Της Μαντώς Γιαννή,
Για την 11ή του έκδοση το My French Film Festival παρουσιάζει μια σειρά ταινιών διαφορετικών θεματικών, με σκοπό την ανάδειξη της καινούργιας γενιάς του γαλλικού κινηματογράφου. 10 ταινίες μεγάλου μήκους και 20 ταινίες μικρού μήκους παίρνουν μέρος διαδικτυακά σ’ έναν παγκόσμιο διαγωνισμό, αφού οι θεατές μπορούν να βαθμολογήσουν τις ταινίες, «ψηφίζοντας» έτσι για την αγαπημένη τους ταινία όπου κι αν βρίσκονται.
Υπάρχουν πάνω από 3.000 Φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο που είναι ενεργά τα τελευταία δύο χρόνια. Πάνω από 9.000 διεξήχθησαν τα τελευταία 15 χρόνια έστω και από μια φορά. Αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον 250 Φεστιβάλ λαμβάνουν χώρα κάθε μήνα. Αυτή τη στιγμή, παράλληλα με το My French Film Festival, διεξάγεται επίσης το Sundance στην Utah και το Göteborg στη Σουηδία. Σίγουρα και πολλά ακόμα. Συνεπώς είναι λογικό σε μια υγειονομική κρίση, όπως η συγκεκριμένη, πολλά Φεστιβάλ να αποφασίσουν να μεταφερθούν στο διαδίκτυο. Παρόλα αυτά, τα περισσότερα από αυτά δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε θεατές από άλλες χώρες. Το My French Film Festival δεν είναι από αυτά.
Εκτός του ότι είναι διαθέσιμες σε όλους, οι ταινίες του γαλλικού Φεστιβάλ αποτελούν εξαιρετικές επιλογές. Κάθε μια διαφορετική, κάθε μια μοναδική.
Heroes Don’t Die (Aude Léa Rapin, 2019)
Δεν υπάρχουν πολλές ταινίες που να αγγίζουν τη γενοκτονία στη Βοσνία στις αρχές του 1990, αλλά ούτε και αυτή η ταινία αναφέρεται ολοκληρωτικά σε αυτό. Παρόλα αυτά, ταξιδεύει τον θεατή σε αυτά τα μέρη και έμμεσα παραθέτει μια λυπηρή πραγματικότητα, με την οποία οι άνθρωποι εκεί ακόμη παλεύουν.
“My Nino died on July 11th, 1995. They also killed his father. They killed…over 8,000 people that same day. So I was thinking…if they were all reincarnated into flowers, I would easily recognize my Nino’s scent.
My children…I would so love to tell myself a story like yours. It’s much more beautiful than the one in my head. In there, it’s all over forever.”
Kuessipan (Myriam Verreault, 2019)
Μια ταινία εκτόςδιαγωνισμού από τον Québec στον Καναδά. Μια ταινία για τις σχέσεις μεταξύ των ιθαγενών και των «κατακτητών τους», βασισμένη στη σημερινή κοινωνία, εντείνοντας ακόμη περισσότερο τον διάλογο. Πώς προχωράμε μπροστά, διατηρώντας τις αξίες του πολιτισμού, ο οποίος μας δημιούργησε; Σίγουρα μια συζήτηση που έχει αντίκτυπο σε πολλές σημερινές κοινωνίες.
Adolescents (Sebastian Lifshitz, 2019)
Μια αυθεντική ματιά στα εφηβικά χρόνια δυο κοριτσιών, από το γυμνάσιο μέχρι και να φύγουν για το πανεπιστήμιο. Σκηνοθετημένη σε μορφή ντοκιμαντέρ κατά τη διάρκεια έξι χρόνων, η ταινία απλώς αναδεικνύει, χωρίς να βγάζει συμπεράσματα.
