε να ξεγελάσει το θάνατο. Το Σάββατο (02/03) έχασε την άνιση μάχη με τον καρκίνο, ο οποίος του στέρησε τη ζωή. Όλοι και όλες δε μπορούμε παρά να είμαστε συγκλονισμένοι και συγκλονισμένες – θλιμμένοι και θλιμμένες – ύστερα από αυτό το τραγικό νέο. Διότι για αρκετές και αρκετούς από εμάς οι φωτογραφίες αυτού του ανθρώπου αποτελούν ηχηρά μηνύματα μέσα στην ψυχή μας· αποτελούσαν δυνατές συγκινήσεις, κραυγές, εικόνες από άλλους κόσμους – τόσο κοντά και παράλληλα τόσο μακριά με το δικό μας.
Μέσω αυτών των φωτογραφιών μας επέτρεψε να πάμε ταξίδια· να συναντήσουμε ανθρώπους που ποτέ μας δε θα γνωρίζαμε, να βιώσουμε, έστω και για λίγες στιγμές, την καθημερινότητα τους και να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να αντιληφθούν ότι ο κόσμος δε σταματά στη δική μας ζωή, στα δικά μας βιώματα.
Ο Γιάννης Μπεχράκης ήταν ένας κορυφαίος Έλληνας φωτορεπόρτερ, ο οποίος εργαζόταν στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters. Το 2016 βραβεύτηκε με Πούλιτζερ, γεγονός που αποδεικνύει την μεγάλη συμβολή του στην παγκόσμια δημοσιογραφία. Εγώ τον γνώρισα μέσω των φωτογραφιών του. Παρ’ όλο που ποτέ μου δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω προσωπικά μαζί του, πάντοτε αισθανόμουν ότι μέσα από τις φωτογραφίες του μιλούσε στην ψυχή μου.
Αυτές οι λήψεις είχαν κάτι το διαφορετικό. Δεν μου ενέπνεαν φόβο· παρ’ όλο που απεικονίζουν ,αρκετές φορές, εμπόλεμα τοπία και ανθρώπους που παλεύουν για την επιβίωσή τους. Οι φωτογραφίες του μου άφηναν ένα αίσθημα πόνου και θαυμασμού. Πόνου για τους ανθρώπους που υποφέρουν σε αυτόν τον κόσμο, για όλους και όλες αυτούς που προσπαθούν να αντέξουν όλα αυτά που η ίδια η ανθρωπότητα έχει κατασκευάσει για να τους κάνει να υποφέρουν· και θαυμασμού ,συνάμα, για τη δύναμή τους, το πείσμα και τη θέληση που διακατέχει αυτούς τους ανθρώπους. Ή πολλές φορές, θαυμασμό για τη νηνεμία που τους διέπει.
Ένα ευχαριστώ είναι λίγο για αυτόν τον άνθρωπο που επέτρεψε σε όλους και σε όλες εμάς να εισαχθούμε σε πραγματικότητες που το μυαλό μας με δυσκολία θα μπορούσε να φανταστεί· που κατόρθωσε να κάνει κάποιους και κάποιες να αναθεωρήσουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη ζωή και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν. Διότι για εμάς συχνά ορισμένα πράγματα θεωρούνται δεδομένα και αντιμετωπίζονται ως τέτοια, ενώ άλλοι άνθρωποι αναγκάζονται να παλεύουν, να μοχθούν καθημερινά γι’ αυτά.
Έτσι, φτάνοντας στο τώρα, μόνο συγκλονισμένοι και συγκλονισμένες μπορούμε να είμαστε από αυτό το κενό. Κι αν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι είναι στο αντίκτυπο που έχει μία φωτογραφία, η οποία μένει αθάνατη στο χρόνο. Όπως είχε πει, άλλωστε, κι ο ίδιος «Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: «δεν γνώριζα».
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