Just Kids (Christophe Blanc, 2019)
Η μητέρα είχε καρκίνο, ο πατέρας έχασε όλα τα χρήματά του στα χαρτιά και αυτοκτόνησε. Τα τρία παιδιά που αφήνουν πίσω τους, παρότι αγαπημένα, φαίνεται να αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικά το ξαφνικό κενό που σταδιακά θα διαμορφώσει τη ζωή τους.
Felicità (Bruno Merle, 2020)
Η πιο χαριτωμένη ταινία που έχει υπάρξει μετά το The Florida Project (Sean Baker, 2017) με την κόρη του σκηνοθέτη να διεκδικεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Υπέροχη ταινία με απλοϊκά μηνύματα, η οποία επικαλείται τον παιδικό εαυτό όλων μας; μια διασκεδαστική εμπειρία με ευχάριστες ανατροπές.
Tu mérites un amour (Hafsia Herzi, 2019)
Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της πολυαναγνωρισμένης ηθοποιού Hafsia Herzi. Γυρισμένη στο Παρίσι, παραθέτοντας όλες τις εμπειρίες που μια κοπέλα στην ηλικία της ενδέχεται να ζήσει. Μια ρομαντική ταινία, η οποία θίγει το υπαρξιακό πρόβλημα της ρομαντικής αγάπης σε νεαρές ηλικίες.
Working Girls (Anne Paulicevich, Frédéric Fonteyne, 2020)
Ξεκινάει με τρεις σκιές να σέρνουν ένα πτώμα μέσα στη βροχή. Φτάνοντας προς το τέλος, οδηγούμαστε πίσω σε αυτό το σκηνικό. Ίσως από όλες τις ταινίες που διαγωνίζονται, είναι η μόνη που ζητάει από τον θεατή να πάρει θέση στο ηθικό δίλημμα που παραθέτει. Ο τρόπος με τον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα καθιστά ακόμη πιο δύσκολη αυτή την απόφαση.
Enormous (Sophie Letourneur, 2020)
Αν χτυπάει το βιολογικό ρολόι και στους άντρες, σίγουρα σημαίνει ότι ίσως να μην χτυπάει σε μερικές γυναίκες. Η Claire είναι καταξιωμένη πιανίστας, ενώ ο Frédéric έχει αναλάβει τον ρόλο του ατζέντη, διεκδικώντας έτσι κάποιο ρόλο στη ζωή της. Αλλά ο ρόλος του δεν του αρκεί. Θέλει απεγνωσμένα να γίνει μαμά.
Camille (Boris Lojkine, 2019)
Το πιο ισχυρό μήνυμα αυτής της ιστορίας η οποία δεν βρίσκεται καθόλου μακριά από εμάς με τα αληθινά γεγονότα να διαδραματίζονται μόλις το 2013, αποτελεί το γεγονός ότι ο εμφύλιος στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία παρουσιάζεται μέσα από την ιστορία μιας Γαλλίδας φωτογράφου. Αυτή η επιλογή φέρνει στο επίκεντρο τη βασική αιτία του πολέμου, που είναι η δυσκολία του ανθρώπου να δαμάσει τα άσχημα ένστικτα της βίας, της εκδίκησης και της κακοποίησης. Χωρίς να εστιάζει στη δυτική ματαιοδοξία, εξυμνεί το πάθος του ανθρώπου να πιστέψει στη δύναμη της προόδου και να φανταστεί ένα καλύτερο μέλλον. Κάτι που ένας άνθρωπος σε πόλεμο δυστυχώς δεν μπορεί να διατηρήσει.
“Of course, 30 years of war, 2 million dead people, everybody thinks nothing will ever change. But it could!”
Όλες οι ταινίες είναι στα γαλλικά και είναι διαθέσιμες από τις 15 Ιανουαρίου έως τις 15 Δεκεμβρίου στην πλατφόρμα My French Film Festival.
Πηγές
- Stephen Follows: Film Data and Education, How many film festivals are there in the world?
